Θέα στην Ομόνοια

Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που πρέπει να κόψεις δρόμο από την ευθεία οδό της θεατρικής εμπειρίας και να ακολουθήσεις τις τεθλασμένες της. Να βρεθείς, για παράδειγμα, αντιμέτωπος με την ερασιτεχνική τόλμη του «Lemon» στο Μπάγκειον της Ομόνοιας.

Ανάμεσα σε σοβάδες έτοιμους να πέσουν, με μια οροφή που έχασκε, την υγρασία που υπενθύμιζε διαρκώς την ηλικία του κτιρίου και μια θέα ανεμπόδιστη προς τη χειροποίητη ασχήμια της πλατείας. Ενα σκηνικό που αγαπάμε να μισούμε σε μια πόλη που υπόσχεται ότι μας περιέχει. Ισως γι’ αυτό να έλαμψε εντός της παράστασης εκείνο που αγνοούσε.

Μα ωστόσο έλαμψε. Εξίσου χειροποίητο και σωματικό το «Lemon» της ομάδας Experimento – χονδρικά, ο θρύλος του «1900» με όλες τις ελευθερίες για site specific απόδοση – ήταν από τις χαμηλόφωνες κατακτήσεις για ένα ακροατήριο 8 Χ 5 τετραγωνικά.

Στο όνομά του οι αμακιγιάριστοι ηθοποιοί, εκείνοι που υποδύονται και τους ζογκλέρ για τις ανάγκες του ρόλου, μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για όσες φορές μάς έδειξαν συνωμοτικά τη βασιλική οδό προς το συναίσθημα (ειδικά τις ώρες που δέρνουμε τη θάλασσα για να κοπάσει μέσα μας η τρικυμία).

Οπου «ηθοποιοί», πάντως, μην ξεχαστείτε. Πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται για δεύτερο και τρίτο μεροκάματο από την εστίαση ως τα θεματικά λούνα παρκ. Κι απόψε κάπου θα αυτοσχεδιάζουν για να μπορούν αύριο να διεκδικήσουν με αξιώσεις έναν ρόλο της προκοπής. Κι απόψε θα υποδυθούν με επαγγελματισμό την ολιγάρκειά τους.

Το έχουν πει οι καθ’ ύλην αρμόδιοι στο θέατρο ιδεών ότι το θαύμα προκύπτει και από την ανέχεια, ειδικά όταν η τελευταία δεν καμώνεται τη «μοιραία» ούτε αυτοδιαφημίζεται ως τέτοια. Στην περίπτωσή μας, έφταναν και περίσσευαν ένα χαρτόκουτο, μέσα στο οποίο βρέθηκε βρέφος ο «1900», ένα πιάνο που μεταμορφώνεται σε όσα προβάλλουν επάνω του οι δύο ηθοποιοί (Μελαχρινός Βελέντζας και Γιώργος Δρίβας), μερικά αυτοσχέδια φωτιστικά, μια πένθιμη τρομπέτα και ο καθρέφτης. Α, ναι, ο καθρέφτης της θεατρικής μας εμπειρίας, που μονίμως ζητά να περάσουμε από την άλλη πλευρά για να ξεχάσουμε – στιγμιαία έστω – την άναρχη και αγεωμέτρητη πραγματικότητά μας.

Το πλοίο στο οποίο γεννήθηκε ο κεντρικός ήρωας, η φαντασία με την οποία οριοθέτησε τον δικό του κόσμο, το πιάνο με το οποίο μεγαλούργησε είναι το βασίλειο και η φυλακή του – ας μη γελιόμαστε: και όλων ημών.

Κοινού και ηθοποιών που παίζουν μονίμως σε μια δίκη όπου όλα κρίνονται ερήμην μας. Συνεχίζουμε, πάντως, κι εκείνοι κι εμείς για να «αποτύχουμε» καλύτερα την επόμενη φορά, κατά το θέλημα του Μπέκετ. Κάπου στο μέτρημα θα χαθούμε -ποιος είναι πραγματικός πάνω στη σκηνή και ποιος επιλέγει τα προσωπεία στη ζωή του. Πόσοι ρόλοι, πόζες και στησίματα χωράνε στο μπουφόνικο θέατρο της καθημερινότητας, πόσοι πιραντελικοί ήρωες πέρασαν δίπλα μας χωρίς να το ψυχανεμιστούμε.

ΥΓ: Είναι να αναρωτιέσαι πάντως πώς η δημιουργική φαντασία, ύστερα από 70 λεπτά στα οποία είχε το πάνω χέρι, καταδέχθηκε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα με τρόπο λίαν ακτιβιστικό. Οι συντελεστές της παράστασης επέλεξαν να ανοίξουν ένα πανό όπου αναγραφόταν «Οχι στην κανονικότητα, όχι στην αστυνομική βία, όχι στην καταστολή» μετά το τελευταίο χειροκρότημα. Ο καθείς και τα όπλα του, αλλά το μήνυμα ήταν ήδη τα μέσα της παράστασης.