Αυτοί που επιμένουν αμετανόητα στο «βάστα Σόιμπλε»

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις στη δημόσια σφαίρα ύστερα από τη δημοσιοποίηση των πρακτικών και τις αποκαλύψεις για τα όσα όντως συνέβησαν στη διάρκεια του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών στις 6 Ιουλίου 2015, αλλά και συνολικότερα τις παρεμβάσεις που έγιναν σε σχέση με τη συμπλήρωση δέκα ετών από το δημοψήφισμα του 2015, διαπιστώνω ότι εξακολουθεί να διεκδικεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημόσια συζήτηση ένα κομμάτι σχολιαστών και δημοσιολογούντων που θα μπορούσε να περιγραφεί ως εκείνοι που επέμεναν στο «Βάστα Σόιμπλε!».

Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν απλώς ότι διαφωνούσαν με τα αιτήματα των μαζικών κινητοποιήσεων κατά των Μνημονίων ή ότι ήταν σε διαφορετική ιδεολογική τοποθέτηση από την Αριστερά.

Κυρίως ήταν ότι τάσσονταν φανατικά υπέρ των Μνημονίων και υιοθετούσαν πλήρως την πιο επιθετική ρητορική κατά της ελληνικής κοινωνίας, των κινημάτων της και προφανώς της Αριστεράς της.

Ήταν οι άνθρωποι που αισθάνονταν ότι ακόμη και εάν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει. Όχι γιατί θεωρούσαν ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία είχε ανάγκη σοβαρών μεταρρυθμίσεων. Αλλά γιατί μισούσαν οτιδήποτε αντιπροσώπευαν οι λαϊκές διεκδικήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά. Τους ενοχλούσε ότι τα λαϊκά στρώματα ζητούσαν αναδιανομή εισοδήματος, πλήρη και ποιοτική απασχόληση, δημόσια υγεία και παιδεία. Τους εξόργιζε ότι υπήρχε μια Αριστερά που έστω και με αντιφάσεις διεκδικούσε έναν διαφορετικό ορίζοντα. Και βεβαίως τους προκαλούσε αγανάκτηση κάθε σκέψη ότι θα έπρεπε οι πολιτικές αποφάσεις να τίθενται στη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας.

Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους δεν έγκειται στο ότι ήταν νεοφιλελεύθεροι ή κεντροδεξιοί ή τέλος πάντων στην άλλη πλευρά από την Αριστερά. Αλλά στο ότι δεν αισθάνονταν καμία ευθύνη λογοδοσίας στην κοινωνία. Πράγμα λογικό αφού τα αισθήματά τους για την κοινωνία ήταν εχθρικά.

Οι άνθρωποι αυτοί τότε δεν ενδιαφέρονταν να υπάρξει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση με ορίζοντα την έξοδο από τα μνημόνια. Πολύ περισσότερο τους ενδιέφερε να φορτώσουν την οικονομική και κοινωνική καταστροφή στα κινήματα και στην Αριστερά, παρά να υπάρξει ένας έστω και οδυνηρός συμβιβασμός.

Τότε τους είχαμε αποκαλέσει «Ακραίο Κέντρο», υιοθετώντας αυτή τη «γεωμετρική περιγραφή» που δοκιμάστηκε σε άλλες χώρες. Πιθανώς να μην ήταν η καλύτερη περιγραφή. Κυρίως γιατί δεν αποτύπωνε το ιδιότυπο μίσος τους για την ελληνική κοινωνία.

Οι άνθρωποι αυτοί σήμερα έχουν σημαντική παρουσία στη δημόσια σφαίρα. Είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν απαξιωτικά κάθε κινητοποίηση και επιχειρούν να συκοφαντήσουν συστηματικά κάθε πολιτική πρόταση διαφορετική από την κυβερνητική. Είναι αυτοί που θέλουν να συνεχίσουμε να συζητάμε για το 2015 με όρους «Μένουμε Ευρώπη» Είναι αυτοί που λένε σήμερα, δεν υπάρχουν σκάνδαλα, με βασικό μέλημα να μην δούμε πολιτική αλλαγή.

Όμως, αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ακριβώς ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Ότι δεν είμαστε στο 2015. Ότι οι κραυγές για τους «δραχμιστές» και τους «μαδούρους» πλέον αποτυπώνουν αμηχανία και όχι ιδεολογική ηγεμονία. Ότι η κοινωνία είναι πολύ λιγότερο διατεθειμένη να συζητήσει με όρους «μονόδρομων». Ότι ωριμάζει ένα αίτημα αλλαγής.

Και ότι σε αυτό το πλαίσιο σύντομα η απαξία με την οποία τους αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που κατανοούν ποια είναι τα πραγματικά επίδικα, θα εξελιχθεί σε απλή αδιαφορία.

Γιατί κάποια στιγμή όλοι αυτοί θα είναι απλώς μια ενοχλητική σελίδα σε έναν ιστορικό κύκλο που έχει κλείσει.