Σκάνδαλα

Κοινωνία σκανδάλων, κοινωνία που όζει διαφθοράς η κοινωνία μας, άλλη μια φορά. «Έκπληξη», οργισμένη αντίδραση και ομόθυμη καταδίκη, άλλη μια φορά. Παραιτήσεις και υποσχέσεις, καταγγελίες και καιροσκοπισμός, άλλη μια φορά.

Θα καταφέρουμε άραγε κάποια στιγμή να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια, να δούμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη; Θα τολμήσουμε να μιλήσουμε για την ουσία του θέματος με νηφαλιότητα και χωρίς παρωπίδες;

Θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι χωρίς δραστικές αλλαγές σε θεσμικό επίπεδο και χωρίς τη σταδιακή διαμόρφωση υγιών κοινωνικών προτύπων —το βαρύτατο φορτίο της περίφημης παιδευτικής διαδικασίας— η επανάληψη τέτοιων θλιβερών καταστάσεων είναι αναπότρεπτος κίνδυνος, αναπόδραστη συνέπεια;

Ας ελπίσουμε ότι φωνές όπως εκείνη του Μάριου Πλωρίτη —φωνή στεντόρεια, με κύρος και αξιοπρέπεια— θα μας βοηθήσουν να αλλάξουμε ρότα, ως άτομα αλλά και ως κοινωνικό σύνολο εντέλει («Το Βήμα», 6/12/1992):

Κάθε, σχεδόν, καινούργια κυβέρνηση τάζει «αλλαγή ήθους και ύφους της εξουσίας». Και κάθε, σχεδόν, κυβέρνηση, μόλις στεριώσει στην εξουσία, αντιγράφει την προηγούμενη και επαυξάνει το ήθος, το ύφος, τις «τεχνικές», τις φενάκες της λεηλασίας.

Καθεμιά τους στηλιτεύει τη «σήψη» που έφερε η προκάτοχός της και την «καμένη γη» που άφησε πίσω της. Και καθεμιά τους καίει και σαπίζει ακόμα πιο πολύ τους ιστούς και το μεδούλι του κράτους, που γίνονται, όλο και πιο πολύ, «σκωλήκων βρώμα (τροφή) και δυσωδία» αφόρητη.

Καθεμιά τους τάζει «κάθαρση» και «εξυγίανση του δημόσιου βίου». Και καθεμιά τους δεν σκοτίζεται παρά πώς θα «καθαρίσει» το δημόσιο ταμείο από τα τελευταία όβολα που του έχουν απομείνει.

Έτσι, τα σκάνδαλα της μιας «παραγράφουν» και «αμνηστεύουν» τα σκάνδαλα της προηγούμενης — αφού καμιά δεν είναι αθώα, καμιά δεν είναι «χρημάτων κρείσσων» (ανώτερη χρημάτων), αλλ’ αντίθετα όλοι πασχίζουν να γίνουν Κροίσοι (και να κάνουν Κροίσους τους «ημετέρους» τους) με τα χρήματα των Ελλήνων «κρετίνων».

[…]

Αλλά το πολύ τραγικότερο είναι πως οι «κρετίνοι» —οι άλλοι Έλληνες-θεατές της λεηλασίας— δεν θέλουν κρετίνοι να μείνουν. Το παράδειγμα του ήθους των αρχόντων τους διαμορφώνει και το δικό τους ήθος — η διαφθορά των «απάνω» δεν κατατρώει μόνο τον εθνικό πλούτο, σπέρνει και φουντώνει τη διαφθορά και των «κάτω». Που βιάζονται να τους μιμηθούν όσο γίνεται πιο πολύ, να μην υστερήσουν απ’ τους «εν τέλει» και να μη στερηθούν τα αγαθά του κορυβαντισμού (σ.σ. φρενήρους ενθουσιασμού) της λαθροχειρίας, στον μεγάλο ή μικρό κύκλο της δραστηριότητάς τους.

Κι αυτό ακριβώς φιλοδοξούν οι «απάνω»: όταν όλο το κοινωνικό σύστημα διαφθαρεί, ποιος θα τολμήσει να κατακρίνει τους πρώτους διδάξαντες και πρώτους αρπάξαντες; Όταν βασιλεύει παντού το «αλισβερίσι», η κραιπάλη, η δωροδοκία, το «λάδωμα», η εξαγορά συνειδήσεων και θέσεων, η άνομη απόκτηση παχυλότατων κερδών, ποιος δεν θα τρέξει να πάρει μέρος στο «τσιμπούσι» που έχουν στήσει οι μεγάλοι μάγειροι της κερδοφαγίας; «Όσοι πιστοί προσέλθετε», λοιπόν — και ποιος θέλει να μείνει «άπιστος» της παγκόσμιας θρησκείας του πλιάτσικου και της ρεμούλας; Κατά πως λέει μια ιταλική παροιμία, «το δημόσιο χρήμα μοιάζει με τον αγιασμό: όλοι θέλουν να βουτήξουν το χέρι τους μέσα». Μόνο που οι πιο «πιστοί» βουτάνε ολόκληρο το αγίασμα…

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι ηγέτες και «ταγοί» μας αποδείχνουν πως, πάνω απ’ όλα, νοιάζονται για την «ταγή» τους και την ιδιοποίηση των πάντων απ’ τους «ημετέρους» τους. Για άλλη μια φορά πρωτοστατούν στον εκμαυλισμό και εκφαυλισμό των Ελλήνων. […]

Και το αποκορύφωμα της απόγνωσης και της αγανάκτησης όσων αρνιούνται να πάρουν μέρος σ’ αυτή την ευωχία είναι πως η καινούργια επιδρομή κατά του δημόσιου χρήματος διαπράττεται την ώρα που η χώρα βρίσκεται —εξαιτίας των «ταγών», φυσικά— σε μιαν απ’ τις πιο αδιέξοδες ώρες της νεότερης ιστορίας της. Αλλά αυτοί «μεριμνούν και τυρβάζουν» περί το ένα και μόνο «ου εστι χρεία» — το χρήμα. Ακολουθώντας το παράδειγμα των Αμερικανών που —κατά τον Χένρυ Μίλλερ— «αποπλανούν (τον λαό) με τη δωροδοκία και τον εκπορνεύουν».

Αλλά μια χώρα όπου το σύνθημα και το παρασύνθημα αποτελεί ο παράς, είναι αμετάκλητα καταδικασμένη […]. Οι «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας» αρχίζουν από τη στιγμή που εξαφανίζεται η ντροπή για τις «πομπές».