Ερχεται ο «προσωπικός» αριθμός

Εκλεισε. Είναι αποφασισμένο και κυρίως τελειωμένο. Ο «προσωπικός» αριθμός που στο εξής θα φέρει ο καθένας μας και που θα τον ταυτίζει με κάθε πράξη του στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα θα είναι ο αριθμός του φορολογικού του μητρώου. Το ΑΦΜ του δηλαδή.

Στη λύση αυτή έχει καταλήξει το υπουργείο Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και πολύ σύντομα θα φέρει στη Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο, το οποίο θα καθιερώνει τον ΑΦΜ ως τον «προσωπικό» αριθμό κάθε πολίτη. Υπό την έννοια αυτή, το νομοσχέδιο θα μεριμνά ώστε ΑΦΜ να παίρνει και κάθε μωρό που θα γεννιέται από τη στιγμή που θα εγγράφεται στο ληξιαρχείο. Με τον τρόπο αυτό, θεωρεί η κυβέρνηση, θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός τού τι μπορεί να αντιπροσωπεύει ο «προσωπικός» αριθμός και τι ακριβώς θα είναι. Μάλιστα, με την απόφαση της κυβέρνησης για τη θέσπιση του ΑΦΜ ως «προσωπικού» αριθμού τελειώνει και μια περίοδος έσω κυβερνητικής… κολοκυθιάς, κατά την οποία ακούστηκαν πολλά και διάφορα για τον «προσωπικό» αριθμό.

Τώρα περιμένω τις αντιδράσεις της ακραίας εκδοχής της Εκκλησίας, η οποία θα αρχίσει – το βλέπω – τίποτε διαμαρτυρίες για το «σφράγισμα» του Αντίχριστου και άλλα πολλά και διάφορα…

Δεν μπορούν να αναπνεύσουν

Με αφορμή τα όσα κατά καιρούς έχω αναφέρει σχετικά με την έντονη και ανθυγιεινή δυσοσμία που πλήττει τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι και η κυβέρνηση κωφεύει ή κλείνει τη μύτη της για να μην της μυρίσει το πρόβλημα, αναγνώστης μου καλός από την Ελευσίνα μού στέλνει ιντερνετικώς το παράπονό του, ότι και οι κάτοικοι της Ελευσίνας έχουν ψυχή, αλλά ουδείς ασχολείται μαζί τους. Μου γράφει σχετικά:

«Την τελευταία περίοδο, γίνεται εκτενής αναφορά στα «ΝΕΑ» αναφορικά με το πόρισμα του Δημόκριτου για την περιοχή της Δραπετσώνας / Κερατσινίου.

Επειδή και εσείς έχετε αναφερθεί εκτενώς στην υπόθεση της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, θα ήθελα, σας παρακαλώ, να μου πείτε για ποιον λόγο δεν γίνεται αντίστοιχη αναφορά στα αποτελέσματα της έρευνας αναφορικά με την αιτία της δυσοσμίας και μόλυνσης στην περιοχή της Ελευσίνας και ποια είναι τα αποτελέσματα αυτά που, από όσο γνωρίζω, περιέχονται στην ίδια έρευνα, όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχουν αποσιωπηθεί από τα ΜΜΕ. Διότι θεωρώ πως δεν υπάρχει μόνο η Δραπετσώνα και το Κερατσίνι. Η δική μας περιοχή είναι ανάμεσα σε δύο θανατηφόρα διυλιστήρια (Ελευσίνας και Ασπροπύργου). Εμείς δεν έχουμε φωνή; Γιατί ζωή σίγουρα δεν έχουμε».

Δεν ξέρω αν θα κάνει καλύτερα τα πράγματα για τον φίλο μου, αλλά θέλω να του αφιερώσω τραγούδι σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Βασίλη Ανδρεόπουλου, ερμηνευμένο καταπληκτικά από τον φίλο Μανώλη Μητσιά, υπό τον τίτλο «Στην Ελευσίνα μια φορά»:

Πήρα τους δρόμους μια βραδιά

και τους γνωστούς ρωτούσα

για το κορίτσι μου που αγαπούσα

στην Ελευσίνα μια φορά.

Εριξα πέτρα στο γιαλό

στο πέλαγο λιθάρι

για το κορίτσι μου που ήταν καμάρι

στην Ελευσίνα μια φορά.

Στην «Ελευσίνα μια φορά», οι άνθρωποι αναπνέουν καρκίνο. Το λέει και ο Δημόκριτος…

«Εγκλημα» στα Τζουμέρκα

Στο μεταξύ, φαίνεται πως εκεί στο υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος το περιβάλλον είναι διακοσμητικό στοιχείο του τίτλου. Από περιεχόμενο μηδέν. Και από προστασία (του περιβάλλοντος) υπό το μηδέν – λες και είσαι στην Ανταρκτική, έχει -30 και λες, α, σήμερα είναι ωραία μέρα, πολύ απλά γιατί τις προηγούμενες ημέρες είχε -50!

Δεν ξέρω πώς την έχει δει ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, αλλά αν κατά την ανάληψη του υπουργείου του, πέρυσι, τον πληροφόρησαν ότι υπάρχει μόνο το κέρδος των επενδυτών και όχι το περιβάλλον, διότι δεν κερδίζεις τίποτε από αυτό, μόνο προβλήματα δημιουργεί, συγγνώμη, αλλά την έχει πατήσει άσχημα. Και κάποιος – ο Πρωθυπουργός, ίσως – πρέπει να τον συνεφέρει. Πληροφορήθηκα προχθές ότι δεν υπάρχει απάτητη κορφή στην Ελλάδα που να μη ζητείται από επενδυτές και «επενδυτές» να της «φυτέψουν» ανεμογεννήτριες!

Το πράγμα έχει λάβει διαστάσεις υστερίας. Και το δυστύχημα είναι ότι η κυβέρνηση τις καλοβλέπει αυτές τις επενδυτικές προτάσεις. Σου λέει, εκεί που οι επενδύσεις είναι μια αφιλόξενη έρημος, οι προτάσεις για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών είναι μια όαση με φοίνικες και καθαρό νεράκι.

Η ουσία όμως είναι ότι οι τύποι εδώ στην Αθήνα βάζουν κάτω τον χάρτη και χαράζουν σχέδια, δρόμους κ.λπ. και κανείς δεν γνωρίζει λ.χ. ότι ο Γαλαρόκαμπος στο όρος Λάκμος στην πατρίδα μου στα Γιάννενα είναι από τα ωραιότερα φυσικά τοπία που μπορεί να δει ο άνθρωπος. Μια δόση Ελβετίας καταμεσής στην Πίνδο. Ε, εκεί λοιπόν, ποιος ξέρει ποιος διάολος τους το υπέδειξε, επενδυτές ζητούν να εγκαταστήσουν ανεμογεννήτριες 120 μέτρα ύψος και με μια τσιμεντένια βάση που έχει διαστάσεις εξαώροφης πολυκατοικίας. Για να ανέβουν δε τα μηχανήματα στον Γαλαρόκαμπο πρέπει να χαραχτούν δρόμοι πλάτους 20 μέτρων, καταστρέφοντας ένα απαράμιλλης ομορφιάς δάσος στο οποίο εγκαταβιούν ένα πλήθος από άγρια ζώα, ως και αρκούδες.

Δεν ξέρω ποιανού ιδέα είναι όλα αυτά και ποιος βρίσκεται από πίσω. Απευθύνομαι όμως στον Κυριάκο Μητσοτάκη (αφού ο υπουργός του δεν ασχολείται με το περιβάλλον), που γνωρίζω πόσο αγαπάει την Ηπειρο, να του ζητήσω να μην επιτρέψει να συντελεστεί αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα στο εθνικό πάρκο των Τζουμέρκων…

Θύμα του καθεστώτος

Η χθεσινή αλλαγή στην ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, και ειδικότερα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, υπενθύμισε σε πολλούς τη βαριά αδικία στο πρόσωπο του αποχωρούντος, λόγω ηλικίας, προέδρου του ΣτΕ Αθανάσιου Ράντου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένα ακόμα θύμα του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εκβιάστηκε με τον πιο άγριο τρόπο και με καταπάτηση των ατομικών του δικαιωμάτων, προκειμένου να συναινέσει στην αναγόρευση του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες ως συνταγματικού. Είδε τη ζωή του να κρέμεται στα μανταλάκια από πρόθυμα παρακρατικά μέσα ενημέρωσης, μόνο και μόνο για να καμφθούν οι αντιστάσεις του, να υποκύψει και να πει το «ναι» σε έναν νόμο καταφανώς αντισυνταγματικό.

Ο κ. Ράντος στάθηκε με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό μπροστά στις ανήθικες επιθέσεις και, δυστυχώς για τον νομικό κόσμο της χώρας και το δικαστικό της σώμα, χθες συμπλήρωσε το ανώτατο όριο της θητείας του και αποχώρησε. Φυσικά, με ψηλά το κεφάλι.

Αξιος.

Υπουργικές αγωνίες

Με την ψυχή στο στόμα μετείχαν της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου οι υπουργοί. Ολοι φοβούνταν ότι στο τέλος της συνεδρίασης και αφού ο πρόεδρος Κυριάκος είχε ολοκληρώσει την εισήγησή του, είχαν επιλέξει προέδρους ανώτατων δικαστηρίων και είχαν τεθεί προς συζήτηση όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, ολοκληρώνοντας, θα τους έλεγε «και τώρα παρακαλώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να με διευκολύνετε υποβάλλοντάς μου τις παραιτήσεις σας. Σας ευχαριστώ όλες και όλους για τη συνεργασία σας»!

Θα μοίραζε εγκεφαλικά, το αντιλαμβάνεστε, αλλά τελικά δεν το έκανε – τους άφησε, παρατείνοντας όμως την αγωνία τους. Και ειδικά εκείνων οι οποίοι από μόνοι τους καταλαβαίνουν πως μετράνε μέρες στο κυβερνητικό σχήμα…