Αυξημένη νοσηρότητα και πιθανότητα θανάτου για τα μοναχικά άτομα

Ουάσιγκτον: Τα μοναχικά άτομα είναι πιθανότερο να αρρωστήσουν και να πεθάνουν νέα, διότι το ανοσοποιητικό τους σύστημα τίθεται εκτός λειτουργίας, υποστηρίζουν Αμερικανοί ερευνητές σε άρθρο που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Genome Biology.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Aντζελες χρησιμοποίησαν ένα γονιδιακό τσιπ για να ελέγξουν το DNA απομονωμένων ατόμων και διαπίστωσαν ότι τα άτομα που περιέγραφαν εαυτούς ως χρονίως μοναχικά είχαν χαρακτηριστικά πρότυπα γενετικής δραστηριότητας, σχεδόν όλα περιλαμβάνοντας το ανοσοποιητικό σύστημα.

Η μελέτη δυστυχώς δεν αποσαφηνίζει τι συμβαίνει πρώτα, η μοναχικότητα ή τα φυσικά χαρακτηριστικά. Αλλά δείχνει ότι ίσως υπάρχει τρόπος πρόληψης των θανάσιμων επιπτώσεων της μοναχικότητας.

Ο Δρ Στηβ Κολ εξηγεί ότι «η μελέτη δείχνει ότι η βιολογική επίπτωση της κοινωνικής απομόνωσης φτάνει μέχρι τις πλέον βασικές μας εσωτερικές διαδικασίες, την δραστηριότητα των γονιδίων. Ξέρουμε ήδη ότι υπάρχει επιδημιολογική σχέση μεταξύ κοινωνικής υποστήριξης (πόσους φίλους και συγγενείς έχουμε γύρω μας) και μιας ολόκληρης ομάδας σωματικών αποτελεσμάτων».

Πολλές μελέτες σε μεγάλα πληθυσμιακά δείγματα έχουν δείξει ότι τα άτομα που περιγράφουν εαυτούς ως μοναχικά ή έχοντα λίγη κοινωνική υποστήριξη είναι πιθανότερο να αποβιώσουν πρόωρα και να έχουν λοιμώξεις, υπέρταση, αϋπνία και καρκίνο.

Υπάρχουν δύο θεωρίες, η θεωρία της κοινωνικής πρόνοιας, η οποία ουσιαστικά αφορά τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι χειροπιαστά για μένα, με την υλιστική σκοπιά. Όπως, αν είμαι άρρωστος και έχω ανθρώπους γύρω μου, θα με πάνε στον γιατρό και θα φροντίσουν να κάνω σωστά τη θεραπεία μου.

Η άλλη θεωρία είναι ότι υπάρχει κάτι που κάνει τον άνθρωπο να απομονώνεται και η μοναξιά αλλάζει τον οργανισμό μας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Δρ Τζον Κασιοππο από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο μελετά εδώ και πολλά χρόνια τις επιπτώσεις που έχει η μοναξιά στην υγεία σε μια ομάδα ατόμων που του έχουν επιτρέψει να εντρυφήσει στην κοινωνική τους ζωή και την υγεία τους.

Ο Δρ Κασιόππο σε συνεργασία με τον Δρ Κολ μελέτησαν 14 απ’ αυτά τα άτομα, με τα έξι να έχουν σκορ στο ανώτερο 15% μιας αποδεκτής κλίμακας μοναχικότητας.

Υπήρχαν άτομα που δήλωσαν ότι για τέσσερα συνεχή χρόνια δεν υπήρχε κανείς με τον οποίο να αισθάνονται ότι βρίσκονται κοντά. Οι υπόλοιποι οκτώ ήταν οι λιγότερο μοναχικοί.

Οι συνεργάτες του Δρ Κολ πήραν δείγματα αίματος και μελέτησαν την γονιδιακή δραστηριότητα των κυττάρων του ανοσοποιητικού, τα λευκά αιμοσφαίρια που προστατεύουν τον οργανισμό από εισβολείς όπως οι ιοί και τα βακτήρια.

Και τα 22.000 γονίδια που μελετήθηκαν και συγκρίθηκαν έδειξαν ότι υπήρχαν 209 που ξεχώριζαν στα μοναχικά άτομα. Επρόκειτο για ένα κατά κάποιο τρόπο τυχαίο συνονθύλευμα γονιδίων. Ήταν μάλιστα τμήμα μιας πολύ ύποπτης ομάδας γονιδίων. Ένα μεγάλο κλάσμα αυτών φαίνεται να εμπλέκεται στην βασική ανοσοποιητική αντίδραση στην ιστολογική βλάβη.

Aλλα γονίδια εμπλέκονταν στην παραγωγή αντισωμάτων, που χρησιμοποιεί ο οργανισμός για να σηματοδοτήσει τα μικρόβια ή τα κατεστραμμένα κύτταρα που πρέπει να αφαιρεθούν.

Τα πλέον μοναχικά άτομα είχαν μη φυσιολογικά επίπεδα χρόνιας φλεγμονής, που έχει συσχετιστεί με την καρδιακή και αγγειακή νόσο, την αρθρίτιδα, τη νόσο Αλτσχάιμερ και άλλες παθήσεις.

Επόμενος στόχος των ειδικών είναι να δουν αν αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πρόκειται για έναν βιολογικό στόχο που χρειάζεται παρέμβαση. Ίσως τα μοναχικά άτομα να μπορούν να πάρουν ασπιρίνη, καθώς είναι ένας αντιφλεγμονώδης παράγοντας με θρομβολυτικές ιδιότητες που λαμβάνεται τακτικά από πολλά άτομα για την πρόληψη του εμφράγματος και του εγκεφαλικού επεισοδίου.

health.in.gr