Οι χημικοί ρύποι PCB επηρεάζουν το γεννητικό σύστημα των ανδρών
Μίσιγκαν: Οι άνδρες που εκτίθενται σε περιβαλλοντικούς ρύπους, όπως τα πολυχλωριωμένα διφαινύλια (PCB), είναι πιθανότερο να αποκτήσουν ως γονείς αγόρι, σύμφωνα με έρευνα Αμερικάνων ερευνητών. Οι επιστήμονες τονίζουν ότι σκοπός της μελέτης τους, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύονται στο Occupational and Environmental Medicine, είναι να εξετάσουν την επίδραση των ρύπων στο γεννητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού.
Μίσιγκαν: Οι άνδρες που εκτίθενται σε περιβαλλοντικούς ρύπους, όπως τα πολυχλωριωμένα διφαινύλια (PCB), είναι πιθανότερο να αποκτήσουν ως γονείς αγόρι, σύμφωνα με έρευνα Αμερικάνων ερευνητών. Οι επιστήμονες τονίζουν ότι σκοπός της μελέτης τους, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύονται στο Occupational and Environmental Medicine, είναι να εξετάσουν την επίδραση των ρύπων στο γεννητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πολιτείας του Μίσιγκαν μελέτησαν παιδιά από 101 οικογένειες που κατοικούσαν από το 1963 και έπειτα γύρω από τη λίμνη του Μίσιγκαν, περιοχή ιδιαίτερα επιβαρημένη με περιβαλλοντικούς ρύπους. Από τα 208 παιδιά που γεννήθηκαν, το 57% ήταν αγόρια, οι πατέρες των οποίων είχαν υψηλές συγκεντρώσεις PCB στο αίμα τους. Η συγκέντρωση PCB στον οργανισμό της μητέρας δεν είχε κάποια επίδραση στην αναλογία των γεννήσεων, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Ο επικεφαλής των ερευνών, Δρ Γουίλφρεντ, δήλωσε στο BBC: «Η αλλαγή στην αναλογία γεννήσεων αγοριών/κοριτσιών αποτελεί ένδειξη για την επίδραση των PCB στο γεννητικό σύστημα».
Τα PCB είναι μια ομάδα χημικών ρύπων που σχετίζονται με ασθένειες του ήπατος και των νεφρών, καθώς και με δυσχέρεια στην ανάπτυξη του εγκεφάλου των βρεφών. Χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν στην παραγωγή ψυκτικών και στη βιομηχανία των λιπαντικών, αλλά, μολονότι η χρήση τους σήμερα έχει απαγορευτεί, εξακολουθούν να εκλύονται στην ατμόσφαιρα εξαιτίας της λειτουργίας παλιών ηλεκτρικών συσκευών.
Οι ουσίες αυτές δεν αποδομούνται στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μoλύνουν τα νερά και τα ψάρια και να περνούν στην τροφική αλυσίδα. Έτσι, ανευρίσκονται τελικά σε σημαντικές συγκεντρώσεις στους ανθρώπινους ιστούς.