Επιστροφή στο παρελθόν: Παράγγειλε σχέσεις δι’ αλληλογραφίας ή ταξίδεψε στο εξωτερικό
Σε έναν κόσμο αυξανόμενης αβεβαιότητας, οι παλιές αφηγήσεις για το φύλο και τις σχέσεις επιστρέφουν μεταμφιεσμένες ως σύγχρονες τάσεις στη διεθνή αναζήτηση συντρόφου
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο διεθνής κλάδος των συνοικεσίων θεωρούνταν ευρέως ως μια ξεπερασμένη παράξενη επιλογή, που συχνά περιοριζόταν στο στερεότυπο της «νύφης μέσω αλληλογραφίας».
Αυτή η ετικέτα έφερνε στο νου εικόνες μοναχικών ανδρών του δυτικού κόσμου που αναζητούσαν συντροφιά από οικονομικά μειονεκτούσες γυναίκες στην Ανατολική Ευρώπη ή την Ασία.
Σήμερα, όμως η παγκόσμια συζήτηση γύρω από τις διασυνοριακές σχέσεις έχει κάνει μία στροφή προς τα πίσω.
Οι τάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα νέα μεταναστευτικά πρότυπα και οι εξελισσόμενες ιδέες σχετικά με το φύλο έχουν αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αναζητούν σχέσεις στο εξωτερικό.
Η άνοδος των «passport bros», το viral dating περιεχόμενο και ο ανθηρός τομέας των ψηφιακών υπηρεσιών γνωριμιών αντικατοπτρίζουν τις βαθιές, συνεχιζόμενες μεταμορφώσεις των ρομαντικών σχέσεων, γράφει η Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Julia Meszaros, σε άρθρο της στο The Conversation.
Οι νύφες των συνόρων
Αν και συχνά θεωρείται ως ένα σύγχρονο φαινόμενο, η βιομηχανία των «νυφών μέσω αλληλογραφίας» έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα.
Οι απομονωμένες κοινότητες στην Αμερική βασίζονταν σε αγγελίες σε εφημερίδες για να συνδέσουν ανύπαντρους άνδρες με γυναίκες που αναζητούσαν σταθερότητα ή νέες ευκαιρίες μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Αυτές οι πρώτες «νύφες των συνόρων» μετανάστευσαν χωρίς να έχουν δει ποτέ τον προορισμό τους, και οι ιστορίες τους έγιναν μέρος της δυτικής μυθολογίας.
Αυτές οι νύφες από φωτογραφία προέρχονταν από την Αρμενία, τη Ρουμανία και την Τουρκία. Ευγενική παραχώρηση του Εθνικού Μνημείου του Αγάλματος της Ελευθερίας και του Ellis Island, National Park Service, φωτογραφία STLI 24333.
Από το χαρτί στο ίντερνετ
Η σύγχρονη βιομηχανία, ωστόσο, την οποία ορισμένοι μελετητές θεωρούν ως κεκαλυμμένη εμπορία ανθρώπων, πήρε μορφή τη δεκαετία του 1970 με καταλόγους που περιείχαν κυρίως Φιλιππινέζες γυναίκες.
Οι άνδρες αγόραζαν αυτούς τους καταλόγους, ξεκινούσαν αλληλογραφία και συχνά ταξίδευαν στο εξωτερικό για να συναντήσουν υποψήφιες συντρόφους,
Αυτό το σύστημα εμφανίστηκε σε μια εποχή που όλο και περισσότερες Αμερικανίδες εισέρχονταν στην αγορά εργασίας και επιδίωκαν οικονομική ανεξαρτησία.
Μερικοί άνδρες, αισθάνθηκαν ότι έχαναν την πλεονεκτική τους θέση από αυτές τις αλλαγές.
Η οικονομική αναδιάρθρωση ενίσχυσε αυτή τη δυναμική. Καθώς οι σταθερές θέσεις εργασίας στα εργοστάσια μειώθηκαν στα τέλη του 20ού αιώνα, μερικοί άνδρες αγωνίστηκαν να διατηρήσουν την ταυτότητα του οικογενειάρχη.
Οι διεθνείς γνωριμίες έγιναν ένας τρόπος για να ανακτήσουν τους παραδοσιακούς ρόλους, δημιουργώντας σχέσεις με γυναίκες που, κατά την άποψή τους, έδιναν προτεραιότητα στο σπίτι και την οικογένεια.
Μέχρι το 2010, το μοντέλο του έντυπου καταλόγου είχε μεταφερθεί στο διαδίκτυο.
Η παγκόσμια βιομηχανία είχε εξελιχθεί σε μια αγορά πολλών δισεκατομμυρίων που προσφέρει αλληλογραφία μέσω email, υπηρεσίες chat και — έναντι αμοιβής — διεθνείς ρομαντικές εκδρομές.
Οι «ελίτ» εταιρείες γνωριμιών εμφανίστηκαν παράλληλα με τις οικονομικές πλατφόρμες, εξυπηρετώντας ένα ευρύ φάσμα πελατών, αλλά επαναλαμβάνοντας γνωστά θέματα: προσδοκίες σχετικά με το φύλο, οικονομική ανισότητα και επιθυμία για σταθερότητα.
Ριάλιτι σόου και η επικράτηση των διεθνών γνωριμιών
Το ταμπού που περιβάλλει τις διεθνείς υπηρεσίες γνωριμιών μειώθηκε περαιτέρω το 2014 με την πρεμιέρα του «90 Day Fiancé» του TLC.
Αυτό που κάποτε ήταν μια στιγματισμένη πρακτική έγινε ένα πολιτιστικό φαινόμενο.
Εκατομμύρια θεατές παρακολούθησαν ζευγάρια να περνάνε από τη διαδικασία έκδοσης της βίζας K-1, η οποία απαιτεί από ένα ζευγάρι να παντρευτεί εντός 90 ημερών από την άφιξη του ξένου συντρόφου.
Οι δραματικές αφηγήσεις της εκπομπής συχνά επικεντρώνονται στην υποψία: φίλοι και συγγενείς αμφισβητούν αν οι ξένοι σύντροφοι κινητοποιούνται από αγάπη ή από την πρόσβαση σε οικονομική ασφάλεια και πράσινη κάρτα.
Οι ιστορίες αντικατοπτρίζουν ευρύτερα πρότυπα ανισότητας που διαμορφώνουν τις διεθνείς γνωριμίες.
Πολλοί συμμετέχοντες γνωρίζονται μέσω διαδικτυακών πλατφορμών ή εφαρμογών εκμάθησης γλωσσών, υπογραμμίζοντας την αυξανόμενη προσβασιμότητα των διασυνοριακών σχέσεων.
Ενώ το κοινό μπορεί να παρακολουθεί την εκπομπή για διασκέδαση, αυτή υπογραμμίζει τις πραγματικότητες που παρατηρούν οι ερευνητές: η συναισθηματική, οικιακή και ακόμη και σεξουαλική εργασία συχνά ρέει προς τη μία κατεύθυνση, ενώ η οικονομική σταθερότητα ρέει προς την άλλη.
Η άνοδος των Passport Bros
Τα τελευταία χρόνια, μια ανανεωμένη εκδοχή των διεθνών γνωριμιών έχει κερδίσει έδαφος μέσω των social media.
Νέοι άνδρες που αυτοαποκαλούνται «passport bros» ταξιδεύουν στο εξωτερικό, συχνά στην Κολομβία, τη Βραζιλία ή τη Δομινικανή Δημοκρατία, αναζητώντας γυναίκες που περιγράφουν ως πιο «παραδοσιακές» από αυτές της πατρίδας τους.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενιές που βασίζονταν σε υπηρεσίες γνωριμιών επί πληρωμή, αυτοί οι άνδρες χρησιμοποιούν συνήθως δωρεάν εφαρμογές γνωριμιών και μοιράζονται τις εμπειρίες τους στο διαδίκτυο, παρουσιάζοντας τις διεθνείς γνωριμίες ως ένα κίνημα τρόπου ζωής.
Τα ταξίδια αυτά γίνονται ένας τρόπος για να επανακτήσουν τον έλεγχο και να αποκαταστήσουν την αίσθηση της «αρρενωπότητας».
Για πολλούς, ο σχετικός πλούτος μεταφράζεται σε ευρύτερες ρομαντικές επιλογές στο εξωτερικό σε σχέση με την πατρίδα τους.
Και αυτή η ανταλλακτική αξία — οικονομική σταθερότητα έναντι αγάπης ή οικιακής εργασίας — υπογραμμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι παγκόσμιες ανισότητες διαμορφώνουν την προσωπικές σχέσεις.
Σε όλες τις διαφορετικές μορφές διεθνών γνωριμιών, αναδύεται ένα κοινό θέμα: το άγχος οδηγεί σε μια τάση προς την παράδοση.
Τα ρομαντικά ταξίδια, οι ιστορίες των ριάλιτι σόου και το κίνημα των «passport bros» αντανακλούν τις προσπάθειες να ανακτήσουν οι άνδρες τους ρόλους των φύλων που κάποτε φαινόταν σταθεροί.
Το ίδιο ισχύει και για την τάση των «trad wives» στα social media, με την οποία οι γυναίκες προσπαθούν να αποδείξουν πόσο πιο χαρούμενες είναι ως παραδοσιακές νοικοκυρές και μητέρες.
Όταν αντιμετωπίζουν αστάθεια, οι κοινωνίες συχνά αναβιώνουν γνωστές αφηγήσεις. Οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων — ο αξιόπιστος άνδρας ως οικογενειάρχης και η γυναίκα ως νοικοκυρά — προσφέρουν μια ψευδαίσθηση τάξης.
Αν και αυτοί οι ρόλοι ενισχύουν την ανισότητα, φαίνεται να προσφέρουν σε πολλούς σαφήνεια σε έναν κόσμο όπου οι οικονομικές και κοινωνικές νόρμες μεταβάλλονται ραγδαία.
Χάρτης που δείχνει τους καλύτερους προορισμούς για εύρεση σχέσης Πηγή: reddit
Η ανισότητα στις σχέσεις των δύο φύλων αναπαράγεται
Τελικά, η αναβίωση των διασυνοριακών σχέσεων ως υποτιθέμενο καταφύγιο των «παραδοσιακών αξιών» αποκαλύπτει ένα ανησυχητικό μοτίβο κάτω από την λαμπερή ανανέωση της εικόνας τους.
Στην πράξη οι άνδρες παρουσιάζουν τις διεθνείς σχέσεις ως μια απόδραση από τις γυναίκες που επιδιώκουν την ισότητα.
Και το αποτέλεσμα αυτού είναι λιγότερο ένας «εορτασμός» της πολιτισμικής διαφορετικότητας και περισσότερο μια υποχώρηση σε παλιές ιεραρχίες που μεταμφιέζονται σε ρομαντισμό.
Η δυναμική αυτή ενισχύει μια άνιση ανταλλαγή, στην οποία η φροντίδα, η εργασία και η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γυναικών αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα που σταθεροποιούν την ταυτότητα των ανδρών.
Αν και συχνά παρουσιάζεται ως προσωπική προτίμηση, αυτή η τάση δείχνει πως η νοσταλγία για την παράδοση απλά κρύβει την επιμονή των βαθιά ριζωμένων ανισοτήτων μεταξύ των φύλων.