Χάθηκαν οι Τρικούπηδες και μείναν μόνον οι Γουλιμήδες σ’ αυτή τη χώρα;

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος θόρυβος με την υποψηφιότητα του Ευάγγελου Αντώναρου που βρέθηκε στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αν και ήταν εκπρόσωπος κάποτε της Δεξιάς.

Και δεν τον καταλαβαίνω διότι τέτοιες κυβιστήσεις έχουν κάνει πολλοί από τους πολιτικούς μας. Και κόμματα έχουν αλλάξει, και ιδεολογίες έχουν αλλάξει, κι έχουν ξεχάσει τι έλεγαν μέχρι πριν από λίγο καιρό για μια παράταξη ή έναν αρχηγό.

Περί όνου σκιάς με απλά λόγια καθώς κανείς δεν θα έπρεπε να πέφτει από κανένα πολιτικό συννεφάκι γιατί ένας δεξιός έγινες αριστερός και ασπάστηκε τις αρχές του κόμματος που τον υποδέχθηκε με αγκαλιές.

Ούτε γιατί ένας Πασόκος μπορεί να υπηρετήσει την… επάρατη δεξιά και να μπει στο μαντρί της οικογένειας Μητσοτάκη.

Ούτε φυσικά πρέπει να εκπλησσόμαστε και από τους πρώην ΠΑΣΟΚ που είδαν το φως το αληθινό στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ετσι παίζεται το παιχνίδι, όλα για την προσωπική επιβίωση του καθενός γίνονται.

Τι να θυμηθούμε άραγε; Τον Γιάννη Ραγκούση που έλεγε για τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι ο ανέντιμος πολιτικός της Μεταπολίτευσης;

Να θυμηθούμε τον Αδωνι Γεωργιάδη που έλεγε: «Οποιος ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. νομιμοποιεί την κλοπή του δημόσιου χρήματος. Τα κόμματα αυτά τα δυο είναι και κλέφτες και ψεύτες».

Απειρες περιπτώσεις πολιτικών που διαγράφουν το παρελθόν τους προκειμένου να κάνουν μια νέα αρχή.

Το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί που ενδεχομένως να μην έχουν συνείδηση, ενσυναίσθηση ή την ντομπροσύνη να παραδεχθούν είτε ότι όλα τα κάνουν για να επιβιώσουν είτε γιατί δεν έχουν κανένα πρόβλημα τις εισπηδήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο.

Το πρόβλημα ανήκει στα ίδια τα κόμματα ως φορείς ιδεών, οραμάτων, ως ζωντανοί οργανισμοί οι οποίοι θέλουν να εκπροσωπούν το λαό.

Χάθηκαν δηλαδή οι υποψήφιοι που έχουν πράγματι να προσφέρουν και δεν είναι συνταξιούχοι, αδιάφοροι, ετερόφωτοι, επιλήσμονες και κωλοτούμπες της τελευταίας υποστάθμης;

Χάθηκαν οι άξιοι άνθρωποι από την κοινωνία των πολιτών, από τις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες που θα κοσμούν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων και δεν θα μοιάζουν με επαγγελματίες, βαριεστημένους δημοσίους υπαλλήλους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι μπίζνες και η προσωπική προβολή;

Δεν υπάρχουν νέοι που αγαπούν την πατρίδα τους κι έχουν το αίσθημα της προσφοράς, της άδολης και χωρίς σκοπιμότητες ανάγκης για να υπηρετήσουν την Ελλάδα;

Χάθηκαν οι Τρικούπηδες και μείναν μόνον οι Γουλιμήδες; Με αυτούς θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα; Και γιατί δηλαδή να εμπιστευτούμε όλους εκείνους που προδίδουν ιδεολογίες, συντρόφους και παρατάξεις προκειμένου να στοιχηθούν κάτω από μια σημαία που μέχρι πρότινος έβριζαν;

Αν άλλαξαν τα δεδομένα να το καταλάβουμε. Αν έπεσαν οι διαχωριστικές γραμμές να το συζητήσουμε. Ισχύει όμως αυτό στην Ελλάδα;

Και στο κάτω – κάτω πώς μπορείς να είσαι δεξιός και να γίνεις αριστερός ή το αντίθετο μόνο και μόνο για μια καρέκλα;

Δυστυχώς, αυτά βλέπουν οι νέες γενιές κι απέχουν από τα κοινά. Τι καλύτερο να περιμένουμε όταν επιβεβαιώνεται αυτό που είχε πει το «γεράκι» της Αμερικής, Ρ. Ρήγκαν: «Λένε ότι η Πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Έχω διαπιστώσει ότι έχει καταπληκτική ομοιότητα με το πρώτο.