Δεξιοί και… αδέξιοι

Πριν από αρκετά χρόνια, την επαύριον των δημοτικών εκλογών του 2006, μια αγαπητή συνάδελφος στον τότε κραταιό ΔΟΛ έφθασε κατηφής στο γραφείο όπου εργαζόμουν κι εγώ. Όταν τη ρώτησα ποιος ήταν ο λόγος της δυσθυμίας της, μου απάντησε ότι το Χαϊδάρι, όπου κατοικούσε, είχε εκλέξει, πρώτη φορά στα χρονικά της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεξιό δήμαρχο. Η απάντησή μου προς εκείνη, αυθόρμητη και σε καμία περίπτωση ειρωνική, ήταν η ακόλουθη: «Δεξιός ας είναι, αδέξιος να μην είναι…»

Δυστυχώς, αυτό το φοβερό και τρομερό «αντιδεξιό σύνδρομο», που κυριαρχούσε στη σκέψη της πρώην συναδέλφου μου και δεν της επέτρεπε να προσεγγίσει τα πολιτικά ζητήματα βγάζοντας τις παρωπίδες του δογματισμού, επιβιώνει ακόμη και σήμερα.

Παρά τη χρεοκοπία της κοινωνίας μας σε επίπεδο ιδεολογιών και αριθμών, παρά το πολυετές σοκ των μνημονίων, παρά την παταγώδη αποτυχία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας και την ολοκληρωτική διάψευση των προσδοκιών πολλών Ελλήνων και πολλών Ελληνίδων, οι παρωχημένες αντιλήψεις και τα σαθρά επιχειρήματα περί του μπαμπούλα της Δεξιάς ζουν και βασιλεύουν.

Ενδεικτικώς θα αναφέρω μία μόνο περίπτωση: το Ποτάμι, ένα κόμμα του κεντρώου χώρου, κατά κοινή παραδοχή μετριοπαθών απόψεων και δημοκρατικών αρχών, καλούσε στις πρόσφατες ευρωεκλογές τους ψηφοφόρους να μαυρίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μη μαυρίσουν την ψυχή τους ψηφίζοντας τη Δεξιά.

Τούτων δοθέντων, κι αφού αντιπαρέλθω το γεγονός ότι της «ακροδεξιάς» και «νεοφιλελεύθερης» Νέας Δημοκρατίας ηγείται σήμερα ένας πολιτικός προερχόμενος από μια οικογένεια που έχει εκ παραδόσεως σαφώς κεντρώο προσανατολισμό, θα ήθελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα επί της ουσίας:

Πότε θα καταφέρουμε επιτέλους να απαλλαγούμε ως κοινωνία από τέτοιου είδους ιδεολογικές αγκυλώσεις και συναισθηματικά φορτία;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε σε αυτήν τη χώρα ότι δεν έχει μόνον ένας πολιτικός ή ένας πολίτης προερχόμενος από την Αριστερά το δικαίωμα να υπερηφανεύεται για την ιδεολογική του ταυτότητα και τους πολιτικούς αγώνες του;

Πότε θα παραδεχτούμε ότι ουδείς έχει εκ προοιμίου προβάδισμα και υπεροχή έναντι των συμπολιτών του βάσει της αριστερόστροφης ιδεολογίας του και του «προοδευτικού» αυτοπροσδιορισμού του;

Τέλος, πότε θα αντιληφθούμε ότι δεν είναι δυνατή η επίλυση των σύνθετων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων τού σήμερα, εάν δεν υπερβούμε τον κομματικό φανατισμό και τις διχαστικές αντιλήψεις τού χθες;