Η χώρα βουλιάζει στην αβεβαιότητα. Εσωτερική και εξωτερική. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, ούτε τι θα ξημερώσει.
Η κυβέρνηση κυβερνά μόνο με ρουσφέτια και ΦΕΚ. Παρατείνει ένα μαρτύριο με προδιαγεγραμμένη κατάληξη κι απλώς το κάνει πιο επώδυνο.
Επώδυνο για την ίδια, δικαίωμά της. Αλλά και για τη χώρα.
Εγκλωβίζει επειδή είναι η ίδια εγκλωβισμένη.
Δέσμια ενός πείσματος αγκίστρωσης στην εξουσία. Υποχείριο όσων την στήριξαν αθέμιτα, φοβούνται την επόμενη μέρα κι αναζητούν απλώς χρόνο μήπως οργανώσουν την επόμενη συναλλαγή.
Ετσι όμως παίρνουν όμηρο την κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση παίρνει όμηρο τη χώρα.
Πραγματικό πολιτικό σκεπτικό δεν υπάρχει. Κανέναν ουσιαστικά δεν αφορά αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει με δέκα, δώδεκα ή δεκαπέντε μονάδες.
Ούτε η αυτοδυναμία του Μητσοτάκη εξαρτάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξαρτάται από το ποσοστό της ΝΔ και από το άθροισμα των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής.
Ούτε καν η επόμενη κυβέρνηση δεν εξαρτάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η ΝΔ δεν πάρει αυτοδυναμία, η κυβέρνηση θα είναι μια υπόθεση Κυριάκου και Φώφης.
Ακόμη κι αν δεχθώ την πιο αισιόδοξη κυβερνητική ρητορική, το καλοκαίρι κλείνει ένα κεφάλαιο που ταλαιπωρεί τη χώρα από το 2010. Αν θέλουν οι ψηφοφόροι, θα της το αναγνωρίσουν. Αν όχι, θα την πάρει και θα την σηκώσει.
Τότε όμως λήγει ουσιαστικά κι η θητεία της.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο