Το τέλος μιας εποχής
Είναι αλήθεια ότι η Ελισάβετ εκσυγχρόνισε (ίσως επανίδρυσε…) τη βρετανική μοναρχία.
Είναι αλήθεια ότι η Ελισάβετ εκσυγχρόνισε (ίσως επανίδρυσε…) τη βρετανική μοναρχία.
Ερώτηση κρίσεως. Διαθέτει άραγε ο Πούτιν τέτοια δύναμη αποσταθεροποίησης του δυτικού κόσμου; Μπορεί να ρίξει τόσες κυβερνήσεις που δεν τον γουστάρουν;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί την τελευταία δεκαετία σε ένα κρίσιμο γεωπολιτικό παιχνίδι το οποίο δεν ορίζει.
Τα ευχάριστα νέα είναι ότι μάλλον θα περάσουμε ένα ήρεμο καλοκαίρι. Αυτή είναι η εκτίμηση της κυβέρνησης και άλλωστε η ίδια η Τουρκία έχει ρίξει κάπως τους τόνους μετά τη Σύνοδο της Μαδρίτης.
Αντε τώρα η ηγεσία Ανδρουλάκη να ενοποιήσει αυτά τα αντιφατικά αφηγήματα σε μια ενιαία αφήγηση που να τους εκφράζει (περίπου) όλους.
Αυτές οι βλακώδεις αντιλήψεις περί προτεραιότητας και ρεαλισμού είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της αμυντικής ικανότητας της χώρας.
Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της ανθρωπότητας ένα κόμμα της αντιπολίτευσης ζήτησε εκλογές χωρίς ούτε το ίδιο να πιστεύει ότι έχει τύχη να τις κερδίσει και χωρίς να έχει ιδέα τι θα κάνει αν τις κερδίσει.
Ολοι αντιλαμβάνονται (ό,τι κι αν λένε...) τη σημερινή κυριαρχία της κυβερνητικής παράταξης και το σοβαρό εκλογικό προβάδισμα που έχει οικοδομήσει... Κανείς όμως δεν μπορεί να προεξοφλήσει ή να διασφαλίσει τη διάρκεια ή την ανθεκτικότητα αυτής της κυριαρχίας
Η πολυγραφότατη ή λαλίστατη συνήθως ευρωπαϊκή Αριστερά έχει καταπιεί το αμίλητο νερό, αφού φρόντισε να πάρει τις αποστάσεις της από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Εστω και διά της αιδήμονος σιωπής.
Με τη «λίστα Πέτσα» υπήρχε εξαρχής ένα οξύμωρο. Γκρινιάζουν βασικά εκείνοι που τα πήραν, δηλαδή τα μίντια της Αριστεράς. Απλώς, όπως εξήγησε η «Αυγή», πήραν «ψίχουλα».
Πριν από μερικές μέρες, η Κομισιόν πήρε απόφαση να μη χρηματοδοτεί η ΕΕ την περίφραξη των ευρωπαϊκών συνόρων για «λόγους αρχής». Οι χώρες αντέδρασαν, προκάλεσαν την παρέμβαση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και η Κομισιόν μάζεψε τις αρχές της. Διευκρινίστηκε έτσι ότι η ΕΕ θα χρηματοδοτεί τελικά τα έργα περίφραξης των συνόρων, εκτός από την […]
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να αποκλειστούν διά παντός οι κυβερνητικές συνεργασίες. Αλλά να αποκλειστεί το σορολόπ.
Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πάλι το λάθος που έκανε με τον Κουφοντίνα, αλλά τους έχω ικανούς.
Οταν λοιπόν η Τουρκία επιδιώκει να «γκριζάρει» τα όρια αυτής της κυριαρχίας δεν είναι ίσως καλή ιδέα να τη διευκολύνουμε.
Την προσεχή Τετάρτη 1η Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται 72 χρόνια από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Η εγγενής ανεπάρκεια ή αδυναμία δεν χαρακτήριζε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνολικότερα το πολιτικό προσωπικό της εποχής.
Δεν θέλει η χώρα της να είναι ξέφραγο αμπέλι για κάθε ξένο σουλατσαδόρο. Δεν αποδέχεται την κατάλυση του νόμου και της τάξης.
Από πολιτική άποψη και σε συνδυασμό με την υπόθεση Παπαγγελόπουλου, η υπόθεση Παππά ολοκληρώνει (σε κάποιο βαθμό) το παζλ ενός μεγάλου κόλπου που φιλοδοξούσε να θέσει τη χώρα υπό τον έλεγχο μιας ομάδας ανθρώπων.
Απέναντι στον «μαύρο ολοκληρωτισμό», ο οποίος ηττήθηκε το 1945 στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα τη δεκαετία του '70 με την πτώση των τριών δικτατοριών του ευρωπαϊκού Νότου.
Μπράβο λοιπόν σε όσους έχουν μεγαλύτερες ικανότητες, ακόμη κι αν η γνώμη τους προκύπτει από ένα βίωμα. Κανένα πρόβλημα. Ολους μας καθορίζουν τα βιώματά μας.
Οι μάχες της Αριστεράς έχουν ανεξάντλητες μητέρες. Αλλά κυρίως ότι τους λείπει η αίσθηση της κοινωνίας.
Γενικώς η Τουρκία τσακώνεται με την υφήλιο - και με τον καθρέφτη της, υποθέτω...
Το εμβόλιο είναι ατομική επιλογή αλλά κοινωνική υποχρέωση. Και κάθε ατομική επιλογή έχει κοινωνικές ευθύνες.
Εχω μνημονεύσει παλιότερα τον Μάικλ Κορλεόνε όταν έλεγε «ποτέ μη μισείς τους εχθρούς σου διότι το μίσος θολώνει την κρίση σου».
Mόνο η δημοκρατική ολιγωρία και η κοινωνική δυσπιστία που την τρέφει επιτρέπουν στις ακρότητες να μεταβάλλονται σε κανόνες, στο απαράδεκτο να καθίσταται θεμιτό και στην παράνοια να αναγορεύεται σε πολιτική ή σε άποψη.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δεν πέφτουν εύκολα. Καλώς ή κακώς, δεν είμαστε Ιταλία
Στην Ελλάδα επιδημιολόγοι είναι ο μισός πληθυσμός και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, όπως διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά τη περασμένη Παρασκευή στη Βουλή.
Αναρίθμητες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του 19ου αιώνα πόνταραν σε κάποιο «ευρωπαϊκό κόμμα» στην Τουρκία που (υποτίθεται) θα τους έκανε το χατίρι.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μαέστρος όλων των δεινών; Δεν είμαι βέβαιος. Αλλά αυτό φαίνεται να πιστεύει η μεγάλη πλειονότητα και δεν νομίζω ότι είναι δουλειά του Μητσοτάκη να τους αλλάξει γνώμη.
Η θεωρία ότι η «17 Νοέμβρη» έκλεισε τους λογαριασμούς της με την πολιτεία επειδή δεν συνεχίζει να σκοτώνει αποτελεί το υπνωτικό της λήθης. Κανένας λογαριασμός δεν κλείνει όταν υπάρχουν τόσοι τάφοι.
Αν ήμουν στη θέση της αντιπολίτευσης το ερώτημα θα με απασχολούσε σοβαρά. Και προφανώς θα αναρωτιόμουν πού κάνω λάθος.
Η ηθική είναι ατομική υπόθεση. Δεν έχει ούτε επαγγελματικό, ούτε έμφυλο, ούτε κοινωνικό, ούτε παραταξιακό πρόσημο. Ο καθένας φέρει την ευθύνη του εαυτού του, των πράξεων και των συμπεριφορών του.
Στις διερευνητικές εξετάζουμε τη δυνατότητα να αντιμετωπιστούν κι ενδεχομένως να επιλυθούν ειρηνικά προβλήματα που χωρίζουν δυο ισότιμες πλευρές. Δεν διαπραγματευόμαστε συνθήκη υποτέλειας, ούτε την επικυριαρχία της Αγκυρας στην περιοχή.
Η περίοδος 2015-2019 ήταν τραυματική για τον Τύπο και πολύ δύσκολα θα επουλωθούν οι πηγές με τσαμπουκά. Το χάσμα είναι πολιτισμικό. Και χρειάζεται χρόνος.
Τίποτα δεν φαίνεται να στοιχειοθετεί τη μανία καταδίωξης πέρα από τη μόνιμη μανία καταδίωξης που φαίνεται να διακατέχει την αντιπολίτευση. Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Το ΚΙΝΑΛ δεν έχει πρόβλημα προσανατολισμού. Εχει πρόβλημα μεγέθους. Οσο παραμένει στη στασιμότητα του 6-7% είναι για τους άλλους μεζεδάκι στα κάρβουνα.
Η Τζένιφερ παρέδωσε την έκθεση στις 11/1. Ενδεχομένως δεν γνώριζε ή δεν πρόλαβε να ενσωματώσει την «πρόταση Τσίπρα» που είχε διατυπωθεί τρεις μέρες νωρίτερα. Πάντως ούτε την αναφέρει.
Εδώ υπάρχει μια διχογνωμία στον έγκυρο αριστερό Τύπο. Οι μεν πιστεύουν ότι τον ρίχνει ο Τσίπρας («Αυγή», Left gr κ.λπ). Οι δε ότι τον ρίχνει ο Σαμαράς («Εφημερίδα των Συντακτών», διαδικτυακοί φίλοι ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ).
Το ζήτημα δεν είναι να συμφιλιωθούμε όλοι μεταξύ μας. Ενδεχομένως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Το ζήτημα είναι να συμφιλιωθούμε όλοι με την πραγματικότητα. Και τότε η δημοκρατία θα βρει αναντίρρητα τον δρόμο της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περνάει κρίση ταυτότητας ή ηγεσίας αλλά όσο βιώνει τα ίδια και χειρότερα το ΚΙΝΑΛ δεν απειλούνται τα κυβικά του.
Οπως έλεγε κι ο Μάικλ Κορλεόνε, ο γιος του Βίτο, «ποτέ μη μισείς τους εχθρούς σου, επηρεάζει την κρίση σου».
Ειλικρινά δεν νομίζω ότι υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να τρώγονται (δι' αντιπροσώπων) ο πρώην και η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Η καινούργια χρονιά θα είναι καθοριστική αλλά όχι τόσο για τον κορωνοϊό, ο οποίος αργά ή γρήγορα θα τεθεί υπό έλεγχο. Θα είναι καθοριστική κυρίως για τις σχέσεις με την Τουρκία – η οποία δεν δείχνει καμία διάθεση να ελεγχθεί. Να προσδιορίσουμε τέσσερα δεδομένα. Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Μια μυθική μορφή της αμερικανικής δημοσιογραφίας, ο Μπεν Μπράντλι, έλεγε ότι «δεν δημοσιεύουμε την αλήθεια, δημοσιεύουμε αυτά που ξέρουμε»
Το πρόβλημα είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέβηκαν στην εξουσία και άσκησαν την εξουσία κατηγορώντας τους αντιπάλους τους ότι έχουν σκελετούς στα ντουλάπια.
Ο Ρούζβελτ, ο Ομπάμα κι άλλοι έξι Πρόεδροι (στους 44) αποφοίτησαν ή πέρασαν από το Χάρβαρντ. Αν προσθέσω το Γέιλ, το Στάνφορντ και το Πρίνστον, ο αριθμός ανεβαίνει στους δεκαέξι.
Καταλαβαίνω την αντίδραση του Πολάκη όταν η Βουλή δεν του παρέχει την ασφάλεια του ακαταδίωκτου που επιδιώκει και διεκδικεί.
Η θεμελιώδης αντίληψη της Αριστεράς είναι ότι η παραδοχή αποτελεί αδυναμία. Ο αριστερός είναι συνήθως ένας στενοκέφαλος που επιμένει μόνος εναντίον όλων, ακόμη κι όταν διαψεύδεται εκκωφαντικά από την πραγματικότητα.
Γιατί ένα κόμμα της αντιπολίτευσης αντί να ελέγξει την κυβέρνηση σπρώχνεται να κρυφακούσει τι λένε οι ειδικοί;
Θέλω να ελπίζω πως είναι απλώς μια παρεξήγηση. Πως η παράταξη που ονομάζεται Αριστερά στην Ελλάδα δεν είναι κάτι σαν παράρτημα του Διαδικτύου κι ότι έχει σοβαρότερα πράγματα που την απασχολούν.
Δεν το πιστεύω. Η γενική εικόνα δείχνει ένα πολιτικό σκηνικό που όλο και περισσότερο μοιάζει με το γερμανικό
Οσοι αναρωτιούνται πώς τόσα εκατομμύρια Αμερικανοί μπόρεσαν να ψηφίσουν τον Τραμπ, θα πρέπει να αναλογιστούν ότι τον Μάιο του 2012 το 24% των Ελλήνων (ένας στους τέσσερις…) ψήφισε Καμμένο, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ ή Τζήμερο.
Σε μια χώρα με 3.000 κρούσματα τη μέρα και 10% ύφεση, η ΑΔΕΔΥ κήρυξε απεργία με την οποία ζητάει: «μαζικές προσλήψεις» στο Δημόσιο, «αυξήσεις στους μισθούς» στο Δημόσιο
Προφανώς η κυβέρνηση δεν ευθύνεται για το «δεύτερο κύμα». Ευθύνεται όμως για την προετοιμασία της αντιμετώπισής του.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Υπάρχουν συνδικαλιστές που θεωρούν ότι ο συνδικαλισμός είναι ένα μέσο εκβιασμού ή πίεσης στην κυβέρνηση ώστε να επιβάλουν κάποια μορφή συνδιαχείρισης στον τομέα τους.
Ολοι είμαστε παιδιά των τριών μεγάλων επαναστάσεων. Της αγγλικής, της αμερικανικής και της γαλλικής, κατά χρονολογική σειρά.
Ηαποκρουστική ιστορία με τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου είχε τελικά μια εύγλωττη συνέχεια. Επιβεβαίωσε πως μόλις τίθεται θέμα «αριστερής βίας», η Αριστερά παθαίνει ένα είδος ηθικής ταραχής. Το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «προβοκάτσια αθλιοτήτων», «αντιδημοκρατική πράξη», «ευθεία προσβολή της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» (3/11). Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε «αθλιότητες […]
Και στο Παρίσι, το Λονδίνο ή τη Βαρκελώνη όπου δεν υπάρχει συνωστισμός γιατί ο ιός εξαπλώνεται με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα;
Τους γνωρίσαμε με τη «17 Νοέμβρη». «Ναι μεν είναι δολοφόνοι, αλλά σκοτώνουν τους σωστούς» – «σωστοί» στην προκειμένη περίπτωση ήταν όσοι δεν γούσταρε ο ομιλών… Τους είδαμε πάλι με τους «Πυρήνες της Φωτιάς». «Ναι μεν είναι τρομοκράτες, αλλά μιλάμε για νέα παιδιά που τους στοίχισε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου». Επανεμφανίστηκαν με το Μνημόνιο και του Αγανακτισμένους. […]
Η Τουρκία κι ο Ερντογάν δεν διεκδικούν, ούτε προωθούν κάποιες επιμέρους διεκδικήσεις ή ρυθμίσεις που θα μπορούσε κάποιος να συζητήσει. Διεκδικούν την επιβολή τους - από το Καστελλόριζο έως το «Charlie Hebdo». Και εκβιάζουν με μετανάστες και τζιχαντιστές.
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΜΜΕ Α.Ε.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442