Μανώλης Ρασούλης – Οι βερβελίδες της Αμάλθειας. Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς
Οι εκδόσεις ΙΑΝΟS παρουσιάζουν την αυτοβιογραφία του Μανώλη Ρασούλη «Οι βερβελίδες της Αμάλθειας. Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς». Follow @ingrBook!function(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0];if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=»//platform.twitter.com/widgets.js»;fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,»script»,»twitter-wjs»); Σελίδες: 336 Διαστάσεις: 14cm x 21cm Ένα βιβλίο δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, αυτή, π.χ., που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Τα δισεκατομμύρια στιγμές που πέρασαν στο υποσυνείδητό μου. Ούτως ειπείν, […]
Ένα βιβλίο δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, αυτή, π.χ., που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Τα δισεκατομμύρια στιγμές που πέρασαν στο υποσυνείδητό μου. Ούτως ειπείν, το παρόν είναι ένα ποσοστό 10%, μια κεντρική ιδέα της ζωής μου. Να ξεκαθαρίσω ότι, άλλο εγώ, άλλο τα βιβλία μου, τα τραγούδια μου. Δεν είμαι το έργο μου. Είμαι η ζωντανή μου συνείδηση. Εμμανουήλ Ρασούλης Ντέβα Παρινίτο
Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου του 1945. Σπουδάζει σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου, γράφει ποιήματα, σενάρια, τραγουδάει ερασιτεχνικά στις μπουάτ της Πλάκας, δουλεύει στην εφημερίδα της Αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή», παίρνει μέρος στους αγώνες του 1-1-4, περπατάει όλες τις πορείες ειρήνης. Στο Λονδίνο γράφει τα πρώτα του βιβλία και γίνεται συνεκδότης της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Αλλαγή», στην οποία γράφει άρθρα και επιφυλλίδες, παίρνει μαθήματα πολιτικής οικονομίας και φιλοσοφίας. Το Μάη του ’68 παίρνει μέρος στη μεγάλη εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι και τραυματίζεται από τους SRS. Το ’74, λίγο μετά το Πολυτεχνείο, κατεβαίνει στην Αθήνα όπου συνεχίζει τον πολιτικό αγώνα και την ποικίλη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Γράφει και εκδίδει το περιοδικό «Αυγό», γράφει τραγούδια, νουβέλες, διηγήματα. Ερωτεύεται, ξερωτεύεται, διαλογίζεται, αυτοπαρατηρείται, παλινδρομεί, ορμά, ωριμάζει, ανοίγεται, ρισκάρει, πληρώνει το τίμημα έως σήμερα.
Αφετηρία της παράστασης «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν» είναι η προσέγγιση του ρόλου του πατέρα και του αποτυπώματος που αφήνει στις επόμενες γενιές.