Milan sempre con te!

Έχω ακούσει από πολλούς ότι δεν τους άρεσε το Μιλάνο. Εμένα μου άρεσε και τις δύο φορές που το επισκέφτηκα. Η πρώτη ήταν το 1993 όταν για επαγγελματικούς λόγους είχα πάει στην Βερόνα και μαζί με την αποστολή είχαμε μείνει για λίγες ώρες στην πλατεία της Duomo, πριν μεταβούμε στο αεροδρόμιο.

Εφέτος αποφάσισα να πάω και να το ευχαριστηθώ. Κάτι που σημαίνει ότι πήρα ισχυρή δόση κουλτούρας! Μέχρι και όπερα είδα, για πρώτη φορα στη ζωή μου. «Μια λαίδη Μάκβεθ στην περιοχή του Μινσκ», υποθέτω η μετάφραση, στην πρεμιέρα της – παρακαλώ – στη Σκάλα του Μιλάνου («Βάλε ένα ζακετάκι, παιδί μου, σκάλα είναι, μπορεί να μπάζει» όπως είπε και η μαμά μου).

Είδα και τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι στη Santa Maria Della Grazie (άνωθεν) η οποία σώθηκε ως εκ θαύματος – έστω και χωρίς οροφή – από τους βομβαρδισμούς του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Πήγα και στην Πινακοθήκη Ambrosiana (όπου υπάρχει μέχρι και μια τούφα από τα μαλλιά της Λουκρητίας Βοργία αλλά και φράσεις του Πλάτωνα στα ελληνικά ως διάκοσμος μιας αίθουσας) αλλά και στην Πινακοθήκη Brera (γεμίζει η ψυχή σου βλέποντας από Ντα Βίντσι και Ραφαέλ μέχρι Χαέζ και Πικάσο).
 
Αλλά και από φαγητό, καλά τα πήγα. Τέσσερα ευρώ η μακαρονάδα (όχι στο εστιατόριο της Μπίφη αλλά σε καφέ στην Corso Magenta!) και με μουσική υπόκρουση το «Μου λείπεις» του Μαζωνάκη!!!

Στην Galleria Vittorio Emanuele II (τη στοά με τα ακριβά μαγαζιά δίπλα στην Piazza del Duomo) το φαγητό ήταν βέβαια καλύτερο, ακριβότερο αλλά όχι απλησίαστο! Το δε καπουτσίνο, με φόντο τον καθεδρικό, κόστιζε γύρω στα 3,5 ευρώ με το σέρβις να είναι ολίγον εκνευριστικό.

Το πρώτο πράγμα πάντως που συνειδητοποίησα, με το που έφτασα στο Μιλάνο, είναι ότι όλη η πόλη ξεχύνεται στους δρόμους από τη μία έως τις τρεις το μεσημέρι. Lunch break έχουν οι άνθρωποι και δρόμοι, καφέ και μπιστρό γεμίζουν από κοστουρισμένους και κοστουμαρισμένες που πηγαίνουν να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Το δεύτερο που διαπίστωσα – και σε σύγκριση με την πρώτη επίσκεψή μου στο Μιλάνο – ήταν ότι οι Ελληνίδες δεν έχουμε πλέον πολλά να ζηλέψουμε από τις Μιλανέζες, μόνο το ότι φορούν ακριβότερα ρούχα. Το δικό μας στυλ έχει κάνει άλματα μπροστά – σίγουρα όχι και η τσέπη μας – αλλά οι κάτοικοι του Μιλάνου έχουν τη δυνατότητα να μην ξοδεύουν τεράστια ποσά για ένα καλό ντύσιμο.

Τα ταξί – όπως παντού στο εξωτερικό – είναι πανάκριβα. Για απόσταση πέντε λεπτών έδωσα 7 ευρώ…

Το Μιλάνο σε γενικές γραμμές είναι μια πόλη την οποία θεωρώ ως καλή περίπτωση μόνιμης κατοικίας. Δεν είναι τεράστια, διατηρεί ανθρώπιους ρυθμούς, είναι παρόλα αυτά μεγαλούπολη με πλούσιο ιστορικό υπόβαθρο.

Και εάν τη συνδυάσεις και με εκδρομές στις λίμνες ή σε άλλες πόλεις όπως η Μάντοβα, νομίζω ότι αποτελεί τέλεια αφετηρία για τουριστικούς προορισμούς.

Milan, Milan sempre con te, όπως λέει και ο ύμνος της ομώνυμης ποδοσφαιρικής ομάδας (της πρωταθλήτριας Ευρώπης, ντε!)

ΥΣ: Αυτές είναι οι γενικές εντυπώσεις μου από το Μιλάνο. Όπως και σε ότι αφορά στις υπόλοιπες περιοχές που έχω αναφερθεί, θα επανέλθω συντόμως σε ειδικότερες αναφορές.