Οι βιαστές είναι κανονικοί άντρες

Όποτε ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πολλά πρόσωπα της ανδρικής κακοποιητικής συμπεριφοράς, είτε πρόκειται για τον βιαστή, είτε για τον «επιδειξία», είτε για τον βίαιο σύζυγο, είτε για τον γυναικοκτόνο, πάντοτε στη δημόσια σφαίρα θα συναντήσει αναφορές που ξεκινούν από το «ήταν καλό παιδί» και καταλήγουν στο «ήταν ευαίσθητος», ενώ συχνή και η επίκληση της ιδιότητας του «καλού γείτονα».

Μόνο που αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Γιατί εάν δεν υποθέσουμε ότι κάποιος δαίμονας καταλαμβάνει τους συγκεκριμένους, τότε πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση στο γιατί άντρες που θα χαρακτηρίζονταν «κανονικοί» και «φυσιολογικοί» καταλήγουν να έχουν μια κακοποιητική συμπεριφορά, όπως και να απαντήσουμε στο γιατί άντρες που είναι βίαιοι, σεξιστές και κακοποιητικοί μας φαντάζουν «κανονικοί» και «φυσιολογικοί».

Και η απάντηση είναι ότι δυστυχώς οι συμπεριφορές αυτές δεν αποτελούν κάποια «παρέκκλιση» από τον «κανόνα». Δεν είναι κάποια «παθολογία» σε αντιδιαστολή με το «φυσιολογικό». Είναι μια παραλλαγή του «κανονικού» και του «φυσιολογικού».

Μα είναι όλοι οι άντρες βιαστές; Η απάντηση οφείλει να είναι: δυνάμει ναι.

Για να το πω διαφορετικά: η κυρίαρχη αντίληψη για τον έμφυλο ρόλο ενός ετεροκανονιστικού άντρα στη σύγχρονη Ελλάδα εξακολουθεί να έχει αρκετά στερεότυπα «αρρενωπότητας» που μπορούν να ωθήσουν κάποιον σε κακοποιητική συμπεριφορά.

Αρκεί να αναλογιστούμε:

Πόσοι άντρες εξακολουθούν να ερμηνεύουν την εμφάνιση και την ενδυμασία μιας γυναίκας ως ένδειξη ότι αποτελεί και έμμεση σεξουαλική προ(σ)κληση.

Πόσοι άντρες πιστεύουν ότι κατά βάση οι γυναίκες ακόμη και εάν λένε όχι, με λίγη προσπάθεια θα πουν ναι.

Πόσοι άντρες πιστεύουν ότι το να ξεσπάσουν το θυμό τους, είναι απλώς «ανθρώπινο».

Πόσοι άντρες πιστεύουν ότι εντός μιας σχέσης η διαθεσιμότητα της συντρόφου τους για για σεξ είναι με έναν τρόπο «καθήκον».

Πόσοι άντρες πιστεύουν ότι εάν δεν σηκώσεις χέρι να χτυπήσεις, αλλά απλώς κάνεις «επιθετικό» φλερτ, «δεν έγινε και τίποτα».

Πόσοι άντρες είναι έτοιμοι ταυτόχρονα να παραδεχτούν ότι έχουν επιβάλει την επιθυμία τους, έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά συναδέλφους, έχουν ασκήσει ψυχολογική και ενίοτε φυσική βία και να πουν «ναι, αλλά βιαστής δεν είμαι».

Τον βιασμό και την παρενόχληση δεν γεννά κάποια παθολογία. Το όριο μιας «κανονικότητας» είναι η κακοποίηση. Και όσο νωρίτερα σταματήσουμε ως κοινωνία να παράγουμε «κανονικούς άντρες» και «αυθεντικά αρσενικά», τόσο το καλύτερο.