Από πού πάνε για τη χαβούζα;

Κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχοληθώ. Είναι λάθος μου και το ξέρω. Χάρη τούς κάνω, ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα δεν παύει να είναι δημοσιότητα, το ξέρουμε καλά. Ομως κατά βάθος με «καίει» και στο κάτω κάτω άνθρωπος είμαι και κάποια λάθη, δεν μπορεί, δικαιούμαι να τα κάνω.

Χρειάστηκε να περάσουν 19 ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της παρθενικής μετάδοσης του «Big Brother» στη χώρα μας (που συνέπεσε με την ημέρα της τραγωδίας των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης) και να υπάρξει μια ακραία, εμετική, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο συμπεριφορά, για να γίνει ένας κάποιος θόρυβος και να δει με τα μάτια του ένας κάποιος κόσμος ότι «σόου» όπως το προαναφερθέν, μόνο βλάπτουν την υγεία και τίποτε άλλο.

Ομως ποιος κόσμος κατάλαβε τελικά; Νομίζω ότι κατάλαβε ο κόσμος που ήδη το γνώριζε, άρα επί της ουσίας δεν χρειαζόταν να καταλάβει, αφού τα ήξερε. Ηξερε τον σκουπιδότοπο, απλώς δεν ήξερε πού μπορεί να φτάσει το σκουπίδι. Γιατί την ίδια ώρα αναρωτιέμαι αν όλοι όσοι βλέπουν φανατικά αυτά τα «πράγματα» στην τηλεόραση κατάλαβαν κάτι από τα όσα γεγονότα προκλήθηκαν εξαιτίας της απαράδεκτης, σεξιστικής, ακόμα και απάνθρωπης θα μπορούσα να πω συμπεριφοράς του «παίκτη». Δεν νομίζω. Μιλούν για τον «παίκτη» και την «απαράδεκτη συμπεριφορά του», όχι όμως για τη ρίζα του κακού που είναι το ίδιο το «σόου» και τα όσα από την αρχή πρέσβευε, συνεχίζει να πρεσβεύει και θα συνεχίσει να πρεσβεύει. Και πάλι μας ενδιαφέρει το δέντρο και όχι το δάσος.

Το όλο πράγμα έχει ξεφύγει τόσο πολύ από τη σφαίρα της λογικής, που είναι αδύνατον να το βάλεις σε τάξη. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι την ώρα που όλος ο κόσμος – και εννοώ παγκοσμίως – αδημονούσε να βγει από τα σπίτια του και να ανασάνει μετά το lockdown του COVID-19 κάποιοι κλείστηκαν ακόμα περισσότερο και κάποιοι άλλοι, πολλοί άλλοι, αποφάσισαν να τους δουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, έχει από μόνο του μια δόση διαστροφικού και σαδομαζοχιστικού σουρεαλισμού.

Σε ανακοίνωσή του ο σταθμός που φιλοξενεί το «σόου» αναφέρει: «Η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου σχολίου στο πλαίσιο της διαδικτυακής μετάδοσης οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος εργαζομένου, ένα σφάλμα δίχως πρόθεση, το οποίο, παρά τα μέτρα που είχαν ληφθεί, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί». Αν αυτό κάνει τα πράγματα καλύτερα για τον σταθμό ή το «σόου», το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι τα σχόλια του συγκεκριμένου «παίκτη» κατάφεραν να ξεφύγουν από τη λογοκρισία του καναλιού και να γίνουν γνωστά στο κοινό, πράγμα που σημαίνει ότι το κανάλι ανέχεται να υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές, αρκεί να τις κρύβει. Ποιος ξέρει δηλαδή τι άλλο έχει ακουστεί και έχει γίνει δυνατό να κοπεί εφόσον δεν έγινε λάθος από τους εργαζομένους…

Εχει νόημα να σταματήσει το «Big Brother»; Δεν νομίζω. Δεν θα βοηθούσε σε τίποτα. Ο εθισμένος σε αυτού του είδους την τηλεοπτική ηρωίνη δεν θα γιατρευτεί τώρα αν σταματήσει να την έχει. Τουναντίον, φοβάμαι ότι θα τη ζητήσει με ακόμα μεγαλύτερη λαχτάρα, είναι η ψυχαγωγία που καταλαβαίνει, που του ταιριάζει, εν μέρει ο τρόπος ύπαρξής του, να μην πω η ίδια η ζωή του.

Γιατί το στοίχημα για μένα θα ήταν να μη σταματήσει το «σόου» και να έχει μηδενική θεαματικότητα, μηδενικά νούμερα τηλεθέασης. Τότε και μόνον τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για νίκη. Γίνεται όμως; Αμ όχι, κυρίες και κύριοι, δεν γίνεται. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα μάς αρέσει να βλέπουμε τον εμετό για να τον κρίνουμε, ενώ τον σκουπίζουμε από το πρόσωπό μας.

Και τέλος, αυτό που με λυπεί και με θυμώνει και με εξοργίζει περισσότερο είναι που όλα αυτά δεν είναι τελικά παρά μια ασέλγεια στη μνήμη του Τζορτζ Οργουελ. Ποιος Big Brother «παίκτης», αλήθεια, γνωρίζει από πού προέρχεται ο προφητικός τίτλος του «παιχνιδιού» που του έχει χαρίσει τα δευτερόλεπτα της διασημότητάς του; Σε ποιον από όλους αυτούς που «παίζουν» (και όλους αυτούς που τους βλέπουν) λέει κάτι ο τίτλος «1984»;

Αλλά τι λέω, ε; Τι λέω και για ποιον το λέω…