Συντριβή αδράνειας και γραφειοκρατίας

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ο κρατισμός υπέστη μια συντριπτική ήττα. Ξεπερνώντας τις αντιδράσεις αρχαιολόγων – που είχαν διαπιστώσει την (ανύπαρκτη) ύπαρξη αρχαίων καταλοίπων πάνω στους διαδρόμους προσγείωσης των αεροπλάνων ή στα νερά του ποταμού των καγιάκ των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά και τις φωνές δασικών και περιβαλλοντολόγων για το πυκνό δάσος (!) που συνέθετε τον χώρο του παλιού αεροδρομίου.

Αεροσκάφη και μεγάλα λεωφορεία μεταφοράς επιβατών έκαναν, φαίνεται, για χρόνια ελιγμούς για να αποφύγουν τα άγρια ζώα (ελέφαντες, λεοπαρδάλεις, τίγρεις) που ξέφευγαν από την πυκνή βλάστηση και τα γιγαντιαία δένδρα της περιοχής! Πίσω από τέτοια «ορθολογικά» επιχειρήματα είχε ταμπουρωθεί η αντίδραση κατά της προόδου και η βαρύθυμη κρατική γραφειοκρατία που κρατούσαν τα πάντα σε αδράνεια. Γιά 20 περίπου χρόνια, από την εγκατάλειψη του τέως αεροδρομίου και την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών, τα πάντα είχαν αιχμαλωτισθεί στο τέλμα της ακινησίας. Το εύλογο ερώτημα είναι πως δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις σε όσους, για δεκαετίες ολόκληρες, κατέστρεφαν τον αρχαιολογικό χώρο και την «άγρια ζωή» και την πυκνή βλάστηση του «δάσους» του Ελληνικού μέσω της χρήσης του σαν αερολιμένα!

Μια χώρα που κολυμπούσε στην αγκαλιά ενός αποκρουστικού κρατισμού ήταν υπερήφανη για την αποτελμάτωση κάθε κίνησης προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης της όποιας δημόσιας περιουσίας και την εξασφάλιση εσόδων για το κράτος. Μια κυβέρνηση επιτέλους κατόρθωσε να σπάσει τον φαύλο αυτό κύκλο αδράνειας και γραφειοκρατικού χαρτοβασιλείου. Τα έργα στο Ελληνικό θα σημάνουν στην πράξη το τέλος μιας ντροπιαστικής εποχής. Και την ανάδειξη μιας καινούργιας, στηριγμένης στο όραμα, στις φιλοδοξίες και στην αισιοδοξία. Με στόχο μια κοινωνία ανοιχτών οριζόντων, διάφανων διαδικασιών και γρήγορων αποφάσεων.

Ο Σπύρος Λάτσης, παλιός μου συμμαθητής στο σχολείο και διορατικός καθηγητής αργότερα στο LSE, έδειξε σαν επιχειρηματίας πως ξέρει να περιμένει αλλά και να επιμένει. Διακινδυνεύοντας στην πορεία επενδυμένα περιουσιακά στοιχεία αλλά κι αντιμετωπίζοντας την απέχθεια ενός περίπου εχθρικού δημόσιου τομέα. Με την αποφασιστικότητα τελικά μιας κυβέρνησης ταγμένης στη δημιουργία αλλά και στην αποτελεσματικότητα της οικονομίας της αγοράς, η προσπάθεια δείχνει να ευοδώνεται. Περνώντας το μήνυμα πως κάτι αρχίζει ν’ αλλάζει στον τόπο. Για το καλό τελικά των απλών ανθρώπων. Κι όχι των ελίτ. Που κυβερνούν το κράτος…