Ουδέν κακόν αμιγές καλού

Η εκλογική συμπεριφορά των ελλήνων πολιτών, όπως αυτή αποτυπώθηκε στις κάλπες που στήθηκαν προ ημερών, στις 26 Μαΐου και στις 2 Ιουνίου, επιβεβαίωσε την ορθότητα της πασίγνωστης ρήσης «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Η διαβόητη κρίση, αυτή η τεράστια οικονομική και πολιτικοκοινωνική δοκιμασία για τη χώρα μας, μετέβαλε ασφαλώς επί τα χείρω το βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας των Ελλήνων και των Ελληνίδων, αλλά ταυτόχρονα συντέλεσε καθοριστικά στο γκρέμισμα ορισμένων μύθων που κυριαρχούσαν επί μακρόν στη συλλογική συνείδηση.

Μύθος πρώτος: η αγνότητα και το ηθικό πλεονέκτημα των στελεχών της Αριστεράς. Παρά την εργώδη προσπάθεια ενός ολόκληρου επικοινωνιακού – προπαγανδιστικού μηχανισμού να μας πείσει περί του αντιθέτου, η βαίνουσα προς την ολοκλήρωσή της κυβερνητική θητεία των ανθρώπων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίθει περιπτώσεων που αποδομούν πλήρως το εν λόγω αφήγημα.

Μύθος δεύτερος: η ποιοτική υπεροχή των στελεχών της Αριστεράς από την άποψη της πνευματικής συγκρότησης και της τεχνοκρατικής επάρκειας. Η καταφανής υστέρηση του ίδιου του πρωθυπουργού στο πεδίο αυτό, η ολοφάνερη έλλειψη ικανών συνεργατών και —φευ— η άντληση εφεδρειών από τους κόλπους των ΑΝΕΛ και του βαθέος ΠΑΣΟΚ καταδεικνύουν το αβάσιμο του προαναφερθέντος ισχυρισμού.

Μύθος τρίτος: το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ευθύνονται για όλα τα δεινά που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία. Οι παρατάξεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία από το 1974 έως το 2015 έκαναν όντως πολλά και πολύ σημαντικά λάθη, προπάντων σε ό,τι αφορά τη σταδιακή αποδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και την παγίωση μιας καταστροφικής πελατειακής πρακτικής στην κοινωνία μας. Όμως, η εδώ και τεσσεράμισι χρόνια κυβερνώσα Αριστερά έχει πλέον και εκείνη μεγάλες ευθύνες, καθώς δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ακολουθήσει την πεπατημένη, την οδό των σπασμωδικών κινήσεων στην εκπαίδευση και των διορισμών «ημετέρων» στον κρατικό μηχανισμό.

Μύθος τέταρτος: η αναγκαιότητα του «χαρισματικού» ηγέτη. Η πανθομολογούμενη διάψευση των ελπίδων που είχε φροντίσει να καλλιεργήσει εντέχνως ο πλέον ελκυστικός από την άποψη της εικόνας και της επικοινωνίας πολιτικός της νεότερης γενιάς είναι ένα ακόμη ισχυρό επιχείρημα στη φαρέτρα εκείνων που υποστηρίζουν ότι η χώρα μας δεν έχει ανάγκη από πολιτικούς μεσσίες, αλλά από ικανούς διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων και των κοινωνικών προβλημάτων.