Εξωτερική πολιτική από τα Lidl

Υποτίθεται ότι όλο αυτό το μπάχαλο στην κυβέρνηση γύρω από το Μακεδονικό έγινε γιατί η κυβέρνησή μας θεώρησε ότι διευκολύνοντας τις ΗΠΑ σε ένα βασικό τους σχεδιασμό, που είναι αυτός της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, η χώρα μας όχι μόνο θα απαλλασσόταν από μια προβληματική εκκρεμότητα, αλλά και θα μπορούσε να ελπίζει σε μια βοήθεια από της ΗΠΑ στα υπόλοιπα εθνικά μας προβλήματα.

Σε  αυτή την κατεύθυνση, η κυβέρνηση Τσίπρα επέμεινε σε ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την προώθηση της Συμφωνίας των Πρεσπών με μόνο κίνητρο να διευκολύνει ακριβώς τον αμερικανικό σχεδιασμό, παρότι ήξερε ότι η συμφωνία δεν πέρναγε εύκολα ούτε στην ελληνική κοινωνία ούτε στην κοινωνία της γειτονικής χώρας. 

Μάλιστα, η κυβέρνηση Τσίπρα ανέχτηκε και θεώρησε φυσιολογικό να υπάρχουν πλήθος καταγγελίες ότι ο «μαγικός αριθμός» 80 επιτεύχθηκε ύστερα από ένα όργιο δημόσιων αλλά και παρασκηνιακών εκβιασμών από τη μεριά των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των καταγγελιών ότι «σπρώχτηκαν» από υπερατλαντική μεριά 2 εκατομμύρια για να μπορέσουν να πειστούν οι βουλευτές που χρειάζονταν για να συμπληρωθεί η αναγκαία πλειοψηφία στη Βουλή της ΠΓΔΜ.

Την ίδια στιγμή για να προωθηθεί αυτή η συμφωνία και να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ η κυβέρνηση δεν δίστασε να προχωρήσει, με πρωτοβουλία και την προσωπική σφραγίδα ουσιαστικά του Νίκου Κοτζιά σε μια χωρίς προηγούμενο ρήξη με τη Ρωσία, σπάζοντας μια παράδοση δεκαετιών που στηριζόταν στην αρχή της ανάπτυξης καλών σχέσεων με ένα ευρύ φάσμα χωρών.

Την ίδια ώρα ο Πάνος Καμμένος που το παίζει «πατριώτης» στο Μακεδονικό, αλλά κατά τα άλλα εάν δει την αστερόεσσα στέκεται προσοχή με το χέρι στην καρδιά, πήγε στις ΗΠΑ και πέρα από τις τρέλες που είπε για Plan B για τα Βαλκάνια δεν παρέλειψε περίπου να προσφέρει στους αμερικανούς τη μισή χώρα ως υποψήφια τοποθεσία για αμερικανικές βάσεις «για να ανακοπεί η ρωσική διείσδυση», θυμίζοντας τις χειρότερες εποχές μετεμφυλιακής υποτέλειας.

Όλα αυτά υποτίθεται ότι έγιναν γιατί η κυβέρνηση έχει ένα σχέδιο και κάνει επιλογές που μπορεί να είναι αντίθετες στις βασικές αρχές της αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά μπορούν να μας βοηθήσουν σε έναν κόσμο που αλλάζει.

Βέβαια, το πόσο σοβαρή είναι η κυβέρνηση το έδειξαν οι απείρου κάλους διάλογοι ανάμεσα σε Καμμένο και Κοτζιά μέσα στο υπουργικό συμβούλιο και οι απίστευτες κατηγορίες που αντάλλαξαν οι  δύο πλευρές που δεν τις ακούς ούτε καν ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Και βέβαια το έλλειμμα σοβαρότητας και σχεδίου αποδεικνύεται από τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση επέλεξε να ανοίξει επιλεκτικά και αποσπασματικά θέμα 12 ν.μ. με τρόπο που στην πραγματικότητα έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να βγει και να επαναλάβει τις προκλήσεις της, υπενθυμίζοντας το casusbelli, με την κυβέρνηση να δίνει την ίδια αμήχανη απάντηση ότι ναι μεν έχουμε το δικαίωμα αλλά θα αποφασίσουμε εμείς πότε θα το ασκήσουμε.

Πάνω από όλα σε αυτή τη φάση αποδείχτηκε ότι η κυβέρνηση νομίζει ότι κάνει επιλογές συμμάχων που θα μας στηρίξουν την κρίσιμη στιγμή, πολιτική που την προώθησαν τόσο οι Καμμένος όσο και ο Κοτζιάς, αλλά μετά απλώς διαψεύδεται.

Επιθετικές δηλώσεις

Γιατί πώς αλλιώς να περιγραφεί το γεγονός ότι την ώρα που η Τουρκία κάνει διαρκώς επιθετικές δηλώσεις, με τις οποίες ουσιαστικά αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού εξωτερικών δήλωσε λίγο πολύ ότι οι ΗΠΑ λένε στην Ελλάδα και στην Τουρκία «να τα βρουν μεταξύ τους». Ιδού για το λόγου το αληθές η απάντηση σε ερώτηση της ιστοσελίδας hellasjournal.com του Μ. Ιγνατίου:

«Η πολιτική μας για τα θέματα αυτά δεν έχει αλλάξει: η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν εδώ και καιρό εδραιωμένες διπλωματικές οδούς για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων. Ως αρχή, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν την κυριαρχία των χωρών της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Τουρκίας».

Αυτή είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να δώσουμε τα πάντα, αλλά για να πάρουμε και εμείς κάτι.

Όμως, από μια κυβέρνηση στην οποία συνεργάζονταν μέχρι πρότινος Κοτζιάς και Καμμένος και  στην οποία συνυπάρχουν οι πιο αντιφατικές απόψεις και όπου το μόνο συνεκτικό στοιχείο είναι η κυνική προσήλωση στην εξουσία, δύσκολα θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο.

Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε περάσει το στάδιο που αυτά είναι κωμικά, ή έστω ενοχλητικά και είμαστε στο στάδιο όπου αυτά είναι επικίνδυνα.