Οι δικοί μας άνθρωποι
Γιατί αγαπήσαμε τόσο πολύ αυτούς τους ήρωες; Γιατί με τόσο ενθουσιασμό τούς κάνουμε θέση δίπλα μας στον καναπέ κάθε φορά που οι ταινίες προβάλλονται στην τηλεόραση;
Spotlight
-
Μελέτη καταπέλτης για τα Τέμπη μιλά για αλλοίωση της σκηνής του εγκλήματος - Η αναφορά στις εύφλεκτες ουσίες
-
Γενς Στόλτενμπεργκ: «Δεν είναι πολύ αργά για να κερδίσει η Ουκρανία τον πόλεμο»
-
Το παρών του Αλέξη Τσίπρα
-
Έζησα στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980 για έναν χρόνο - αυτό μου έμαθε ότι μπορείς να ανήκεις οπουδήποτε
Δεν είναι μόνο ο Βέγγος. Είναι ο Λογοθετίδης στο «Ενα βότσαλο στη λίμνη», ο Φωτόπουλος στο «Ο Θόδωρος και το δίκαννο», ο Χατζηχρήστος και ο Ηλιόπουλος στο «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», ο Κωνσταντίνου στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα», ο Αυλωνίτης και ο Ρίζος στους «Γαμπρούς της Ευτυχίας», ο Σταυρίδης και ο Γκιωνάκης στα «Κίτρινα γάντια», η Αρώνη και ο Παπαγιαννόπουλος στο «Μια τρελή τρελή οικογένεια», η Βλαχοπούλου και ο Κωνσταντάρας στη «Χαρτοπαίχτρα».
Ενδεικτικά αναφέρω ταινίες και ρόλους, αφού πλέον – με δεδομένο ότι εκείνη η εποχή του ελληνικού κινηματογράφου έληξε πριν από μισό, σχεδόν, αιώνα – αποτελούν μια τοιχογραφία, το δικό μας συμβολικό Σινεμά ο Παράδεισος.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο εδώ
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις