Η «Παρέμβαση» του Ουγκώ ζωντανεύει σε καφέ – μπαρ

Ο πόνος και η απόγνωση της Γαλλίας του 1866 «ζωντάνεψαν» χιουμοριστικά με τους «Ανήσυχους Θεατρίνους» , μια νέα και ταλαντούχα θεατρική ομάδα της Σχολής Βεάκη.

Δύο ζευγάρια, οι πρωταγωνιστές του έργου, κινούνται στη «σφαίρα» των καταπιεσμένων επιθυμιών και κάτω από το «ταβάνι» του δήθεν. Το ένα καθρεπτίζει την εργατική τάξη και το άλλο την αριστοκρατία.

Η ευτυχία και η δυστυχία γίνονται ένα, σε έναν μετέωρο κόσμο αποστειρωμένο από ιδανικά και ουσία. Στη ζωή του νεαρού ζευγαριού, που ανήκει στην εργατική τάξη, ο έρωτας είναι το αποκούμπι της σχέσης, αλλά απειλείται από ένα τρίτο πρόσωπο, τη φτώχεια.

Η αδυσώπητη φτώχεια εμφυτεύει την κρίση στη σχέση τους και «τσουρουφλίζει» την ταλαιπωρημένη από την «μπόρα» της μοίρας Μαρτσινέλα, την οποία υποδύεται με εξαιρετική φυσικότητα η Εύη Νικολοβγένη.

Η Μαρτσινέλα ζητά απεγνωσμένα να «γκρεμιστεί» η γέφυρα της δυστυχίας. Λυπάται που ζει σε ένα «γυμνό» σπίτι με μοναδικά «στολίδια» του δύο καρέκλες, και «βομβαρδίζει» τον σύζυγό της με παράπονα.

Δύο φωνές την ταλανίζουν. Η μια της φιλοδοξίας και η άλλη των συναισθημάτων. Από τη μια θέλει να «αποχαιρετήσει» τη μοίρα της και να εισδύσει στον κόσμο των εντυπωσιακών φορεμάτων, με τους βαρόνους και τα άλογα να διασχίζουν τα Ηλύσια Πεδία., αλλά από την άλλη την κρατά πίσω η αγάπη για το σύζυγό της και ο θάνατος του παιδιού της.

Η απώλεια μπορεί να δαμάσει πάθη και επιθυμίες, όπως φαίνεται από την «Παρέμβαση» του ρομαντικού Ουγκώ, του οποίου η ζωή είχε στιγματιστεί από τον θάνατο των παιδιών του.

Η Μαρτσινέλα και ο σύζυγός της Ερμόνδος, τον οποίο υποδύεται ο Βαγγέλης Σαλευρής, ζουν μέσα στις συγκρούσεις και κάτω από τη ζυγό της πείνας. Μοναδικός σύμμαχός τους ένα κομμάτι ψωμί και «στήριγμά» τους ο πόνος από το θάνατο της κόρης τους.

Ο Ερμόνδος παλεύει να κλείσει την «τρύπα» των ανισοτήτων που έχει διογκωθεί από την τραπεζική κατάρρευση. Απαξιώνει την αριστοκρατία και τις συνήθειές της, ενώ συνεχώς εκτοξεύει «βέλη» για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας του. Μέσα του, όμως, σιγοκαίει η «φλόγα» της ανέλιξης.

Ξαφνικά μια γυναίκα, η Ευρυδίκη, με εντυπωσιακό φόρεμα και καπέλο εμφανίζεται μπροστά του, για να αγοράσει σάλι, ρούχο που έφτιαχνε το ζευγάρι για να επιβιώσει. Ο Ερμόνδος εντυπωσιάζεται, όχι, όμως, από την ομορφιά της . Τον έλκει ο διαφορετικός αέρας. Για μια στιγμή σκέφτεται να βυθίσει την κοσμοθεωρία του και να περάσει το «δρόμο».

Η Ευρυδίκη, από την άλλη θαμπώνεται από την απλότητα του Ερμάνδο, καθώς θυμάται την παλιά της ζωή πριν εισδύσει στον κόσμο του ακριβού ρουχισμού, της υποτιθέμενης φιλανθρωπίας των πλουσίων, που χλευάζει μέσα από το έργο του ο Ουγκώ, και της «κουλτούρας» των επιφανειακών γυναικών.

Νοσταλγεί αγνά συναισθήματα απαγκιστρωμένα από το δήθεν. Όσο όμως και να προσπαθεί δεν μπορεί να ξεφύγει από τον κόσμο του φαίνεσθαι.

Το παρελθόν της χτυπά την «πόρτα», αλλά βιαίως την κλείνει και γυρνά στον Βαρόνο της.

Ο Βαρόνος , τον οποίο υποδύεται ο Αλέξης Βιδαλάκης, ψάχνει για υποψήφια θύματα. Γυναίκες κενές, που με «όπλο» τη γελοιότητα θα ενταχθούν στον κύκλο τους, όπως η Ευρυδίκη, την οποία υποδύεται η Μαρία Μαυροματάκη.

Προσπαθεί να ξελογιάσει τη Μαρτσινέλα. Αρχικά, την εντάσσει στο «παιχνίδι» του διλήμματος εκμεταλλευόμενος την απόγνωσή της. Η Μαρτσινέλα, όμως, δεν «αιχμαλωτίζεται» από το Βαρόνο, αλλά αποφασίζει να ζήσει δίπλα στον άντρα της, με τον οποίο την ενώνει το αδικοχαμένο παιδί τους, και η αγάπη.

Η εξαθλίωση της εργατικής τάξης, η αδράνεια της άρχουσας, ο δύσβατος δρόμος της φτώχειας είναι στοιχεία που απασχολούν και που προτάσσει στα έργα του ο Βίκτωρ Ουγκώ. Δίνοντας μια βιωματική νότα στην «Παρέμβαση» «παίζει» ανάμεσα σε δύο κόσμους, τους οποίους αναμιγνύει, ποτέ όμως δεν ενώνει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το δίκαιο του εργάτη και ο πόνος, που γεννά η κρίση, αλλά και αδράνεια της άρχουσας τάξης.

Αναδύει την έννοια της ανισότητας, ενώ χλευάζει την κοσμοθεωρία της αριστοκρατίας και τις καθολικές συνήθειες.

Ο διορατικός, πιο επίκαιρος παρά ποτέ Ουγκώ αναπαριστά με έναν ρομαντικό και χιουμοριστικό τρόπο το δράμα της κρίσης. Της κρίσης των τραπεζών και των αξιών με «σημαία» την εξαθλίωση, αλλά νικητή τον έρωτα.

Δίνοντας ένα happy end, ο Ουγκώ στέλνει ένα μήνυμα αγάπης, ενός συναισθήματος που μπορεί να σταθεί όρθιο στο «τσουνάμι» της λιτότητας.

Η «Παρέμβαση» βγαλμένη από μια μετέωρη Γαλλία είναι τόσο μακριά, αλλά και ακόμη πιο κοντά στην κρίση του σήμερα.

Η μοναδική κωμωδία του Ουγκώ, κινούμενη σε παρόμοια λογική με τους «Αθλίους», γεννά την ελπίδα, το γέλιο και τον αυτοσαρκασμό σε έναν κόσμο που όλα φαντάζουν τόσα τραγικά, μπορούν, όμως, να ηττηθούν από την αγάπη.