Μάριος Αθανασίου: «Στην Ελλάδα επικρατεί συντηρητισμός και αυτό φταίει για πολλά από όσα συμβαίνουν»

Ο Μάριος Αθανασίου μίλησε στην Μυρτώ Λοβέρδου από το Bovary.gr και ανοίχτηκε σε αρκετά επόπεδα, χολιάζοντας καταστάσεις που έχει βιώσει ο ίδιος στην καριέρα του, αλλάκαι την τρέχουσα επικαιρότητα με τις καταγγελίες και τις αφηγήσεις συγκλονιστικών ιστοριών και προσωπικών δραμάτων.

«Εχω υπάρξει λίγο τυχερός. Εχω καταφέρει να συνδυάσω τις ανάγκες μου με την δουλειά που είναι βιοποριστική. Επιπλέον με βοήθησε το γεγονός ότι στην πρώτη μου δουλειά ήρθα σε επαφή με το περιστατικό της Αγγελικής Λάμπρη με τον Σπυρόπουλο. Είχα πάντα κι ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης, και, μην γνωρίζοντας, προσπαθούσα να αποφεύγω πράγματα.

Τότε το είχαμε συζητήσει με την Αγγελική, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίναμε πως να το διαχειριστούμε, πού και πώς να το πούμε. Και δεν εννοώ αν θα βρίσκαμε δουλειά, αλλά και νομικά. Γιατί αυτόπτες μάρτυρες δεν υπάρχουν.
Αφού καθίσαμε και συμπαρασταθήκαμε στην Αγγελική μετά είπαμε μήπως πρέπει να μην δώσει έκταση. Εγώ τότε έπαιζα με τον Σπυρόπουλο στην παράσταση για την οποία είχε πάει για οντισιόν η Αγγελική.

Αν είσαι λίγο τυχερός και έχεις και τις κεραίες σου ανοιχτές καταλαβαίνεις ότι κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα αποφεύγεις. Αυτό συνέβη και με μένα. Με τον Λιγνάδη έτσι κι αλλιώς δεν είχα καμία επαφή γιατί όλες μου οι δουλειές ήταν πολύ πιο εμπορικές. Φρόντισα να μην συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους γιατί είχα την τύχη των επιλογών. Ο Κιμούλης είναι ένας προικισμένος, ταλαντούχος άνθρωπος που αν, ας πούμε σου πρότεινε ένα εκπληκτικό έργο, έλα να μου πεις τι θα κάνεις… Όπου είχα την επιλογή και την γνώση πάντως, το απέφυγα».

«Υπάρχει πολύ σοβαρό θέμα στην κοινωνία μας»

Σχετικά με την σωρεία καταγγελιών που προήλθαν αυτόν τον καιρό από ανθρώπους του θεάτρου, ο Μάριος Αθανασίου δήλωσε:

«Είναι έκπληξη για μένα όλα αυτά ως προς το μέγεθος, όχι ως προς τα γεγονότα. Κάποια πράγματα είτε μπορεί να τα είχες ακούσει ως φήμες, άλλα δεν μπορείς και να τα πιστέψεις, ούτε να ξέρεις μέγεθος ή λεπτομέρειες. Ακούω από τον κόσμο το “γιατί τώρα” και “τι κάναμε εμείς που το ξέραμε”. Κανένας δεν το ήξερε σε αυτόν τον βαθμό ούτε μπορεί να μεταφέρει μια πληροφορία αν δεν είναι παθών ή μάρτυρας.

Θέλω να επισημάνω ότι αυτή την κουβέντα την κάνω χρόνια, όχι για τον χώρο μας, γενικά. Είναι ένα καμπανάκι που χτυπάω εδώ και μια δεκαετία, με αφορμή ένα περιστατικό φαιδρό, αστείο, που μου συνέβη στα δεκάξι και δεν έχει να κάνει με την δουλειά μου. Εμαθα να μιλάω, να τα λέω, γελώντας, με αυτοσαρκασμό. Όποτε έχω πει το περιστατικό μου σε παρέα, οι οκτώ στους δέκα μου έχουν πει κάτι αντίστοιχο σεξουαλικής παρενόχλησης. Σημαίνει λοιπόν ότι υπάρχει ένα θέμα πολύ σοβαρό στην κοινωνία που δεν συζητάμε ποτέ.

Το θέατρο περνάει δύσκολα τώρα γιατί βγήκε μπροστά σ΄αυτή την ιστορία και είμαι περήφανος για τον χώρο μου. Ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, πολύ περισσότερο για τα θύματα παρά για τους θύτες. Αλλά είναι η αφορμή να βρει μιμητές και να επηρεάσει και τους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας, τις οικογένειες, τα σπίτια.
Είναι αδιανόητο το 2021 να υπάρχει γυναίκα που να βιάζεται από τον σύζυγό της , είναι άγριο. Και συχνά ντρεπόμαστε να τα λέμε.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα εύκρατο κλίμα που ευνοείται από δύο παράγοντες. Τον συντηρητισμό -θα τολμούσα να πω ότι υπάρχει κάτι βαθύ ρατσιστικό, με αποτέλεσμα αυτές οι συμπεριφορές να κρύβονται. Και το ότι δεν είναι κατακριτέο, λόγω συντηρητισμού και κάποιων κατάλοιπων παλαιών δεκαετιών, καθώς εμείς δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε τον δικό μας διαφωτισμό, άρα δεν ξέρουμε τι θεωρούμε μαγκιά, τι επαινούμε, σε τι θέλουμε να μοιάσουμε…

Κι αυτό πρέπει να αλλάξει: Δεν είναι μαγκιά να κλέβεις το δημόσιο, να φτιάχνεις επιχείρηση χωρίς να βάζεις λεφτά, να βαράς και να δέρνεις. Σε πολύ πιο υψηλές βαθμίδες της κοινωνίας το συναντάς ακόμα περισσότερο γιατί εκεί δημιουργούνται μαζικά πιο επικίνδυνες συμπεριφορές και παίρνει μορφή κυκλώματος. Ετσι δημιουργούνται μεγάλοι ομόκεντροι κύκλοι. Εκεί είναι η ρίζα του προβλήματος και πρέπει να ξηλωθεί… Αυτή την στιγμή, κι αυτή είναι η ευχή μου, να έχουμε μια περίπτωση σαν της Χρυσής Αυγής με εισαγγελέα και δικαστή που θα κοιτάξουν την επόμενη μέρα και θα προχωρήσουν ως το τέρμα. Όχι ως τιμωρία για τους θύτες –αυτό το θεωρώ δεδομένο, αλλά για να γίνει όλο αυτό φως κι ένας δρόμος για την υπόλοιπη κοινωνία».

Μάριος Αθανασίου

«Η στάση του ΣΕΗ είναι καθ’ όλα σωστή»

Τον τελευταίο καιρό μιλάω με πολλούς. Δεν παρατηρώ αντιπαλότητες. Ισως όσοι έχουν υποστεί μεγάλη καταπίεση άλλου τύπου και όχι ποινικά κολάσιμη, να βγάζουν υπερβολικά το μένος τους απέναντι σε κάποιους άλλους. Δεν το θεωρώ αδικαιολόγητο. Οταν μπαίνεις σε μια διαδικασία κάθαρσης είναι λογικό κάποια στιγμή να περάσεις ακόμα και τις γραμμές, να κάνεις λάθος, να είσαι υπερβολικός…

Εγώ είμαι ψύχραιμος και προσπαθώ ώστε να μπαίνουν κάποια όρια, να μην ξεφύγουμε και πάμε σε ακρότητες και γραφικότητες, ούτε να ξεκινήσει ένας εμφύλιος. Νομίζω ότι η στάση του ΣΕΗ είναι καθ΄ όλα σωστή. Τα παιδιά βρέθηκαν σε μια θέση που ούτε την φαντάζονταν. Μέσα λοιπόν σ΄ όλο αυτό, στην ταχύτητα των πληροφοριών, ή και την χαρά πως τα πράγματα έρχονται στην επιφάνεια και αλλάζουν, ίσως κάποια να ξέφυγαν. Και νομίζω ότι πραγματικά το θέμα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη τους ξέφυγε. Γι΄ αυτό ήθελα να το επισημάνω, να χτυπήσω το καμπανάκι για να μην φτάσουμε σε μια ανθρωποφαγία που δεν θα το ΄θελε κανένας.

Δεν υπάρχει φόβος μέσα στο θέατρο. Αυτό το κομμάτι της πίτας μπορεί να καλύπτει ένα ποσοστό 2-3% και αναφέρομαι στις ακραίες καταστάσεις. Εγώ έχω στο μυαλό μου την δουλειά σαν μια παιδική χαρά, σαν έναν χώρο δημιουργίας και διασκέδασης. Δεν έχω δεχτεί κάτι μη διαχειρίσιμο, κάτι που δεν θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε άλλο επαγγελματικό χώρο. Κατάχρηση εξουσίας υπάρχει παντού. Ισως κι εγώ να έχω θίξει παιδιά με έναν τρόπο. Υπάρχουν 2-3 άνθρωποι που μπορεί να έχουν έρθει σε δύσκολη θέση μαζί μου, να τους έχω αδικήσει και να είναι στεναχωρημένοι από μένα. Προφανώς και μπορεί να υπάρξει ένας τσακωμός πάνω στην δουλειά, μια λεκτική βία, μια υπερβολή. Αλλά άλλο αυτό.

Φυσικά και θα ήθελα ρόλους ρεπερτορίου στο θέατρο, αλλά ήταν επιλογές που δεν μπορούσα να κάνω. Είναι θέμα συγκυρίας, βηματισμού, ικανότητας, ταλέντου και επιλογών. Από την στιγμή που εκ των πραγμάτων, για να μπορώ να βιοπορίζομαι, οι επιλογές μου ήταν περισσότερο εμπορικές, ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τον δρόμο της τέχνης και να κάνω ρεπερτόριο. Είναι αξιοθαύμαστο το πως ζούνε οι ηθοποιοί που κάνουν ρεπερτόριο και επιλέγουν να ζοριστούν, μη έχοντας καν τα απαραίτητα καμιά φορά, για να μπορέσουν να πετύχουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Τους ζηλεύω. Και θα μου μείνει, σαν κάτι που μπορεί να μην κάνω ποτέ, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα κιόλας. Αισθάνομαι πάντως πολύ καλά με την δουλειά μου.

Κατά καιρούς κάνω σχέδια με την μικρή χαρά να τα ανατρέψω κι αφήνω πολλά περιθώρια στις αλλαγές, στις ανατροπές. Με ενδιαφέρει πολύ η ενασχόληση με τα κοινά (σ.σ. είναι περιφερειακός σύμβουλος), η δουλειά. Και δεν είμαι φανατικός. Πιστεύω ότι δεν έχει σημασία τι λέμε, αλλά ο τρόπος που ζούμε, οι πράξεις μας. Και μόνιμα σκέφτομαι με την στάση ζωής μου τι μήνυμα δίνω στα παιδιά μου».

Με πληροφορίες και φωτογραφίες από το Bovary.gr