Ποιος θυμάται τον ταπεινό εργάτη Ποτάπωφ;

Δεν ξέρω ποιοι ευθύνονται και ποιοι δεν ευθύνονται για το φιάσκο με τις 2X ή και τις 3X μάσκες των μαθητών στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ούτε ξέρω, ούτε και θέλω να μάθω. Επιπλέον, με βρίσκει παγερά αδιάφορο η εκτεταμένη χρήση του ρόλου του «Κριτή της Οικουμένης» στα μέσα και τις πλατφόρμες της κοινωνικής δικτύωσης.

Στο καθημερινό πηγαινέλα με το τρένο (από την Χαλκίδα στην Αθήνα και ξανά πίσω) και ταλαιπωρώντας το κινητό μου  είδα αμέτρητες φωτογραφίες στο διαδίκτυο με τις μάσκες των μαθητών και η σκέψη μου φτερούγισε πίσω στο χρόνο, στην εποχή της παρατεταμένης Μπρεζνιεφικής αποτελμάτωσης. Άγνωστο για ποιο λόγο θυμήθηκα τον ηρωικό εργάτη Ποτάτωφ, κεντρικό ήρωα της επιτυχημένης στον εισπρακτικό τομέα ταινίας «Το Πριμ» – μια ταινία του Σεργκέϊ Μικαελιάν που γυρίστηκε το 1974 αλλά παίχθηκε πολύ αργότερα στην Ελλάδα στις συνήθεις αίθουσες …

Αλλά, τι σχέση μπορεί να έχει ο Ποτάπωφ με τις μάσκες του Covid-19; Καμία. Ο Ποτάπωφ δεν πρόλαβε ούτε καν το Τσερνομπίλ για να λέμε και την (ιστορική αλήθεια). Παρόλα αυτά το φιάσκο με τις 2X ή  και τις 3Χ μάσκες έχουν ένα κοινό νήμα σύνδεσης με τη Σοβιετική ταινία.

Στην πραγματικότητα του φιλμ ο Ποτάπωφ τα καταφέρνει κόντρα στη κομματική νομενκλατούρα να οδηγήσει στην αποκάλυψη των μεθόδων για τη χορήγηση κάλπικων πριμ δίχως να έχουν καλυφθεί τα πλάνα. Εδώ, όμως, Ποτάπωφ δεν υπάρχει για να πει την αλήθεια για το πώς στήθηκε στο φιάσκο με τα 6 και πλέον εκατομμύρια ευρώ…

Το σίγουρο είναι ότι ο ταπεινός Ποτάπωφ θα την έκανε τη δουλειά και θα έδειχνε τους ενόχους. Αλλά, το θέμα τελικά δεν είναι οι ένοχοι αλλά η αδυναμία καθιέρωσης της απλής, νοικοκυρίστικης λογικής και νοοτροπίας ακόμη και στις δουλειές (προμήθειες) του δημοσίου.

Τα πάντα εξακολουθούν και γίνονται «κεντρικά», σε απόλυτο συγκεντρωτικό πλαίσιο. Γι΄ αυτό και τα συχνά ατυχήματα που ενίοτε καταλήγουν και σε φιάσκο…

Για σκεφθείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν το κάθε σχολείο – νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο- είχε κινητοποιήσει τις δυνάμεις του τόπου του, τις δυνάμεις της γειτονιάς του. Για σκεφθείτε μια πανστρατιά από γιαγιάδες που ξέρουν να χρησιμοποιούν τις παλιές αξιόπιστες Singer ραπτομηχανές έμπαινε στη μάχη για να ετοιμάσει γρήγορα και σωστά τις μάσκες για τα εγγόνια; Οι γιαγιάδες των ραπτομηχανών θα ήταν πρόθυμα στη πρώτη γραμμή και με μόνο κόστος λίγα ευρώ για το ύφασμα κλπ.

Μια εναλλακτική μέθοδος που διδάσκει τις επιλογές της αυτονομίας στους θεσμούς αλλά και στη Κοινωνία των Πολιτών. Που παρέχει κίνητρο για δράσεις προς όφελος της Κοινότητας με αντίτιμο το συμφέρον των πολλών και κυρίως των παιδιών και των νέων.

Οι γιαγιάδες θα το έκαναν με περισσή αγάπη και οι εκπαιδευτικοί θα είχαν αποκτήσει τους πιο ισχυρούς συμμάχους στη μάχη κατά της γενικευμένης ανοησίας…

Ας τολμήσουμε – μπορεί να έλθει μαζί και ο Ποτάπωφ!