Μεροκάματο

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τις διακοπές επιβεβαιώνουν κάτι που ξέραμε ήδη: την κυριαρχία του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης.

Οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις εξηγούν και τον λόγο.

Τα τρία προβλήματα που οι πολίτες αξιολογούν ως πιο σημαντικά είναι ο κορωνοϊός, η οικονομία και τα ελληνοτουρκικά. Αλλά κανένα από τα τρία δεν πλήττει ουσιωδώς την κυβέρνηση, πιθανώς επειδή δεν τα χρεώνεται.

Το ένα αξιολογείται κυρίως ως εξωγενές, το οποίο η κυβέρνηση χειρίζεται γενικώς ικανοποιητικά (κορωνοϊός).

Το δεύτερο θεωρείται επίσης εξωγενές, για το οποίο η κυβέρνηση δεν φέρει το ουσιαστικό μερίδιο ευθύνης (οικονομία).

Το τρίτο δεν αφήνει χώρο για αντιπολίτευση τη στιγμή που η χώρα δέχεται επίθεση από τον Ερντογάν (ελληνοτουρκικά).

Γενικώς η περιγραφή της κατάστασης που έκανε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μεγάλη σχέση με την πραγματική κατάσταση, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται ο μέσος ψηφοφόρος κι όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η μια εξήγηση είναι ότι τα ΜΜΕ έχουν εξαγοραστεί από την κυβέρνηση και δεν αφήνουν τον λαό να καταλάβει τι συμβαίνει.

Είναι ένας εύσχημος τρόπος να θεωρήσεις τον λαό ηλίθιο.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι η κριτική στην κυβέρνηση δεν έχει ουσιαστική και πειστική βάση.

Είναι ένας εύσχημος τρόπος να χαρακτηρίσεις ηλίθια την κριτική.

Στην πραγματικότητα όμως τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Η κυβέρνηση έχει οικοδομήσει μια κυρίαρχη θέση στα ζητήματα της δημόσιας ατζέντας. Και η κριτική που της ασκείται είναι είτε εκτός θέματος είτε εκτός ατζέντας.

Η αστοχία της κριτικής όμως δεν είναι τυχαία. Προκύπτει από το «σιωπηλό μοντέλο» με το οποίο ο καθένας διαβάζει την πραγματικότητα και από τις προσδοκίες που καλλιεργεί.

Οι μεν ονειρεύονται ότι θα επικρατήσουν εκ νέου στην Ελλάδα οι άγριες συνθήκες του 2011-2014 κι εκείνοι θα καταφέρουν και πάλι να ιππεύσουν το κύμα της λαϊκής δυσαρέσκειας και της κοινωνικής οργής.

Ποντάρουν δηλαδή στον εκτροχιασμό.

Οι δε πιστεύουν ότι η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να μιλάει με όρους «δεξιά – αντιδεξιά» όπως τις παλιές καλές εποχές κι εκείνοι θα συσπειρώσουν ξανά τους παραπλανημένους «αντιδεξιούς».

Ποντάρουν δηλαδή στην αναπαλαίωση.

Το πιθανότερο όμως είναι ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση. Κι ότι αν θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση πρέπει να εφεύρουν μια νέα Ιστορία, ένα νέο αφήγημα.

Διότι αν πιστεύουν ότι θα βγάλουν το μεροκάματο με τον νεοφιλελευθερισμό, τη χούντα και το παγουρίνο δεν νομίζω να χάσει τον ύπνο του ο Μητσοτάκης.