Οταν η Ελλάδα κάνει… silly wallks στον «τζάμπα» πατριωτισμό

Αυτή η χώρα έχει πραγματικά την τάση να «τρώγεται με τα ρούχα της». Ή όπως θα έλεγε και η γνωστή σόκιν έκφραση «δουλειά δεν είχε ο διάβολος…»

Χρόνια τώρα, από την εποχή που κι εγώ έπαιρνα μέρος στις παρελάσεις ως σημαιοφόρος ή παραστάτης, η βασική κουβέντα που γινόταν ήταν αν όλο αυτό το εθνικό σόου δύο φορές το χρόνο έπρεπε να καταργηθεί.

Αλλωστε, γιατί να εμπλέκεται η μαθητιώσα νεολαία με στρατιωτικού τύπου παρελάσεις που μετατρέπουν μικρά παιδιά, από 3 έως 17 ετών σε στρατιωτάκια;

Πολλές φορές ακούνητα, αμίλητα στρατιωτάκια που δεν είχαν ούτε την πολυτέλεια να αρνηθούν τη συμμετοχή τους στην παρέλαση.

Όμως, εδώ και χρόνια η συμμετοχή είναι εθελοντική, όποιος δεν επιθυμεί να συμμετάσχει απλά δηλώνει ότι δεν θα πάει και δεν έχει καμιά επίπτωση.

Στις δεκαετίες του ΄80 και του ’90 υπήρχε ένα κλίμα, το οποίο διαμορφωνόταν μέσα στο σχολείο, ότι η συμμετοχή στην παρέλαση ήταν περίπου εθνικό καθήκον.

Οποιος δεν συμμετείχε για ιδεολογικούς λόγους ήταν «μίασμα» στην καλύτερη περίπτωση… επικίνδυνος κομμουνιστής ή αναρχικός στη χειρότερη.

Η εθνικοκεντρική παιδεία εκείνων των δεκαετιών όριζε ότι η παρέλαση δεν είναι απλά μια βόλτα στο δρόμο αλλά η ευκαιρία να τονωθεί το πατριωτικό συναίσθημα, τόσο των συμμετεχόντων όσο και αυτών που παρακολουθούσαν.

Κυρίως των γονιών και συγγενών που έβλεπαν τα καμάρια τους να προσπαθούν να μιμηθούν τον βηματισμό της πάπιας και να γίνουν κι αυτά για λίγα λεπτά «στρατιωτάκια».

Να, όμως, που και σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, εν έτει 2019, σε μια χώρα ευρωπαϊκή, δυτική, υποτίθεται προηγμένη, αλλά κατά βάθος με ταλιμπανικά χαρακτηριστικά, η παρέλαση παραμένει περίπου ως κάτι… ιερό.

Μην τολμήσει κανείς να θίξει αυτήν την ιεροτελεστία.

Μη τυχόν και βρεθεί κάποιος να προσβάλλει την… ιερότητα της στιγμής η οποία είχε και έχει ένα μότο «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Πατρίς δια της παρελάσεως των μαθητών και του στρατού, θρησκεία μιας και προηγείται ο παπάς με τον σταυρό στο χέρι και οικογένειας αφού όλοι μαζεύονται για να «χαζέψουν» αυτό το… υπερθέαμα.

Ετσι, λοιπόν, με αφορμή το αντιμιλιταριστικό χάπενινγκ που έκαναν αυτά τα 10 κορίτσια στη Ν. Φιλαδέλφεια, επέστρεψε στην επικαιρότητα η κουβέντα για το πόσο χρήσιμη είναι η παρέλαση τη σήμερον ημέρα.

Και όπως κάθε «σοβαρό γεγονός» έτσι και αυτό έκανε… χαμό στα social media.

Από τη μια οι «προοδευτικοί» βγήκαν και στήριξαν την διακωμώδηση της παρέλασης.

Από την άλλη οι «σκληροί», οι Ελληνες κατ’ επάγγελμα, επιτέθηκαν στα παιδιά που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσια της χώρας.

Πόσο, όμως, περισσεύει η υποκρισία και από τις δύο πλευρές.

Από τη μια οι «δηθενάδες» οι οποίοι εδώ και χρόνια έκλειναν τα μάτια στην προσβολή της σημαίας, της πατρίδας, της παρέλασης, της εθνικής εορτής κι έκαναν χειρότερα.

Ποιος θα ξεχάσει τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη σε βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας;

Ποιος θα ξεχάσει βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να διαλύουν παρελάσεις;

Ποιος θα ξεχάσει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα που προέτρεπε σε διαδηλώσεις αντίστασης κατά των μνημονιακών κυβερνήσεων;

Όλα αυτά δεν ήταν χειρότερη προσβολή από τους Μόντι Πάιθονς της Νέας Φιλαδέλφειας; Μην τρελαθούμε κιόλας.

Κι από την άλλη, οι Ελληναράδες. Αυτή η ξεχωριστή ράτσα Ελλήνων που… αγαπάει περισσότερο την πατρίδα από τους άλλους.

Όταν λέμε τους άλλους εννοούμε εκείνους που δε θέλουν τα παιδιά τους να παίρνουν μέρος σε στρατιωτικού τύπου παρελάσεις.

Εκείνους που θεωρούν γελοιότητα να τιμάς τη σημαία σου και την πατρίδα σου δύο φορές το χρόνο αλλά τις υπόλοιπες να την εξευτελίζεις με κάθε ευκαιρία.

Ολοι εκείνοι που έχουν κάνει καριέρα στις… πωλήσεις πατριωτισμού, αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα πουλήσουν τοις μετρητοίς την Ελλάδα, τώρα τα έβαλαν με μικρά παιδιά.

Ολοι αυτοί που εδώ και μια δεκαετία έτρωγαν σφαλιάρες από τους ξένους, από τους δανειστές, ακόμη και από τους εγχώριους εντολοδόχους τους, αλλά δύο φορές το χρόνο θυμούνταν ότι είναι Ελληνες.

Φτάνει πια με την υποκρισία τους. 10 παιδιά ήταν, μια χαρά σόου έκαναν, δικαιολόγησαν την πράξη τους και τέλος.

Ούτε στον τοίχο θα τους στήσουν οι «δηθενάδες» και οι «πουθενάδες», ούτε θα τους χαρακτηρίσουν γελοία υποκείμενα και θα τους… ταυτοποιήσουν λες και είναι εγκληματίες, κάτι απίθανοι τύποι που δεν έχουν προσφέρει απολύτως τίποτε στη χώρα τους.

Να συζητήσουμε ότι ήταν ακραίο αυτό που έκαναν;

Να συμφωνήσουμε ότι οι περισσότεροι ήθελαν να παρακολουθήσουν παρέλαση κι όχι ένα αντιπολεμικό χάπενινγκ από παιδιά που σκέφτονται αλλιώς;

Να συμφωνήσουμε ακόμη – ακόμη ότι οι οικογένειες βγαίνουν στις 28 Οκτώβρη και στις 25 Μάρτη για να δουν τα καμάρια τους και αυτό δεν πρέπει κανείς να το διαταράσσει;

Ας συμφωνήσουμε, όμως, ας δούμε και την άλλη πλευρά του φεγγαριού.

Οι παρελάσεις των μαθητών πρέπει να καταργηθούν. Να φτιαχτούν τα σχολεία μας έτσι ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά μας την ιστορία, την πραγματική ιστορία, κι όχι να γίνονται στρατιωτάκια μιας εθνικοκεντρικής παράδοσης που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα.

Να πάψουν οι παρελάσεις να είναι απλά ευκαιρία για να κορδώνονται οι «επίσημοι» και να υπερηφανεύονται (δήθεν) οι γονείς για τα παιδιά τους.

Το να μαθαίνεις την ιστορία σου, τις θυσίες των προγόνων σου και να παραδειγματίζεσαι από αυτούς δεν έχει καμιά σχέση με τις σημερινές παρελάσεις.

Μη σας πω ότι περισσότερα… silly walks είναι η παρέλαση με τα καλοκουρδισμένα παιδιά – στρατιωτάκια, παρά η χιουμοριστική περφόρμανς των 10 κοριτσιών που τα έχουν στήσει στον τοίχο λες και είναι… νεοταξικοί διάβολοι και προδότες της Ελλάδας.