Νομπέλ Οικονομίας

Tον παλιό, καλό καιρό, τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε, αύξηση του κατώτατου μισθού από 586 σε 650 ευρώ – που αν αφαιρέσουμε τις ασφαλιστικές κρατήσεις του εργαζομένου, είναι 54 ευρώ «καθαρά», δηλαδή 1,8 ευρώ την ημέρα – γινόταν δεκτή με ειρωνείες: «αύξηση έναν καφέ την ημέρα δίνει η κυβέρνηση» δήλωναν οι φιλόλαοι αντιπολιτευόμενοι.

Οι νέοι/ες που έπαιρναν τον «υποκατώτατο» θα έχουν αύξηση 117 «καθαρά», κοντά 4 ευρώ την ημέρα, ίσα ίσα να κεράσουν καφέ και το ταίρι τους αλλά όχι να το πάνε βόλτα με Πόρσε. Για τούτο, είχε απόλυτο δίκιο νεαρός ρηξικέλευθος πολιτικός ηγέτης εκείνης της ωραίας εποχής που το 2008 διεκδικούσε να κάνει άλμα ο κατώτατος μισθός από 750 σε 1.300 ευρώ τον μήνα.

Ο νεαρός πολιτικός έγινε εν τω μεταξύ πρωθυπουργός και προχθές συγκάλεσε πανηγυρικό Υπουργικό Συμβούλιο για να ανακοινώσει την αύξηση του 1 (+1) καφέ την ημέρα. Αφού κατασκεύασε για τις ανάγκες του πανηγυρισμού και αμέσως κατατρόπωσε τους άθλιους εχθρούς του λαού που πιστεύουν ότι «προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η συντριβή της εργασίας», διατύπωσε τη βαθυστόχαστη οικονομική θεωρία ότι «η αύξηση των μισθών είναι η προϋπόθεση και η ανάπτυξη είναι το αποτέλεσμα» – για την οποία οπωσδήποτε δικαιούται το Νομπέλ Οικονομίας.

Δικαίως, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας δεν θεωρεί εαυτόν υπεύθυνο για την κρίση: έκανε ό,τι μπορούσε να την προλάβει ζητώντας κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ λίγο πριν βρεθούμε εκτός αγορών και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – σύμφωνα με τη θεωρία του, η χώρα θα είχε κάνει αναπτυξιακό άλμα και θα είχε σωθεί.

Το ερώτημα είναι γιατί δεν τον κάνει τώρα 1.300 ευρώ τον κατώτατο μισθό: τριπλασιάζοντάς τον θα είχαμε ιλιγγιώδη ανάπτυξη, θα έμεναν έκθαμβοι οι οίκοι αξιολόγησης, θα τοποθετούσαν την Ελλάδα σε βαθμίδα επενδυτική και θα δανειζόταν ο κ. Τσακαλώτος από τις αγορές με λιγότερο από το 0,47%, της κάποτε μνημονιακής Πορτογαλίας, και όχι με το οκταπλάσιο 3,6%.

Αγνωστο γιατί – όλοι όμως καταλαβαίνουμε γιατί οι αμαθείς πορτογάλοι πολιτικοί δεν θα αξιωθούν ποτέ Νομπέλ Οικονομίας: πρόκειται για μετριότητες που δεν στέλνουν οι μεν φυλακή τους δε και περιορίζονται, οι κακόμοιροι, σε θέσεις όπως η προεδρία της Κομισιόν (Μανουέλ Μπαρόζο), η Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ (Αντόνιο Γκουτέρες), η προεδρία του Eurogroup (Μάριο Σεντένο) και άλλοι, άλλες ασήμαντες. Ούτε κοιτίδα της δημοκρατίας είναι η χώρα τους ούτε της φιλοσοφίας ή των επιστημών – πώς να έχει λοιπόν πολιτικούς ηγέτες εφάμιλλους των δικών μας που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και δικαίως αποσπούν τον έπαινο των αυλοκολάκων τους για τις μεγαλοφυείς τους κινήσεις;