«Είναι πια «φυσιολογικό» άνθρωποι που λένε την άποψή τους να δέχονται μηνύματα μίσους και θανατικές απειλές. Είναι πια «φυσιολογικό» οργανώσεις που επιτελούν σημαντικό έργο υπέρ της δημοκρατίας να απειλούνται με κλείσιμο επειδή υποστηρίζονται από τα ιδρύματα που δημιούργησε ο πατέρας μου. Είναι πια «φυσιολογικό» πολιτικοί ηγέτες που ορκίζονται να προστατεύουν όλους τους πολίτες να ακολουθούν μια πολιτική διχασμού και μίσους».
Αυτά γράφει ο Αλεξάντερ Σόρος σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε χθες στους Νιου Γιορκ Τάιμς με αφορμή τα εκρηκτικά δέματα που εστάλησαν αυτές τις ημέρες τόσο στον πατέρα του, τον Τζορτζ Σόρος, όσο και σε μια σειρά πολιτικών ηγετών. Με την ευκαιρία, ο αρθρογράφος υπενθυμίζει την ιστορία της οικογένειάς του. Ο παππούς του πλαστογραφούσε έγγραφα στην Ουγγαρία για να γλιτώνουν Εβραίοι από τις διώξεις του ναζιστικού καθεστώτος. Ο πατέρας του δραπέτευσε στο Λονδίνο όταν ανέλαβαν οι κομμουνιστές, έκανε μια επιτυχημένη καριέρα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και δημιούργησε τα Ιδρύματα Ανοιχτής Κοινωνίας για την ενίσχυση της μετάβασης των κομμουνιστικών χωρών στη δημοκρατία και των δημοκρατικών πρακτικών στις υπάρχουσες δημοκρατίες.
Αν ρωτήσουμε βέβαια έναν περαστικό στην Ελλάδα τι πιστεύει για τον Σόρος, η απάντηση που θα πάρουμε δεν θα συμφωνεί καθόλου με την παραπάνω εικόνα. Ο πρώτος χαρακτηρισμός θα είναι «κερδοσκόπος». Ενα πιο ψαγμένο επίθετο θα είναι «αμφιλεγόμενος». Από αυτή την εβδομάδα, το κατηγορητήριο εμπλουτίστηκε: ο Σόρος πληρώνει όχι μόνο ξένους που επιβουλεύονται την Ελλάδα, αλλά και την ελληνική κυβέρνηση για να αγοράζει ξένους που επιβουλεύονται την Ελλάδα. Ετσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Κοτζιάς ότι ισχυρίζεται ο Καμμένος. Αλλά τον διαψεύδει ο Σπίρτζης.
Στην Ουγγαρία του Ορμπαν, τα πράγματα είναι χειρότερα: η κυβέρνηση κατηγορεί τον Σόρος ότι θέλει να γεμίσει τη χώρα με μετανάστες και για να τον εξευτελίσει κολλάει το πρόσωπό του στο πάτωμα των τραμ της Βουδαπέστης. Αλλά αυτοί είναι Ανατολικοί, άρα πιο πρωτόγονοι. Εμείς ντύνουμε καλύτερα τις θεωρίες συνωμοσίας μας.
Τα συστατικά είναι λίγο – πολύ τα ίδια: Εβραίοι, λεφτά, εθνικά συμφέροντα, μέσα ενημέρωσης. Αλλά αφήνουμε πάντα να πλανάται μια αμφιβολία. Δεν έχουμε αποδείξεις ότι τα πιάνουν όσοι, εντός ή εκτός συνόρων, υποστηρίζουν τη συμφωνία των Πρεσπών. Η συμπεριφορά τους όμως αυτό δείχνει. Δεν είναι σίγουρο ότι μας ψεκάζουν. Καλό είναι όμως να έχουμε τον νου μας.
Επεξεργασμένες ή μη, οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι ποτέ ανώδυνες. Η λειτουργία τους είναι υπόγεια, ο ρόλος τους τοξικός. Και συχνά πυκνά οπλίζουν τα χέρια των φανατικών.
Πρέπει να ανακαλύψουμε έναν νέο πολιτικό λόγο που θα αποκλείει τη δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων, καταλήγει ο Αλεξάντερ Σόρος. Και ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή είναι να μαυρίσουμε στις κάλπες τους πολιτικούς που ευθύνονται για την υπονόμευση των θεσμών της δημοκρατίας μας. Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.