Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…

Η χώρα βρίσκεται στο όγδοο μνημονιακό έτος και εάν όλα εξελιχθούν ομαλά, τον Αύγουστο του 2018 θα τελειώσει το τρίτο μνημόνιο, χωρίς αυτό βέβαια να σημάνει ότι η χώρα θα περάσει από την…κόλαση στον παράδεισο.

Η συζήτηση για το πώς φθάσαμε έως εδώ έχει σχεδόν εξαντληθεί. Οι πολιτικές ευθύνες έχουν αποδοθεί. Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλοί «σταυρώθηκαν» δικαίως και αδίκως. Στην παρούσα φάση δεν έχει καμία απολύτως σημασία να συζητηθεί τι ακριβώς έγινε στο παρελθόν, όσο και αν διάφοροι επιθυμούν την παρελθοντολογία.

Η συζήτηση που αφορά όλους σχετίζεται με το μέλλον της χώρας και πως αυτή μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να γίνει ξανά ανταγωνιστική και ελκυστική σε επενδυτές. Το κυριότερο όμως είναι πως θα ανασυνταχθεί και πως θα εφαρμοστεί μια νέα αναπτυξιακής στρατηγικής και ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Τα συνέδρια που γίνονται σε όλες τις περιφέρειες της χώρας μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχουν. Αρκεί να λαμβάνονται υπόψη οι απόψεις των φορέων, των περιφερειών, της αυτοδιοίκησης, των επαγγελματικών οργανώσεων, των συνδικάτων, δηλ. της κοινωνίας. Χωρίς αυτήν δεν έχει καμία ουσία η όλη προσπάθεια.

Παράλληλα, το πολιτικό μας σύστημα οφείλει και μέσα από αυτή τη διαδικασία, αλλά και από τις περιοδείες και επαφές των άλλων πολιτικών αρχηγών να συνειδητοποιήσει ότι δεν πρέπει να γίνουν ξανά τα λάθη του παρελθόντος στην πορεία προς την μεταμνημονιακή Ελλάδα. Εάν το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία, η επιχειρηματική τάξη, τα ΜΜΕ, κ.α. δεν έχουν μάθει από τα λάθη των περασμένων ετών, όλα θα είναι στον αέρα!

Είναι σαφές ότι οι πληγές δεν θα επουλωθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος και μεγάλη προσπάθεια να αλλάξουν τα δεδομένα. Και όπως πολύ σωστά έχει σημειώσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, «το αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας δεν είναι πρόβλημα απλά κατανομής διαθέσιμων πόρων μέσω των αγορών, ερήμην της κοινωνίας, αλλά είναι ένα πρόβλημα εντοπισμού, ανάδειξης και στοχευμένης αξιοποίησης των διάσπαρτων ανθρώπινων και υλικών πόρων, προώθησης της έρευνας και της καινοτομίας, δημιουργίας νέων θεσμών που να ενισχύουν τη συνεργασία και το συνεργατισμό, αξιοποίησης της συλλογικής εμπειρίας και γνώσης της κοινωνίας».

Είναι πλέον παραδεκτό από όλους ότι απαιτείται νέο παραγωγικό μοντέλο, όχι στη βάση του πελατειακού, κρατικοδίαιτου και εν πολλοίς «παρασιτικού καπιταλισμού» που επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού που θα λαμβάνει υπόψη τα συγκριτικά πλεονεκτήματα αυτού του τόπου, τα οποία και πολλά είναι και αναξιοποίητα. Παράλληλα θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές που συντελούνται στο ευρύτερο περιβάλλον με την έλευση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, για την οποία ελάχιστα μιλούν πολλοί στην Ελλάδα, ενώ το πολιτικό προσωπικό σε μεγάλο βαθμό την αγνοεί!

Το ζήτημα είναι να υπάρξει ένα μοντέλο που θα βάλει και πάλι τον Έλληνα σε διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας εισοδήματος. Με απλά λόγια να τον βάλει να εργαστεί ξανά στο γιαπί, στο χωράφι, στο εμπόριο, κ.α. Στη χώρα υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα υγιών προσπαθειών από ιδιώτες που παράγουν και δημιουργούν. Το στοίχημα είναι να γίνουν περισσότεροι, ακόμα και μέσω της συνεργατικής οικονομίας.

Το κλειδί είναι στα χέρια του πολιτικού συστήματος με την εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών που θα διορθώνουν αδικίες και στρεβλώσεις, αρκεί να ξεφύγει από τους τακτικισμούς και τις σκιαμαχίες που δεν αφορούν το αύριο, αλλά το χθες.

Αρκεί να το αντιληφθεί και να κινηθεί με όραμα, σχέδιο και στρατηγική για μια άλλη Ελλάδα εκτός μνημονιακού πλαισίου και απαλλαγμένη από τα βαρίδια, τις παθογένειες και τα εγκληματικά λάθη του χθες.

Αλλιώς, θα επιβεβαιωθεί, η λαϊκή ρήση, «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα». Και αυτό θα είναι εγκληματικό.