«Ζητώ κατανόηση για να έχεις και τη δική μου κατανόηση».
Περί το Νομπέλ:
«Δικαίως ο Ελύτης το πήρε. Ετίμησε την Ελλάδα και τα ελληνικά γράμματα, όπως και ο Σεφέρης. Είναι πράγματι μεγάλος ο Ελύτης ποιητής. Δεν έχει σημασία που δεν πρότειναν τον Ρίτσο. Κι εμένανε δε με προτείνανε. Αλλά και χωρίς το Νομπέλ παραμένω —συγχωρήστε με γι’ αυτό που λέω— ένας μεγάλος ποιητής. Δεν έχω ανάγκη παρηγοριάς. Είμαι και χωρίς το Νομπέλ ένας μεγάλος άνθρωπος των γραμμάτων».
«Ο καημένος! Αποτυχημένος! Ο χειρότερος απ’ τους Έλληνες ιστοριογράφους. Καλός κατά βάθος άνθρωπος, αλλά αγράμματος κι αδιάβαστος».
Περί Καραμανλή:
«Ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Τιμώ τον εχθρό μου ο οποίος είναι τουλάχιστον ειλικρινής. Είναι αξιοσέβαστος διά το εξής σημείο, ότι δηλαδή λέει: Εγώ είμαι άκρος δεξιός και το λέω. Μη με πειράξετε γιατί θα…»
Περί Ανδρέα Παπανδρέου:
«Καλός! Είναι ο μέλλων κυβερνήτης της χώρας».
Περί αλλαγής στην παγκόσμια πολιτική σκηνή:
«Ποτέ άλλοτε το μέλλον του κόσμου δεν ήταν πιο αβέβαιο και περισσότερο σκοτεινό απ’ ό,τι είναι σήμερα. Αυτή η τόσο γνωστή φράση είναι στις μέρες μας τραγικά αληθινή, χωρίς να περιέχει καμία υπερβολή. Κι άλλοτε ο κόσμος πέρασε από δύσκολες και τραγικές ώρες, με αποκορύφωμα τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Όμως, παρά τις εκατόμβες των θυμάτων, παρά την αγριότητα και τη σκληρότητά τους, υπήρξε επαύριο. Ένας καινούριος πόλεμος στην εποχή μας είναι αμφίβολο αν θα έχει επαύριο, και τούτο εξαιτίας των πυρηνικών και των λοιπών όπλων μαζικής καταστροφής. Ο αιώνας μας και ο πολιτισμός μας, για τον οποίο άλλοτε τόσο αλαζονικά καυχηθήκαμε, έχουν πια χρεοκοπήσει. Η συνεχής ανάπτυξη των εξοπλισμών, τα τεράστια ποσά που ξοδεύονται γι’ αυτούς, οι υποανάπτυκτοι λαοί, τα εκατομμύρια των παιδιών που πεινάνε είναι μερικές από τις πιο αποκαλυπτικές εκφράσεις της χρεοκοπίας του. Δε θα προλάβουμε. Η ατομική βόμβα περιμένει. Το τσιγάρο είναι αναμμένο. Έχει φτάσει μέχρι την άκρια του. Θα μας τινάξουν στον αέρα…»
Περί της σωτηρίας επί του προκειμένου:
«Ο δρόμος είναι πεπρωμένος. Δεν αλλάζει! Απ’ τον καιρό που οι πρωτόπλαστοι έφαγαν απ’ τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης κι εξορίστηκαν απ’ τον Παράδεισο, τα πάντα είναι καταστραμμένα. Θα χαθούμε!»
Συμβουλές σε νέους λογοτέχνες:
«Να διαβάζουν. Εγώ είμαι σήμερα 92 χρονών και γράφω από 18. Πουθενά δεν έχω ταξιδέψει όξω απ’ την Ελλάδα. Αλλά όποιος με διαβάσει νομίζει ότι είμαι Ισπανός, Γάλλος, Κινέζος, Σοβιετικός. Εμένα, μετά συγχωρήσεως, ο πισινός μου έβγαλε κάλους από το διάβασμα. Να διαβάζουν και να κρατάνε σημειώσεις οι νέοι…»
Περί φεμινιστικού κινήματος:
«Όλα τα προνόμια τα ’χει η γυναίκα! Ανισότητα ζητάνε! Η γυναίκα κρατάει τα πάντα. Τον άντρα τον έχει για καρπαζιές. Ο Ναπολέων έτρωγε καρπαζιές από τη γυναίκα του, από τις υπηρέτριες και τις αγαπητικές του!»
Περί θρησκείας:
«Εγώ είμαι πολύ πλησιέστερος στο Θεό από εκείνους τους μεγαλόσταυρους».
*Ο Γιάννης Σκαρίμπας συνομιλεί με το δημοσιογράφο του «Βήματος» Γιάννη Φλέσσα το 1980. Οι απαντήσεις του «χαλκέντερου παλικαρά του λόγου και της αλήθειας» στα ερωτήματα του Φλέσσα είχαν δημοσιευτεί στο φύλλο που είχε κυκλοφορήσει την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 1980.
Στο εξαίρετο συνοδευτικό σημείωμα της εφημερίδας αναφέρονταν μεταξύ άλλων τα εξής:
Μια συνομιλία με τον μπαρμπα-Γιάννη της λογοτεχνίας μας αποτελεί πάντα μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ξερός, αποφθεγματικός, χρησιμοποιώντας εκείνη την εντελώς δικιά του, βέβηλη μα τόσο πλαστική γραμματική, ο Σκαρίμπας κρατάει γερά στο ευβοϊκό μετερίζι του, λαμπρύνοντας την στείρα από λογοτεχνία Χαλκίδα και τους Χαλκιδαίους, που —προνομιούχοι αυτοί απ’ τους υπόλοιπους Έλληνες— μπορούν όποια ώρα της μέρας θέλουν να περάσουν απ’ τις θεάνοιχτες πόρτες του μικρού σπιτιού του και να γευτούν τη φιλοσοφημένη, θυμόσοφη μα και τόσο τσουχτερή προσωπικότητα αυτού του σύγχρονου Διογένη.
Ο λογοτέχνης (πεζογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας) Γιάννης Σκαρίμπας γεννήθηκε το 1893 (στο Αίγιο Αχαΐας ή στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδας), στις 28 Σεπτεμβρίου κατά την επικρατέστερη εκδοχή.
Ο Σκαρίμπας, ανήσυχο και ανυπότακτο πνεύμα της Γενιάς του ’30, έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, στις 21 Ιανουαρίου 1984.