Στο Μπιλμπάο μηδένισαν τα ατυχήματα στους δρόμους

Εκεί στο Μπιλμπάο δεν ξέρουν τι κάνουν πάντως. Ας κάνουν μια επίσκεψη στις μεγάλες δικές μας πόλεις, με τα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα που αποδεικνύουν την ανημποριά των υπευθύνων να κάνουν το οτιδήποτε. Ας έρθουν να δούνε πως τα 30 χιλιόμετρα την ώρα εμείς τα τηρούμε μόνο όταν μας πιάσει κανένα λάστιχο ή δούμε κανέναν από την τροχαία με ραντάρ. Ο διαγωνισμός πάντως για την οδική ασφάλεια σε υποχρεώνει να δείξεις έργο.

Λίγες ημέρες λοιπόν έχουν απομείνει για τους Δήμους της Ελλάδας που θέλουν να θέσουν υποψηφιότητα για το πανευρωπαϊκό βραβείο αστικής οδικής ασφάλειας.  Πρόκειται για ένα διαγωνισμό που εκτός της προφανής διάκρισης δίνει την δυνατότητα στους Δήμους να δείξουν τι έχουν εφαρμόσει ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες ασφάλειας για οδηγούς και πεζούς.

Σε αυτό τον διαγωνισμό τα σχέδια είτε θεωρητικά είτε κατατεθειμένα δεν έχουν αξία. Σε αυτό τον διαγωνισμό μετράνε και αξιολογούνται μόνο οι δράσεις, μόνο οι πράξεις εφαρμογής. Αυτός ο διαγωνισμός αφορά ελάχιστους Δήμους δυστυχώς της Ελλάδας. Και κυρίως Δήμους εκτός μεγάλων αστικών κέντρων. Όπως το Ηράκλειο που έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο κομμάτι της οδικής ασφάλειας και μάλιστα ήταν φιναλίστ στο διαγωνισμό πέρυσι. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα δηλαδή.

Διότι σε αυτά τα αστικά κέντρα, εμείς θεωρούμε πως η οδική ασφάλεια ακούγεται σαν ένα κακόγουστο αστείο παρά σαν πρόκληση για ένα καλύτερο αύριο. Τι να πρωτοπούμε; Για τα παρκαρισμένα οχήματα σε όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια, που υποχρεώνουν ακόμη και μαμάδες με καρότσια να κατεβαίνουν στο δρόμο για να συνεχίσουν το βάδισμα τους, με κίνδυνο φυσικά ο ερχόμενος οδηγός να τους τραυματίσει στην καλύτερη των περιπτώσεων και αν το καταλάβει κιόλας, καθώς στέλνει μήνυμα στο κινητό του την ώρα που οδηγεί.

Ας μην αναφερθούμε στην ποιότητα της ασφάλτου, εκεί δηλαδή που δεν ανοίγουν μαύρες τρύπες που εξαφανίζουν τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία. Η άσφαλτος στα περισσότερα σημεία των πόλεων είναι εξαιρετική για πατινάζ καθώς ειδικά με τις πρώτες σταγόνες της βροχής μετατρέπεται σε ένα ολισθηρό στρώμα σκούρου χρώματος που θα μπορούσε να αποτελεί και υποκατάστατο ενός παγοδρομίου στο πιο μελαμψό του.

Για να μην μείνουν παραπονεμένες οι αγαπημένες μας λακκούβες θα πούμε μόνο τούτο. Δρόμος χωρίς λακκούβες δεν είναι δρόμος Ελληνικός. Μην τυχόν και τις διορθώσετε διότι θα μας κόψετε συνήθεια αιώνων και θα αφήσετε και τα συνεργεία χωρίς εργασία. Κανείς πλέον δεν αναρωτιέται που έχουν πάει όλα αυτά τα εκατομμύρια που αφορούν τα οδοστρώματα. Χάθηκαν στις λακκούβες. Τα κατάπιε η κούφια Γη.

Αυτός ο διαγωνισμός της Ευρώπης είναι για λίγους. Όχι για εμάς. Τι όριο ταχύτητας να βάλεις που θα τηρηθεί από τους οδηγούς μιας ανώτερης φυλής όπως είναι η Ελληνική. Ξέρεις τι είναι να σε προσπερνάει ένα άλλο αυτοκίνητο στο δρόμο; Ατιμωτικό και συνάμα εξευτελιστικό. Η μηχανή βογκάει, οι ταχύτητες μπαίνουν καρφωτές και το προσπέρασμα μετατρέπεται σε σκοπό ζωής.

Αν δε, τα καταφέρουμε και προσπεράσουμε πάνω σε διπλή, διαχωριστική ή όποια γραμμή θα γυρίσουμε να κοιτάξουμε και το πρόσωπο εκείνου που τόλμησε να μας περάσει. Όχι παίζουμε. Μετά θα πάμε σπίτι και θα έχουμε αυτό το κούφιο μειδίαμα στο στόμα σαν άλλοι Μαχητές της Ασφάλτου σαν άλλοι κουφιοκέφαλοι που χαιρόμαστε διότι έφαγε τη σκόνη μας ο άλλος. Δεν υπάρχει μέγιστη μπούρδα να νομίζεις πως έκανες κάτι σπουδαίο εσύ προσωπικά. Εκτός αν θεωρείς τον εαυτό σου μέρος της μηχανής. Εκτός αν θεωρείς πως επειδή το αυτοκίνητο σου ανέπτυξε μεγαλύτερη ταχύτητα τότε είσαι γρηγορότερος από τον άλλον. Μα δεν έτρεξες μεγάλε – μικρέ τιποτένιε εσύ, αλλά το όχημα.

Στο Μπιλμπάο που κέρδισε πέρυσι τον διαγωνισμό, ενώ αρχικά όρισαν το όριο ταχύτητας στα 30 χιλιόμετρα την ώρα μέσα στη πόλη στο 85% της πόλης μετά το επέκτειναν στο 100%. Αν δεν κάνουμε λάθος έχουν μηδενικά ατυχήματα στη πόλη. Ζούνε καλύτερα, ζούνε περισσότερο και περισσότεροι. Εκεί έχουν και ποδηλατόδρομους φουλ.

Έχουν και καταπληκτικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και μεγάλα πεζοδρόμια και ποδήλατα παντού για ενοικίαση. Εκεί στο Μπιλμπάο δεν ξέρουν τι κάνουν. Ας κάνουν μια επίσκεψη στις μεγάλες δικές μας πόλεις, με τα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα που αποδεικνύουν την ανημποριά των υπευθύνων να κάνουν το οτιδήποτε. Ας έρθουν να δούνε πως τα 30 χιλιόμετρα την ώρα εμείς τα τηρούμε μόνο όταν μας πιάσει κανένα λάστιχο ή δούμε κανέναν από την τροχαία με ραντάρ. Ο διαγωνισμός πάντως για την οδική ασφάλεια σε υποχρεώνει να δείξεις έργο.

Τι έχεις κάνει στη πράξη δηλαδή. Αυτό είναι πρόβλημα. Διότι εμείς έχουμε μάθει πως πράξεις κάνουν μόνο στην αριθμητική. Εδώ κάνουμε συσκέψεις. Εδώ έχουμε εκατομμύρια τόνους χαρτιού από πρακτικά επιτροπών που αρκούν να γεμίσουν τις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε για κάθε θέμα και μία επιτροπή. Αυτοί στο Μπιλμπάο έχουν; Όχι παίζουμε.

Δείτε πόσες συσκέψεις γίνονται για το κυκλοφοριακό. Λύθηκε; Όχι. Μα πως να λυθεί ένα πρόβλημα όταν δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε τα φανάρια δεν έχουν ρυθμιστεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις που ισχύουν σήμερα. Όμως οι επιτροπές εργάζονται στο φουλ και δεν αστειεύομαι. Είναι για λύπηση αυτοί οι χιλιάδες συσκεπτόμενοι άνθρωποι.

Σκέφτονται, σκέφτονται, καταγράφουν, ξανακαταγράφουν και στο τέλος δεν γίνεται τίποτα. Ίσως και αυτούς τους ανθρώπους τους έχουν ξεκουφάνει οι σπασμένες εξατμίσεις αυτοκινήτων και μηχανών που διασχίζουν όλη την χώρα προκαλώντας άπειρα προβλήματα υγείας στους υπολοίπους. Ίσως πάλι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν κάτι διότι ο μαύρος καπνός από διάφορα οχήματα πετρελαίου που αμολάνε καθημερινά παντού τους τύφλωσε.

Μα αφού κανείς δεν ασχολείται στην Ελλάδα. Μόνο κάτι γραφικοί σαν εμένα που τα γράφω αυτά.