Να μιλήσουμε στα παιδιά του μέλλοντος για τους βιασμούς μας

«Παρωχημένος ο φεμινισμός, φτάνει πια με τις διεκδικήσεις». Αυτά ακούμε. Ένα κορίτσι βιαζόταν από 11 χρονών από τον πατέρα της και μετά ήταν αιχμάλωτη αστυνομικού, ο οποίος την βίαζε και την εξέδιδε -την βίαζαν συστηματικά κι άλλοι άντρες, λοιπόν.

Πώς σώθηκε; Από την αλληλεγγύη. Μακάρι κάθε θύμα να έβρισκε στο δρόμο της μία γυναίκα σαν την αφανή ηρωίδα, τη σερβιτόρα που βοήθησε το 18χρονο κορίτσι

Ευτυχώς, έχουν αλλάξει οι εποχές, μιλάμε μεταξύ μας οι γυναίκες. Ακόμη και πριν λίγα χρόνια δε μιλούσαμε. Όχι όπως σήμερα, δηλαδή. Αλλά κι αυτό το φορτίο της ελευθερίας, το γεγονός ότι οι γυναίκες πλέον μιλούν, λένε για την κακοποίηση, τον βιασμό τους, τσακίζει κόκαλα. Μέσα σε ένα μήνα έχουμε τη γυναικοκτονία της Καρολάιν Κράουτς, το βιασμό της καθαρίστριας στα Πετράλωνα, τα θύματα στου Ζωγράφου (καταγγελίες γυναικών από τριετίας και νέες επιθέσεις μέσα σε μία μόλις εβδομάδα), τώρα έχουμε το 18χρονο κορίτσι, θύμα του πατέρα του, του αστυνομικού, των πελατών κι όλων όσοι «δεν ήξεραν, δεν είδαν, δεν άκουσαν».

Πώς γίνεται να μην ακούς ένα ουρλιαχτό; Γίνεται, ολόκληρες κοινωνίες συντελούν σε μόλις ένα έγκλημα. Αλλά πιο πολύ, είναι αυτό το χάσμα μεταξύ των γενεών: Της δικής μας,των νέων γυναικών, από αυτή των μαμάδων μας.

Μήπως αυξήθηκαν τα εγκλήματα εις βάρος των γυναικών. Όχι, δεν αυξήθηκαν, απλώς εμείς μιλάμε. Η γενιά των μανάδων μας ντρεπόταν. Μπορεί να μην ήξεραν ούτε για τις φίλες, ούτε για τις αδερφές τους καν. Κι έτσι, δεν έμαθαν ούτε και σε εμάς πόσο συχνό έγκλημα είναι ο ξυλοδαρμός, ο βιασμός.

Κάποτε γίναμε γυναίκες κι εμείς. Γίναμε γυναίκες, άλλες πέσαμε θύματα, άλλες υπήρξαν οι φίλες μας. Αλλά μιλούσαμε,αυτό είναι το βασικό. Μιλάμε ακόμη, μιλάμε δημόσια και δυνατά, είμαστε οργισμένες.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση της γενιάς μας, είναι η ορατότητα. Τώρα που τα θύματα άρχισαν να μιλούν, θα δούμε πως σταδιακά οι θύτες θα φοβούνται πιο πολύ. Τουλάχιστον, θα ξέρουμε ότι δεν φταίξαμε. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα,είναι ότι στις κόρες μας θα μιλάμε, οι κόρες μας θα ξέρουν να μη φοβούνται κι οι γιοι μας θα ξέρουν να μην εγκληματούν. Ίσως να είμαστε η γενιά που θα αναστατώσει τις δομές τις πατριαρχίας, ίσως απλώς να ετοιμάσουμε την επόμενη. Αλλά, πάνω από όλα, τα παιδιά μας θα μάθουν για τα δικά μας τραύματα, χωρίς ταμπού και χωρίς κανένα στίγμα.