Θα πληρώσουμε με τις ζωές των αγαπημένων μας την ψύχωση για «Πάσχα στο χωριό»;

Αυτό το «Πάσχα στο χωριό» πολύ μου κάθεται στραβά. Εχει μετατραπεί σε μείζον εθνικό θέμα, σε κορυφαία στιγμή για τον ελληνισμό.

Θα πάμε στο χωριό να φάμε κοκορέτσι; Θα σουβλίσουμε το παραδοσιακό αρνί, μιας και μας λείπει όλο το χρόνο το κρέας;

Θα χορέψουμε κανένα τσάμικο ντίρλα στο κρασί; Θα ρίξουμε και πέντε τουφεκιές στον αέρα να ξορκίσουμε την κακή μας την τύχη;

Θα συνωστιστούμε δύο – τρεις ώρες στα διόδια με άλλες 300 χιλιάδες αυτοκίνητα;

Θα σκοτωθούμε και καμιά 50αριά στις Εθνικές οδούς;

Κάθε χρόνο τα ίδια. Το «Πάσχα στο χωριό» μη μας θίξουνε και όλα τα άλλα να γίνουν στάχτη.

Και ο κοροναϊός; Η πανδημία; Οι 80-90 νεκροί συμπολίτες μας κάθε ημέρα που ξημερώνει;

Οι χιλιάδες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι που πεινάνε; Ο τουρισμός που καταστράφηκε μία χρονιά και κινδυνεύει να καταστραφεί και φέτος;

Αδιάφορο. Το «Πάσχα στο χωριό» μη μας πειράξουνε και δεν μας νοιάζει για όλα τα υπόλοιπα.

Κι έχεις και τους επιστήμονες που έχουν βαλθεί να τρελάνουν τον κόσμο. Ο ένας λέει «αν κάνουμε Πάσχα στην πόλη θα υπάρξει συνωστισμός και θα έχουμε περισσότερα κρούσματα».

Την ίδια ώρα στο άλλο κανάλι ο άλλος επιστήμονας λέει «με τίποτε να μην μετακινηθεί ο κόσμος στα χωριά γιατί θα υπάρχουν πολλοί νεκροί».

Η απόλυτη παράνοια και στη μέση ο κόσμος που σώνει και καλά θέλει «Πάσχα στο χωριό».

Καταλαβαίνω ότι οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο. Ότι πολλοί θέλουν να πάνε να δούνε τους γονείς και τους παππούδες.

Ότι οι ηλικιωμένοι περιμένουν πώς και πώς στην επαρχία να δουν παιδιά κι εγγόνια.

Καταλαβαίνω κι εκείνους που θέλουν να δουν την περιουσία τους, τα κτήματά τους, τους κήπους τους στο χωριό.

Ή εκείνους που είναι παραδοσιακοί και θέλουν να βγάλουν τα απωθημένα ενός χρόνου εγκλεισμού πηγαίνοντας μια εκδρομή στην επαρχία.

Όμως, δεν μπορεί να γίνεται η έξοδος του Πάσχα εμμονή. Δεν μπορεί να πιέζουν οι πάντες να ανοίξουν οι δρόμοι και 2-3 εκατομμύρια κάτοικοι πόλεων να πάνε στα χωριά τους εν μέσω πανδημίας.

Θα αναλάβετε το ρίσκο;

Το ερώτημα είναι απλό: Ποιος θέλει να ρισκάρει τις ζωές των δικών τους ανθρώπων στα χωριά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για χιλιάδες κρούσματα στην επαρχία;

Ποιος θα λογοδοτήσει για θανάτους ηλικιωμένων επειδή κάποιοι ήθελαν να ψήσουν τον οβελία στο χωριό;

Οι πληροφορίες από την επαρχία λένε ότι οι εμβολιασμοί στους ηλικιωμένους δεν έχουν προχωρήσει όπως στις πόλεις. Είτε γιατί οι γέροι δεν είναι εξοικειωμένοι με τα ηλεκτρονικά ραντεβού, την άυλη συνταγογράφηση και τα SMS.

Είτε γιατί δεν έχουν κάποιον δικό τους να τους πάει στα εμβολιαστικά κέντρα, είτε ακόμη – ακόμη γιατί φοβούνται, πάντως οι εμβολιασμένοι δεν είναι πολλοί.

Δεν έχει κτιστεί δηλαδή ένα τείχος ανοσίας που θα δίνει την αίσθηση ότι η επαρχία είναι σχετικά ασφαλής από τον κοροναϊό.

Πώς θα πάνε, επομένως, εκατομμύρια εν δυνάμει υγειονομικές βόμβες να κάνουν «Πάσχα στο χωριό»;

Με τα self test που όλοι λένε ότι βγάζουν σε μεγάλο ποσοστό αμφισβητούμενα αποτελέσματα;

Κι αν την Μεγάλη Παρασκευή που ξεκινά η έξοδος είσαι καλά, αλλά το Μεγάλο Σάββατο έχεις συμπτώματα και κολλήσεις όλους τους συγχωριανούς σου και σκοτώσεις μερικούς από αυτούς;

Αυτή είναι, λοιπόν, η πραγματικότητα. Μια μαζική έξοδος από τις πόλεις, μια τεράστια μετακίνηση πληθυσμού από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη κι άλλες μικρότερες αστικές νησίδες που «φλέγονται» από την πανδημία, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα.

Αν, επομένως, θέλουμε μέσα στο Μάιο να κλαίμε όσους παππούδες και γιαγιάδες έμειναν στην επαρχία να φυλάνε Θερμοπύλες, ας ικανοποιήσει το κράτος την εμμονή μας με το «Πάσχα στο χωριό».

Αλλά να ξέρουμε το εξής: Θα είμαστε υπόλογοι για ένα έγκλημα για το οποίο εμείς θα έχουμε βάλει το λιθαράκι μας.

Λίγη υπομονή χρειάζεται. Ας χάσουμε για δεύτερη φορά το αρνί στη σούβλα, προκειμένου να γλιτώσουν οι αγαπημένοι μας.

Προκειμένου να τελειώσει το γρηγορότερο το lockdown.

Προκειμένου να ανοίξουν οι επιχειρήσεις και να δουλέψει η οικονομία.

Προκειμένου να λειτουργήσει ο τουρισμός από τον οποίο ζούμε όλοι μας.

Το «Πάσχα στο χωριό» πρέπει να είναι γιορτή κι όχι να μετατραπεί σε μαζική κηδεία.

Πρέπει να είναι ασφαλής απελευθέρωση κι όχι μια ψύχωση για την οποία θα μετανιώσουμε πικρά.

Και στο κάτω – κάτω ας σεβαστούμε τους 800 συνανθρώπους μας που δίνουν μάχη για να ζήσουν στις ΜΕΘ. Και τους χιλιάδες υγειονομικούς που δεν έχουν δει το σπίτι τους ένα χρόνο τώρα.

Τους αξίζει σεβασμός κι όχι απαξίωση κάνοντας του κεφαλιού μας. Κράτος, επιστήμονες και πολίτες…