Εχε τον νου σου στο παιδί

«Θα σας πω αυτό που έπρεπε να πω από την πρώτη στιγμή, όλες οι επιστημονικές μελέτες κατατείνουν στο γεγονός ότι τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δύο φύλων, και των δύο γονέων, είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα, είναι παιδιά με μικρότερες ή καθόλου παρεκκλίσεις, είναι παιδιά τα οποία προσαρμόζονται με πολύ μεγάλη ευκολία σε μια σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα»

H 19χρονη Μαρί και ο 20χρονος Ζαν δεν γνωρίζονται, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, μεγάλωσαν η πρώτη στη Λυών και ο δεύτερος στο Μπορντό, ένα κομμάτι της ιστορίας τους όμως είναι κοινό: το προτελευταίο Σαββατοκύριακο του Μαρτίου του 2013, οι γονείς τους τούς πήραν μαζί τους στο Παρίσι, σε μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων κατά του Γάμου για Ολους – του νομοσχεδίου που έδινε δικαίωμα γάμου και υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια στη Γαλλία.

Εντεκα χρονών τότε, η Μαρί δεν γνώριζε στην πραγματικότητα καν τον σκοπό του ταξιδιού τους στο Παρίσι, νόμιζε πως πήγαιναν οικογενειακώς, μαζί με την εννιάχρονη αδελφή και τον εξάχρονο αδελφό της, να δουν τα ξαδέλφια τους και να επισκεφθούν το Μουσείο του Λούβρου, θυμάται μάλιστα τη χαρά που είχε νιώσει στην ιδέα. Μέσα στο τρένο, πολλοί επιβάτες κράδαιναν ροζ και γαλανά σημαιάκια. Η μητέρα της τής είπε πως θα πήγαιναν σε μια διαδήλωση μαζί τους. «Ενα φυσιολογικό ζευγάρι αποτελείται από έναν άνδρα και μια γυναίκα», εξήγησαν στον 12χρονο Ζαν και στις δίδυμες, οκτάχρονες αδελφές του οι γονείς τους. «Το κράτος όμως θέλει να επιτρέψει τον γάμο ανάμεσα σε δύο άνδρες ή σε δύο γυναίκες. Είναι αφύσικο». Ο Ζαν θυμάται πάντα τον κόσμο που υπήρχε στους δρόμους, εκείνη την Κυριακή, στο Παρίσι, και τα πολλά παιδιά, και πώς τα έβαζαν μπροστά, συχνά πάνω σε άρματα. «Πολλοί φώναζαν ομοφοβικές ύβρεις, πονούσε το κεφάλι μου», θυμάται η Μαρί. «Η μητέρα μου μάς είχε προτάξει, είχε αγκαλιά τη μικρή μου αδελφή, για να φωνάζει δυνατά και καθαρά, έπρεπε να κάνουμε επίδειξη της οικογένειάς μας. Εγώ δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν, επίτηδες λοιπόν έμενα πίσω για να μη φωνάζω. Αν με είχε αντιληφθεί η μητέρα μου, θα με είχε υποχρεώσει». Οταν τελικά τη ρώτησε γιατί διαδήλωναν, εκείνη μίλησε για «έκφυλους» και «ψυχασθενείς» και της είπε πως διαδήλωναν «για να εμποδίσουν τους γκέι να διαπράξουν μια θανάσιμη αμαρτία ενώπιον του Θεού με το να παντρευτούν».

Παρά την αντίδραση του κινήματος Διαδήλωση για Ολους, που παρουσιαζόταν ως απολιτίκ και υπεράνω δογμάτων, στην πραγματικότητα όμως είχε στενές σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία και τη στήριξη πολλών μελών της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, ο Γάμος για Ολους ψηφίστηκε και τέθηκε σε ισχύ τον Μάιο του 2013, επί προεδρίας Φρανσουά Ολάντ. Μια μέρα, την ίδια χρονιά, η μητέρα του Ζαν έπεσε πάνω σε μια τηλεοπτική εκπομπή όπου μιλούσαν γονείς ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών: τον έβαλε να υποσχεθεί πως δεν θα γινόταν ομοφυλόφιλος, γιατί αυτό ήταν αντίθετο στις επιθυμίες του Κυρίου. Ο ίδιος όμως γνώριζε από τα οκτώ του πως τον είλκυαν τα αγόρια, απλώς δεν μπορούσε να το εκφράσει με λέξεις. Οσο για τη Μαρί, εκείνη συνειδητοποίησε αρκετά μετά, στα 14 της, πως της άρεσαν τα κορίτσια. «Αναρωτήθηκα τι θα σκέφτονταν οι γονείς μου και εκείνη τη στιγμή επέστρεψαν οι εικόνες αυτής της διαδήλωσης. Συνειδητοποίησα πόσο βίαιη ήταν, πόσο γεμάτη μίσος. Αρχισα να έχω κρίσεις άγχους. Σχεδόν όλα τα βράδια, άκουγα μέσα στο κεφάλι μου τις φωνές των διαδηλωτών, των γονιών μου. Ηταν αδιανόητο να είμαι λεσβία, δεν ήταν φυσιολογικό», διηγήθηκε πρόσφατα στη «Le Monde».

«Αυτό το κίνημα με κατέστρεψε εσωτερικά. Για χρόνια πίεζα τον εαυτό μου να βγαίνω με κορίτσια. Σκεφτόμουν πως είχα κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Και, για να δείξω ότι δεν ήμουν γκέι, είχα ομοφοβικές συμπεριφορές», επεσήμανε από την πλευρά του ο Ζαν – δύο από τα πολλά «παιδιά της Διαδήλωσης για Ολους» που κατέθεσαν στη γαλλική εφημερίδα τις εμπειρίες τους. Αφορμή, η αναζωπύρωση του κινήματος, αν και με σαφώς μικρότερη ένταση, κατά του νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν για την επέκταση της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στα ζευγάρια λεσβιών, καθώς και στις άγαμες γυναίκες.

Η Μαρί είναι σήμερα φοιτήτρια Ψυχολογίας, θα ήθελε μια μέρα να βοηθήσει και άλλα νεαρά θύματα ομοφοβίας στους κόλπους της ίδιας τους της οικογένειας. Ο Ζαν ονειρεύεται να πάει τον αγώνα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ακόμα ψηλότερα, να γίνει ευρωβουλευτής, ξέρει όμως πως έχει ακόμα δουλειά να κάνει μέσα του πριν από αυτό. Κανείς από τους δύο δεν έχει συγχωρήσει τους γονείς του για το γεγονός ότι ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για το βλέμμα των άλλων παρά για τη ζωή των παιδιών τους. Οσο για τη δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης, έχει ήδη απαντηθεί δεόντως και ως προς την επιστημονική αναξιοπιστία της και ως προς το ομοφοβικό υπόβαθρό της.