Θα υπερασπιστούμε τα σύνορά μας;

Χρειάστηκαν μόλις λίγες ημέρες και μία έωλη συμφωνία μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης για να διολισθήσουμε, παρά την πανθομολογούμενη ακυρότητα, σε μία νέα πραγματικότητα. Μέσα στα λίγα αυτά 24ωρα οι τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας έφτασαν από το Καστελλόριζο στην Κρήτη. Και εμείς τρέχουμε τώρα να δείξουμε στη διεθνή κοινότητα το αυτονόητο: ότι η συμφωνία είναι παράνομη. Ομως, εν τω μεταξύ, η Τουρκία έχει ήδη καταγράψει ένα πρώτο τετελεσμένο επί του οποίου και ενεργεί.

Συνεπώς, το πρώτο ερώτημα σήμερα είναι αν θα προχωρήσει και στο δεύτερο: αν δηλαδή και πότε θα στείλει τελικά τρυπάνι στην περιοχή.

Το ότι η Ελλάδα απευθύνεται στον ΟΗΕ, στην ΕΕ και όπου αλλού, καλό είναι και μπράβο. Είναι όμως αποτελεσματικό; Ειδικά αν προχωρήσουν οι Τούρκοι στο δεύτερο στάδιο; Ασφαλώς όχι. Εκτός κι αν κάποιοι φαντάζονται ότι ο ΟΗΕ ή η ΕΕ μπορούν να σταματήσουν την Τουρκία. Αποκλείεται και το γνωρίζουν άπαντες: οι οργανισμοί, η κυβέρνηση, οι Τούρκοι, οι άλλες χώρες.

Ολα αυτά καλώς γίνονται, μα η αξία τους είναι περιορισμένη. Το ουσιώδες είναι αλλού: όταν απαιτηθεί θα είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να υπερασπιστούμε στρατιωτικά την επικράτεια, τα σύνορα, τα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας; Η απάντηση περνάει μέσα από τρεις παράγοντες: τη στρατιωτική επάρκεια, την αποφασιστικότητα και τη σύναψη πραγματικών συμμαχιών με κράτη. Οχι με δαιδαλώδη πολυεθνικά σχήματα. Αν πάντως δεν το πράξουμε η Τουρκία θα επιβληθεί. Και αυτό θέλει.

Βρισκόμαστε ήδη πολύ πέρα από το σημείο που μπορούσαμε να πιστεύουμε ότι η εθνική ακεραιότητα της χώρας δεν απαιτεί δύσκολες αποφάσεις και απτές θυσίες, αλλά προστατεύεται με διαβήματα προς τρίτους.

Μα και αν υπάρξουν τρίτα μέρη με πραγματικό ρόλο στην υπόθεση του Αιγαίου την ώρα που θα είναι αναγκαίο, δεν θα είναι οργανισμοί καμιάς μορφής, αλλά κράτη που θα έχουν δικούς τους λόγους να εμπλακούν. Αποφάσεις μπορεί να εκδοθούν από τον ΟΗΕ ή την ΕΕ, αλλά θα είναι πρακτικά αδιάφορες για την Τουρκία. Είτε θα πρόκειται για προειδοποιήσεις χωρίς επαρκές αντίκρισμα, είτε για καταδίκες που έτσι κι αλλιώς έχει ήδη αρκετές και δεν την πτοούν. Ποιοι μετράνε; Η Γαλλία, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Αίγυπτος.

Με αυτές τις χώρες πρέπει να επιχειρήσει να επιτύχει συμφωνίες για εμπλοκή σε πραγματικό χρόνο η Ελλάδα. Αυτές έχουν σημασία. Ομως, ακόμα κι αν έχουν αποστείλει ναυτικές μονάδες στις κρίσιμες περιοχές όπως λ.χ. η Γαλλία, αυτές δεν πρόκειται να ενεργήσουν πέρα από τη στενή προστασία των εθνικών τους συμφερόντων.

Αν θα το κάνουν θα συμβεί μόνον αν η Ελλάδα πείσει ότι πρώτη η ίδια είναι αποφασισμένη να κινηθεί στρατιωτικά. Και αν επιτύχει να συνάψει προγενέστερες συμφωνίες. Αν παραμείνει άπραγη ουδείς τρίτος πρόκειται να κινηθεί.

Τα ελληνοτουρκικά είναι πλέον μονόδρομος. Το επιβάλλει η Τουρκία. Γιατί άλλο είναι η ψυχραιμία για την οποία διαρκώς μιλάμε και άλλο η αυτοκτονία τού να προχωρά η Αγκυρα σε αυτές τις ενέργειες και εμείς απλώς να διαμαρτυρόμαστε. Οσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες να αποφευχθεί η καταστροφή να περιοριστούν να σύνορά μας.

Οπως και η (μικρή) πιθανότητα η Τουρκία να κάνει πίσω. Πρέπει όμως πριν από όλα να ορίσουμε τι σημαίνει καταστροφή: σημαίνει τις θυσίες και τη διακινδύνευση μιας σύγκρουσης για να προασπιστούμε την ακεραιότητα της Ελλάδας; Ή σημαίνει το να αποδεχθούμε τα τετελεσμένα που ήδη άρχισαν και επιβάλλονται; Και που αν δεν τα σταματήσουμε δεν θα έχουν τέλος;