Ερωτικά μουσεία και υποψήφιοι δήμαρχοι από τη ναφθαλίνη

Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Μια γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας σε πλημμυρίζει διαβάζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της Κατερίνας Νοτοπούλου.

Γυρνάς νοερά στο παρελθόν, «τότε που όλα ήταν αθώα». Πριν την κρίση και τα μνημόνια. Κάπου εκεί στο 2004, 2005 άντε μέχρι και το 2008. Πριν «μας κλέψουν τ’ όνειρο» δηλαδή.

Την εποχή της ευμάρειας με τα λεφτόδεντρα –που δεν τα είχαμε δει αλλά όλοι ήμασταν σίγουροι ότι υπήρχαν. Ξέρετε, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, προσλήψεις για όλους, Πρώτα ο Άνθρωπος κλπ.

Σε εκείνη την αξέχαστη εποχή με γύρισε η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ για τον δήμο Θεσσαλονίκης. Δεν περίμενα να έχει ειδικές γνώσεις και σοβαρές προτάσεις για τον πολιτισμό, όχι.

Αλλά, τόσα λόγια και τέτοιος στόμφος για να περιγράψεις το τίποτα, είναι πραγματικά επίτευγμα…

Αλλά, σου λέει η καημένη: βγήκαμε από τα μνημόνια, τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα;

Τι θα γίνει με την «ερωτική συμπρωτεύουσα», μόνο στο πάθος θα συνεχίσει να μένει;

Άσε που το Κράτος των Αθηνών μας έχει ζαλίσει με κείνο το μουσείο της Ακρόπολης. Έτσι είστε; Τώρα θα δείτε…

Πάρτε να ‘χετε μια ίδρυση «Μουσείου Εθνικής και Αντιδιδακτορικής Αντίστασης» -και μάλιστα σε κτίριο «ιστορικών συμβολισμών»…

Πάρτε κι ένα «Μουσείο Βιομηχανικής Κληρονομιάς», πακέτο με «Μουσείο-Κέντρο διαλόγου για τον Οθωμανικό και Ισλαμικό Πολιτισμό».

Και οι γυναίκες, να μείνουν παραπονεμένες;

Κυρ Στέφανε, βάλε κι ένα «Αρχείο Γυναικείων Κινημάτων», ξέρεις… από το καλό! Δίπλα του πρόσθεσε και ένα «Αρχείο Πολιτισμικής Ιστορίας Θεσσαλονίκης», προσοχή κυρ Στέφανε: με έμφαση στον 19ο και τον 20ο αιώνα.

Έτσι για να μάθουν οι χαμουτζήδες. Νομίζετε ότι τελειώσαμε; «Δώσε πόνο Κατερίνα» που θα έλεγε και η κυρία Τασία.

Το καλύτερο σας το φυλάγαμε για επιδόρπιο. Ιδρύουμε «Μουσείο-Κέντρο ερωτικού προσανατολισμού και κοινωνικού φύλου σε συνεργασία με τις σχετικές (sic) συλλογικότητες της πόλης»… γατάκια!

Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο, θα σας γελάσω. Άσε που βάλανε κι εκείνο το «κέντρο» στον τίτλο που σε συνδυασμό με τις… σχετικές συλλογικότητες δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ. Όλο στο πονηρό πάει το μυαλό μου και κολάζομαι. Ήμαρτον, έρχεται και το Άγιο Πάσχα.

Γιατί, όμως; Μήπως κατάλαβα όλα τα προηγούμενα «μουσεία» τι σημαίνουν;

Είμαι σίγουρος πως ούτε οι ίδιοι ξέρουν, αλλά δεν έχει σημασία. Φτάνει που ακούγονται… κάπως.

Είναι από εκείνους τους βαρύγδουπους τίτλους, τους μεγαλεπήβολους στόχους, τις στομφώδεις έννοιες με τις οποίες μας έχει χορτάσει, σε σημείο σκασμού και αναγούλας, η «ανανεωτική»  Αριστερά 45 χρόνια τώρα.

Σαν κάτι γκουρμεδιάρικα πιάτα που τα βλέπεις στο instagram και σου τρέχουν τα σάλια. Δεν έχει σημασία που είναι αδύνατον να τα μαγειρέψεις, ούτε που δεν έχεις να πληρώσεις για να τα φας. Δεν σε νοιάζει τι γεύση έχουν, ούτε που είναι μια σταλιά, ίσα-ίσα δυο μπουκιές, φτιαγμένα από ακατανόητα υλικά. Σου αρκεί να τα βλέπεις, να τα φαντάζεσαι, και χορταίνεις.

Έτσι και οι ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς. Μαζευόμαστε σε μπιστρό-μεζεδοπωλείο-ταβερνάκι, (αν παίζει έντεχνο ακόμα καλύτερα) και αρχίζουμε το φαγοπότι.

Πώς θα πάνε κάτω τα κοψίδια και τα τσίπουρα; Φυσικά, συνοδεία ιδεών. Αρχίζουμε να αμπελοφιλοσοφούμε ασυστόλως, κατατροπώνουμε τη Δύση και τα εγκλήματά της, γκρεμίζουμε τον ιμπεριαλισμό, γρονθοκοπούμε τον καπιταλισμό και την πλουτοκρατία και σιγά-σιγά αλλάζουμε τον κόσμο.

Μέχρι να έρθουν δυο, τρεις γύρες κατρούτσα τα έχουμε καταφέρει. Μετά τρώμε το γλυκάκι μας και επιστρέφουμε σπίτι χορτασμένοι από μεζέδες και «αγώνες»…

Κάπως έτσι είναι και οι κούφιες εξαγγελίες της Κ. Νοτοπούλου. Μνημείο κενολογίας, σε μιαν άλλη εποχή θα ήταν ίσως διασκεδαστικές. Θα σπάγαμε πλάκα και θα προχωράγαμε παρακάτω.

Μετά από 10 χρόνια παρακμής (και όχι κρίσης!) όμως, αποτελούν ύβρι.

Ύβρι για όλους όσοι πληρώνουν κανονικά τους φόρους και τις εισφορές τους φτύνοντας αίμα.

‘Υβρι για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο γιατί πρέπει να πληρώσουν τα οράματα της κάθε κ. Νοτοπούλου.

Ύβρι για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Ύβρι για όσους πραγματικά νοιάζονται για την πολιτιστική υστέρηση της χώρας, και γνωρίζουν ότι δεν διορθώνεται με αναγγελίες μπούρδας πασπαλισμένης με σαχλαμάρα!

Γιατί πίσω από το «τίποτα» του προεκλογικού προγράμματος της εκλεκτής του ΣΥΡΙΖΑ κρύβεται κάτι πολύ σημαντικό.

Για να γίνουν όλα αυτά τα κέντρα, τα αρχεία και τα μουσεία της οραματίστριας κ. Νοτοπούλου χρειάζονται προσλήψεις, προμήθειες, δαπάνες.

Όλα αυτά θα κληθούν να τα πληρώσουν τα γνωστά και μη εξαιρετέα υποζύγια (βλέπε παραπάνω).

Με αυτόν τον τρόπο, πλαγίως και αναίσχυντα, η υποψήφια δήμαρχος τάζει στους ιθαγενείς ρουσφέτια μήπως και γλιτώσει την συντριβή που προελαύνει ακάθεκτη.

Για αυτό τον λόγο είναι επιτακτική ανάγκη η αποκέντρωση των πόρων και των αρμοδιοτήτων και η μεταφορά της ευθύνης στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Γιατί αν οι ίδιοι οι δημότες καλούνταν να βάλουν ακόμα περισσότερο το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν τις εμπνεύσεις του κάθε υποψηφίου δημάρχου, τότε θα βλέπαμε αν θα τολμούσε κανείς να εξαγγείλει ερωτικά, βιομηχανικά ή φεμινιστικά μουσεία…

Η Κατερίνα Νοτοπούλου είναι νέα στην ηλικία. Δυστυχώς όμως, όπως και οι περισσότεροι σύντροφοί της πολιτικά αναδύει μια αφόρητη μυρωδιά ναφθαλίνης.

Είναι ο λόγος που όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο, η πολιτική έννοια του «νέου» -όπως την εννοεί η παρ’ ημίν Αριστερά- ταυτίζεται με την έννοια της αναπαλαίωσης.

Εκείνο το… πιπεράτο μουσείο είναι πραγματικά σκέτος πειρασμός, το επαναλαμβάνω. Όμως, αν θεωρείτε πως όλα αυτά που μας τάζετε είναι το νέο, το άφθαρτο, «η ελπίδα που έρχεται», τότε μάλλον όχι. Ευχαριστούμε πολύ κ. Νοτοπούλου, αλλά δεν θα πάρουμε. Έχουμε ήδη χορτάσει…