Αλαζονείες και Κέβιν Σπέισι

Σιβυλλικό το βίντεο του Κέβιν Σπέισι; Σίγουρα. Αλαζονικό; Κι αυτό παίζει. Στους δείκτες της αλαζονείας όμως βρίσκεται πολύ πιο κάτω από την αλαζονεία που υπέστη ο ηθοποιός και που, κατά τον πατέρα Αυγουστίνο, είναι χειρότερη από την αμαρτία. Την αλαζονεία της αρετής ή, με τη σημερινή ορολογία, της πολιτικής ορθότητας. Αυτής της υποκριτικής, βικτωριανής κυρίας που στρογγυλοκάθισε τα τελευταία χρόνια επιβάλλοντας μια μορφή μεροληπτικού και σχολαστικού νεοσυντηρητισμού.

Που, κατά τη γνώμη μου, απομάκρυνε σε πολλές περιπτώσεις το κίνημα #metoo από τον αρχικό του στόχο, μετατρέποντάς το σε εφαλτήριο υστερικής εκδικητικότητας.

Ο σύγχρονος νομικός πολιτισμός επιβάλλει, πριν αποφασίσει το δικαστήριο, ακόμη και αυτοί που έχουν ομολογήσει έναν φόνο, να αποκαλούνται «φερόμενοι ως δολοφόνοι». Και ο νόμος περί Τύπου, να μην αναφέρονται τα ονόματά τους και στις φωτογραφίες να μπαίνουν πίξελ στο πρόσωπό τους.

Η παρεκτροπή του #metoo τα διέλυσε όλα αυτά υπό τις σάλπιγγες του «νεομακαρθισμού». Μια καταγγελία φτάνει για να διαλυθούν ζωές, καριέρες, αξιοπρέπειες. Στον Καιάδα της γκρίζας ζώνης μεταξύ σεξουαλικής παρενόχλησης και φλερτ. (Εδώ, στα καθ» ημάς, μια κυρία ήθελε να μας πείσει ότι το ηλεκτρονικό μήνυμα «Καλημέρα, τι κάνεις;» είναι παρενόχληση, για την οποία μάλιστα ο «ένοχος» πρέπει να τιμωρηθεί με ιντερνετική διαπόμπευση).

Οι κατηγορίες που βαραίνουν τον Σπέισι δεν έχουν περάσει από αίθουσα δικαστηρίου εκτός από την τελευταία, που κι αυτή θα του αναγγελθεί επίσημα σε λίγες μέρες. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί οι, πρώην, νεαροί άνδρες που παρενοχλήθηκαν από τον ηθοποιό το κατήγγειλαν δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια αργότερα.

Η μία εξήγηση είναι ότι πήραν θάρρος από το #metoo. Η άλλη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Οσκαρ Ουάιλντ και επαναλήφθηκε διά στόματος Φρανκ Αντεργουντ, του ήρωα που υποδυόταν στο «House of Cards» ο Σπέισι. Οτι τα πάντα έχουν σχέση με το σεξ εκτός από το σεξ που έχει σχέση με την εξουσία. Και η μεγάλη δημοσιότητα είναι μια μορφή εξουσίας.