Αποτελεί ένα παιχνίδι ανάμεσα στο θέατρο και τον τρισδιάστατο κινηματογράφο. Η παράσταση «Ζακ ή Η υπακοή» ανεβαίνει για τέσσερις ακόμη παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι ένα από το πρώιμα έργα του Ιονέσκο, και όπως αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός, πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα. Ο Ζακ είναι μέλος μιας ευυπόληπτης και καθώς πρέπει οικογένειας, […]
Αποτελεί ένα παιχνίδι ανάμεσα στο θέατρο και τον τρισδιάστατο κινηματογράφο. Η παράσταση «Ζακ ή Η υπακοή» ανεβαίνει για τέσσερις ακόμη παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι ένα από το πρώιμα έργα του Ιονέσκο, και όπως αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός, πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα.
Ο Ζακ είναι μέλος μιας ευυπόληπτης και καθώς πρέπει οικογένειας, της οικογένειας Ζακ. Ο Ζακ πατέρας, η Ζακ μητέρα και η Ζακλίν αδερφή τιμούν και διαιωνίζουν τις ιερές αρχές της οικογένειας. Ο Ζακ επαναστατεί, ξεστομίζει τη φράση «Δεν μου αρέσουν οι πατάτες!». Η οικογένεια απελπίζεται που ο Ζακ τολμά να μην είναι πια ίδιος με αυτούς. Μετά από ικεσίες και απειλές, ο Ζακ υπακούει και δηλώνει ξανά πως «λατρεύει τις πατάτες». Ανακουφισμένη, η οικογένεια τού δηλώνει ότι ήρθε η ώρα να παντρευτεί και του παρουσιάζει τη νύφη που έχει διαλέξει γι αυτόν: τη Ρομπέρτα Ι, κόρη της οικογένειας Ρομπέρ, δηλαδή του Ρομπέρ πατέρα και της Ρομπέρτα μητέρας. Η Ρομπέρτα Ι δεν φαίνεται αρκετά άσχημη στο Ζακ ώστε να την παντρευτεί αφού έχει μόνο δύο μύτες και εκείνος δηλώνει ότι η μέλλουσα σύζυγός του πρέπει να έχει τουλάχιστον τρεις.
Η ματιά του Ιονέσκο είναι μάλλον απαισιόδοξη, ή ίσως καλύτερα κυνικά ρεαλιστική. Η Επανάσταση του Έρωτα φαίνεται να φωτίζει για λίγο το γκρι μέσα και έξω, αλλά το σχήμα της είναι κυκλικό και από τη στιγμή που η Επανάσταση γίνει Καθεστώς, όπως συμβαίνει με όλες τις επαναστάσεις στην ανθρώπινη Ιστορία, ένας νέος φαύλος κύκλος εξουσίας και υποταγής ξεκινάει.
Μέσα από την επιλογή του διαχωρισμού μεταξύ ζωντανών και κινηματογραφημένων χαρακτήρων, η παράσταση προσπαθεί να φανερώσει κάτι που αποτελεί δομικό στοιχείο του έργου. Το γεγονός πως, στην πραγματικότητα, οι μόνοι που προσπαθούν να παραμείνουν ουσιαστικά ζωντανοί μέσα σε ένα κόσμο θαμμένο στην συμβατικότητα και την πλήξη είναι τα δυο παιδιά: ο Ζακ και η Ρομπέρτα. Η αίσθηση της ασφυκτικής πίεσης που ασκεί στα δύο νεαρά πρόσωπα το οικογενειακό τους περιβάλλον αποτυπώνεται στα μάτια του θεατή μέσα από την αίσθηση της απειλητικής εγγύτητας που προσφέρει η τεχνική του 3D.
Επίσης, μέσα από την τεχνική του 3D, εμπλουτίζεται η αίσθηση του Θεάτρου του Παραλόγου, με την οποία είναι εμποτισμένα όλα τα έργα του Ιονέσκο, καθώς ο θεατής εύκολα απαλλάσσεται από τη ρεαλιστική αντιμετώπιση που θα έδινε η φυσική παρουσία των προσώπων. Πληροφορίες