Η Κραυγή Ενός Ανθρώπου, 13/8, 22.00 ΝΕΡΙΤ

Ο Άνταμ ζει στην πρωτεύουσα του Τσαντ, την Τζαμένα, είναι 60 χρονών, παλαιός πρωταθλητής της κολύμβησης και εργάζεται ως υπεύθυνος της πισίνας ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στην πόλη. Όταν το ξενοδοχείο αλλάζει χέρια και το εξαγοράζουν Κινέζοι επιχειρηματίες, ο Άνταμ θα πρέπει να παραδώσει τη θέση του στον γιο του, τον Aμπντέλ. Ο λόγος είναι φυσικά η ηλικία του. Την κατάσταση αυτή, τη βιώνει με πολλή θλίψη ο Άνταμ, μια και θεωρεί ότι έτσι ξεπέφτει κοινωνικά, και ουσιαστικά “παροπλίζεται” πρόωρα.

Την ίδια στιγμή η χώρα του, το Τσαντ, βρίσκεται στο έλεος του εμφύλιου πολέμου αφού οι ένοπλοι αντάρτες απειλούν να καταλάβουν την εξουσία. Αντιδρώντας απέναντι σ’ αυτό τον κίνδυνο, η κυβέρνηση κάνει έκκληση στον λαό της χώρας ώστε να συντελέσει σε μια “προσπάθεια” αντιμετώπισης του πολέμου. Αντιπρόσωποι της κυβέρνησης πλησιάζουν τον Άνταμ, και ουσιαστικά απαιτούν απ’ αυτόν ή να τους δώσει χρήματα ή κάποιον συγγενή του που να βρίσκεται σε μάχιμη ηλικία ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τους ένοπλους αντάρτες.

Ο χρόνος κυλάει, όμως μέρα με τη μέρα ο Άνταμ δέχεται ολοένα και εντονότερες πιέσεις από τον επικεφαλή των κυβερνητικών και συνάμα φίλο του. Το ζήτημα βέβαια είναι ότι ο Άνταμ δεν έχει καθόλου λεφτά παρά μόνο τον γιο του…

Πληροφορίες

– Παρόλο που η ταινία αναφέρεται στον εμφύλιο στο Τσαντ, που βαστά περίπου 40 χρόνια, ο Χαρούν σκοπίμως δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες γι’ αυτόν. “Η ταινία μιλά για τον εσωτερικό πόλεμο που δέχεται ο Άνταμ, κι όχι τόσο για τον εμφύλιο. Η ιστορία δηλαδή δεν παίρνει θέση υπέρ της κυβέρνησης ή των ανταρτών. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Και ο χαρακτήρας άλλωστε όποια γραμμή κι αν ακολουθούσε, στα σίγουρα δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο”.

– Ο Χαρούν ισχυρίζεται ότι ο κύριος χαρακτήρας, ο Άνταμ, “ουρλιάζει απέναντι στη σιωπή του Θεού, δεν είναι δηλαδή μια κραυγή απέναντι στην έχθρα που επικρατεί στη χώρα του”.

– Η ιδέα για την ταινία ήρθε το 2006, στα γυρίσματα της “Εποχής ξηρασίας”. Στις 13 Απριλίου οι αντάρτες μπήκαν στην Τζαμένα, την πρωτεύουσα του Τσαντ, ενώ ο Χαρούν κινηματογραφούσε, και το γύρισμα σταμάτησε. Το συνεργείο, μαζί με τον πρωταγωνιστή της ταινίας που έκλεινε εκείνη τη μέρα τα 18 του χρόνια, παγιδεύτηκε στην έρημο χωρίς να έχει καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τον κόσμο. Το γεγονός αυτό ενέπνευσε τον Χαρούν, ο οποίος θέλησε να συλλάβει κινηματογραφικά το συναίσθημα που ένιωσε το συνεργείο ζώντας αυτή την εμπειρία.

– Τα γυρίσματα διήρκησαν έξι εβδομάδες και πραγματοποιήθηκαν στο Τσαντ. Άρχισαν στις 30 Νοεμβρίου του 2009.

– Σε πολλά σημεία της ταινίας παίζουν πραγματικά πρόσωπα: πελάτες και υπάλληλοι του ξενοδοχείου, τουρίστες και στρατιώτες έπαιξαν όσο πιο ρεαλιστικά μπορούσαν, υπό τις οδηγίες του Χαρούν.

– Κατά τον Χαρούν τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν χωρίς να συμβεί κάτι το δυσάρεστο. Ωστόσο, στη διάρκεια των γυρισμάτων στην πόλη Αμπεσέ, που θεωρείται προπύργιο των ανταρτών, υπήρχε ένα σταθερός, διαρκής, ενδόμυχος φόβος σε κάθε μέλος του επιτελείου. Όταν Χαρούν διέκρινε αυτό τον φόβο, από τη μια μεριά προσπάθησε να ολοκληρώσει το γρηγορότερο το γύρισμα, από την άλλη μεριά όμως το είδε και θετικά μια κι έτσι θα εκμεταλλευόταν μια γνήσια, εσωτερική ένταση των πρωταγωνιστών του.

Φεστιβάλ – Διακρίσεις

Η ταινία του Μοχάμετ Σαλέχ Χαρούν πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, τον Μάιο του 2010, συμμετέχοντας στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του. Απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Στη συνέχεια προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο: Καρλόβι Βάρι (Τσεχία), La Rochelle (Γαλλία), Durban (Νότιος Αφρική), Lama (Γαλλία,), Gindou (Γαλλία), Ελσίνκι (Φιλανδία), Μιλγουόκι (Η.Π.Α.), Σικάγο (Η.Π.Α.), Βαρσοβία (Πολωνία), Σάο Πάολο (Βραζιλία), Carthage (Γαλλία), Ντένβερ (Η.Π.Α.), Ντουμπάι (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Κέσουϊκ και Γλασκώβη (Ηνωμένο Βασίλειο), River Run (Η.Π.Α.), Χονγκ Κονγκ, Augsburg (Γερμανία), Opuzen (Κροατία) κ.ά

Συμμετείχε σε δύο ακόμη πολύ σημαντικά φεστιβάλ: σε εκείνα του Τορόντο και του Σάντανς. Στην Ελλάδα προβλήθηκε στα πλαίσια του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Πλην του βραβείου στις Κάννες, απέσπασε και άλλα πολλά με σημαντικότερα τον Αργυρό Ουγκώ Σεναρίου και Ανδρικού Ρόλου (Youssouf Djaoro) στο Φεστιβάλ του Σικάγο. Ακόμη, στα Lumiere Awards 2011 αναδείχθηκε Καλύτερη Γαλλόφωνη Ταινία Εκτός Γαλλίας.