Κορυφαίο νιαούρισμα και εντυπωσιακός γατο – χoρός στο «Cats»

Είναι πολλές, διαφορετικές, τολμηρές, ζωηρές και αξιαγάπητες. Οι «Cats» του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ, που επί δεκαετίες κατέχουν τα «σκήπτρα» των προτιμήσεων, όρθωσαν το ανάστημά τους, έβγαλαν νύχια και φωνή, κούνησαν τις ουρές τους και συνέθεσαν ένα υπερθέαμα την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου στο θέατρο Badminton.

Ξεχύθηκαν επί σκηνής και με φόντο έναν σκουπιδότοπο οι «Jelical Cats » έδωσαν ρεσιτάλ. Την γατίσια ψυχή «φιλοξένησαν» ανθρώπινα σώματα και τα παραμελημένα πλάσματα του δρόμου έγιναν πρωταγωνιστές σε μια παράσταση που «ακούστηκε» το πιο δυνατό νιαούρισμα.

Έρωτας, γλυκές αναμνήσεις, περιπέτειες, σκοτεινές στιγμές που είχαν βιώσει στο παρελθόν οι γάτες «ζωντανεύουν» μέσα από χορούς, μουσικές και εξαιρετικές ερμηνείες του βρετανικού θιάσου.

Το μιούζικαλ έχει τη μορφή αναδρομικού ταξιδιού, όπου οι γάτες ενώνουν τις φωνές τους για να «προτάξουν» ένα κήρυγμα ευτυχίας, ενώ περιμένουν να ανακοινώσει ο αρχηγός τους τη γάτα που θα ζήσει μια νέα ζωή.

Οι γατίσιες επιθυμίες δεν φαίνεται να απέχουν πολύ από τις ανθρώπινες. Το μιούζικαλ μπορεί αρχικά να φαντάζει σουρεαλιστικό «οικοδόμημα», που δύσκολα διακρίνει κανείς τους ρόλους, τα σύνορα του ρεαλισμού δεν, όμως, είναι μακριά. Οι γάτες, όπως άλλωστε και οι άνθρωποι, γίνονται όμηροι του παρελθόντος και «πιόνια» των αναμνήσεών τους.

Στυλοβάτης του επικού αυτού μιούζικαλ τα ποιήματα του Τ.Σ. Έλιοτ μέσα από τα οποία ο ευρηματικός Άντριου Λόιντ Γουέμπερ συνέθεσε μουσική. Συγκεκριμένα, η βάση της δημιουργίας των «Cats» είναι η σουρεαλιστική συλλογή ,«Το εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ», γεγονός που σχημάτισε «θρυαλλίδες» αμφιβολίας για την επιτυχία του μιούζικαλ.

Αυτό που ξεχωρίζει στο «Cats» δεν είναι μόνο η μουσική, αλλά και οι εξαιρετικές φωνές όλου του θιάσου. Ειδικά τη στιγμή που η γάτα Grizabella τραγούδησε το «Μemories» επικράτησε απόλυτη σιγή στο θέατρο με τη συγκίνηση να διαχέεται στην ατμόσφαιρα και τα δυνατά χειροκροτήματα να ακολουθούν.

Ξεχωριστές μελωδίες «δένουν» με παιγνιώδεις στίχους, γρήγορους ρυθμούς, ενώ η νοσταλγία και το χιούμορ εναλλάσσονται σαν κινηματογραφικό ενσταντανέ.

Το πώς καταφέρνουν να εισέλθουν οι ηθοποιοί – χορευτές στο «πετσί» της γάτας είναι εντυπωσιακό. Τα πρόσωπά τους «χρωματίζονται» από μια γλυκιά, ναζιάρικη και συνάμα παραπονεμένη έκφραση. Τα μάτια έχουν κάτι το σπινθηροβόλο και έξυπνο, ενώ ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση διαφοροποιούνται με τρομερή πειστικότητα. Η ομιλία τους μοιάζει με νιαούρισμα, ενώ η κίνησή τους από την αρχή μέχρι το τέλος κινείται στις γατίσιες «επιταγές».

Το σώμα βρίσκεται πάντα σε τεντωμένη στάση, με τα χέρια να είναι σε θέση ετοιμότητας για κάθε πιθανή απειλή, τα πόδια να ανοιγοκλείνουν με εξαιρετική ευλυγισία , ενώ η ιδιαίτερη πλαστικότητα στην κίνηση ξεχωρίζει.

Το τρίπτυχο της απογείωσης έρχεται να συμπληρώσει ο χορός. Τα χνάρια των πρωτοποριακών χορογραφιών «χάραξε» η βραβευμένη Γκίλιαν Λιν, που κατάφερε να μυήσει τους θετές στην «κοσμοθεωρία» των «Cats».

Και πράγματι, οι χορογραφίες είναι προσαρμοσμένες στην κίνηση των αιλουροειδών, υπάρχει απόλυτος συντονισμός στις κινήσεις με βασικό συντελεστή τον επαγγελματισμό.

Μέσα από τις χορογραφίες του μιούζικαλ οι γάτες φαίνονται θερμές, αλλά και απόμακρες, χαρακτηριστικά που τις προσιδιάζουν.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης οι «Cats» πλησιάζουν το κοινό και δίνουν μια νότα διαδραστικού ακουμπώντας το λίγο, ενώ σπείρουν τον ενθουσιασμό.

Το 2005 όταν οι «Cats» είχαν εμφανιστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο θέατρο Badminton δεν είχαν πλησιάσει το κοινό, ενώ η βαθμολογία του ενθουσιασμού ίσως ανέβηκε το 2014.

Τα κοστούμια και το μακιγιάζ είναι αξιοσημείωτα και διαφορετικά για κάθε γάτα, ενώ αποτελούν αποκυήματα των περιγραφών του Τ.Σ. Έλιοτ. Θα μπορούσε να πεις κανείς πως συνθέτουν ένα βασίλειο φαντασίας.

Οι φωτισμοί είναι ένα ακόμα στοιχείο που φέρει τη «σφραγίδα» του φαντασμαγορικού, καθώς ανάλογα με την υφή των συναισθημάτων αλλάζουν.

Η κορύφωση της παράστασης έρχεται όταν μια γάτα τραγουδά στίχους του «Memories» στα ελληνικά. Ακούγεται ξαφνικά η λέξη «σελήνη». Το κοινό μένει άναυδο, ενώ ο ενθουσιασμός δεν αργεί πολύ να έρθει με αποθεωτικά χειροκροτήματα.

Στο τέλος της παράστασης το γηραιότερο μέλος των «Cats» ζωντανεύει επί σκηνής και λέει:
«Οι γάτες δεν είναι σκύλοι».

Ελισάβετ Σταμοπούλου