Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Τσορτέκη, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μεταφέρει τον θεατή μέσα σε ένα λαβύρινθο συνειρμών, όπου όλα εκείνα, τα οικεία στον ήρωα πρόσωπα, κατέχουν αναλλοίωτη τη θέση τους και ζητούν δικαίωση στη συνείδησή του. Θέατρο Ν. Κόσμου Ο παραληρηματικός μονόλογος ενός άνδρα, ο οποίος συνδιαλέγεται με πρόσωπα της ζωής του που δεν […]
Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Τσορτέκη, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μεταφέρει τον θεατή μέσα σε ένα λαβύρινθο συνειρμών, όπου όλα εκείνα, τα οικεία στον ήρωα πρόσωπα, κατέχουν αναλλοίωτη τη θέση τους και ζητούν δικαίωση στη συνείδησή του. Θέατρο Ν. Κόσμου
Ο παραληρηματικός μονόλογος ενός άνδρα, ο οποίος συνδιαλέγεται με πρόσωπα της ζωής του που δεν ζουν πια, αλλά είναι απελπιστικά παρόντα μέσα από τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχει μαζί τους. Πραγματικοί ή φανταστικοί, αυτοί οι λογαριασμοί εξελίσσονται σε δομικό στοιχείο της πλοκής της ιστορίας και γίνονται βήματα που τον οδηγούν στην αυτοανάλυσή του.
Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Τσορτέκη, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μεταφέρει τον θεατή μέσα σε ένα λαβύρινθο συνειρμών, όπου όλα εκείνα, τα οικεία στον ήρωα πρόσωπα, κατέχουν αναλλοίωτη τη θέση τους και ζητούν δικαίωση στη συνείδησή του.
Στο διήγημα “Η Άλλη” από το πρώτο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη “Η Κυρία Κατάκη”(εκδόσεις Καστανιώτη)μέσα από τις αναφορές του ήρωα σε αυτά τα πρόσωπα, ξεδιπλώνονται προσωπικές στιγμές και μνήμες που συνδιαλέγονται μαζί του και τον οδηγούν σε μια περιπέτεια αυτογνωσίας, ενώ την ίδια ώρα εναλλάσσονται τύψεις, σκέψεις, ενοχές, επιθυμίες και πόθοι.
Στην “Άλλη”, η πορεία της ζωής σηματοδοτείται από νεκρούς και μνήματα, κυρίως όμως από εκείνους που δεν είναι πλέον στη ζωή, αλλά η μνήμη τούς έχει “στοιχειώσει” σε ένα διαρκές παρόν: “Αλλά σε μια μικρή πόλη γνωριζόμεθα, ζωντανοί και απεθαμένοι, του καιρού τούτου και του παλαιού”.