Γεώργιος Ράλλης: «Αυτή είναι η δουλειά μου, κύριε συνταγματάρχα»

«Γνώριζα» τον διχασμό προτού ακόμη γεννηθώ, ως έμβρυο στα σπλάχνα της μάνας μου, και όταν ήλθα στον κόσμο επρόκειτο να τον ζήσω από κοντά και να μου αφήσει μάλιστα την πρώτη δυσάρεστη —ζωηρή πάντοτε— ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας.

Ο φανατισμός των ενηλίκων παρέσυρε και εμάς τα παιδιά. Οι έριδες μεταξύ των οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, καθώς και μεταξύ των οπαδών των τοπικών ποδοσφαιρικών αγώνων, του Άρη και του Ελλήσποντου (σ.σ. ποδοσφαιρικών σωματείων της Κέρκυρας), ωχριούσαν μπροστά στους διαπληκτισμούς μας για τα πολιτικά.

Όσοι ανήκαμε σε οικογένειες αντιβενιζελικές, δεν παίζαμε με τους βενιζελικούς. Ο φίλος Νίκος Κογεβίνας, γιος του Λίνου Κογεβίνα, που εκείνη την εποχή ήταν βουλευτής της Κέρκυρας και ανήκε στην κυβερνητική παράταξη, μου θύμισε τελευταία ότι μια μέρα, όταν πλησίασε στη συντροφιά μας, με περιφρόνηση είπα γι’ αυτόν «αυτή η βενιζελαρία» και απομακρύνθηκα από κοντά του σαν να ήταν λεπρός.

[…]

«ΤΑ ΝΕΑ», 28.5.1993, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Τις πρώτες ημέρες του Φεβρουαρίου του 1934 μεγάλη συγκίνηση είχε καταλάβει τους Αθηναίους, εξαιτίας της εμφανίσεως της Ζοζεφίνας Μπέικερ στο «Πάλλας».

Βρέθηκα τυχαία έξω από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», την ώρα που έφτανε με τον άνδρα της και τη μαύρη γάτα που κρατούσε στην αγκαλιά της. Ήταν συγκεντρωμένος εκεί πολύς κόσμος, που, μόλις εμφανίστηκε η Μπέικερ, προσπάθησε να διασπάσει τον κλοιό που είχαν σχηματίσει οι αστυνομικοί. Μερικοί τα κατάφεραν, όρμησαν καταπάνω της και με δυσκολία κατόρθωσε να ξεφύγει από τα χέρια τους η Μπέικερ, που έτρεξε να μπει στον ανελκυστήρα.

Είχα ακούσει τόσα για την τέχνη της, ώστε για να τη δω και να την ακούσω, πρόθυμα πλήρωσα 100 δραχμές για μια θέση στη γαλαρία. Μερικά από τα τραγούδια της ήταν δημοφιλή, ακόμη και προτού έλθει στην Αθήνα, ύστερα όμως από την εμφάνισή της στο «Πάλλας» όλη η νεολαία τραγουδούσε το «Έχω δυο αγάπες», το «Ρώτησε την καρδιά σου» και το «Βασιλιάς για μια μέρα».

Όταν τελείωσε η παράσταση και το κοινό άρχισε να φεύγει, η Μπέικερ βγήκε στο προσκήνιο και φώναξε στα γαλλικά: «Ε, πού πάτε; Δεν θέλετε άλλο;» Χάλασε ο κόσμος με τα χειροκροτήματα και η παράσταση συνεχίστηκε για μισή ακόμη ώρα. Έφτασα στο Ψυχικό μετά την πρώτη πρωινή και, για άλλη μισή ώρα, άκουσα τον «αναβαλλόμενο» από τον πατέρα μου.

[…]

Ο πόλεμος «βρήκε» τον Γεώργιο Ράλλη έφεδρο ανθυπολοχαγό. Και τον Δεκέμβριο του 1940 ήταν ήδη στο μέτωπο. Στις 2 Δεκεμβρίου διατάχθηκε να παρουσιαστεί στον στρατηγό (σ.σ. τότε συνταγματάρχη) Θρασύβουλο Τσακαλώτο, διοικητή του 40ού Συντάγματος Ευζώνων.

«Ξέρεις από αναγνωρίσεις;» με ρώτησε ο Τσακαλώτος, και όταν του απάντησα «αυτή είναι η δουλειά μου, κύριε συνταγματάρχα», μου είπε ότι το Σύνταγμα δεν είχε επαφή με τον εχθρό και ότι θα έπρεπε να εξακριβώσω σε ποιο σημείο είχαν αποσυρθεί οι Ιταλοί. Ακολούθησα την κοίτη ενός χειμάρρου προς τα δυτικά και παράλληλα του Δρίνου ποταμού, με κατεύθυνση το χωριό Λεσνίτσα. Είχα χωρίσει τον ουλαμό μου σε τέσσερα τμήματα. Στο μέσον, με έξι ιππείς, προχωρούσα ο ίδιος, ενώ αριστερά και δεξιά, στο ίδιο ύψος μαζί μου, είχα διατάξει να κινούνται δύο ενωμοτίες. Σε απόσταση 50 έως 70 περίπου μέτρων πίσω μας ακολουθούσαν οι υπόλοιποι 18 άνδρες του ουλαμού, στους οποίους είχα πει να είναι έτοιμοι να αρχίσουν πυρ, χωρίς να κατεβούν από τα άλογά τους, αν εμείς οι προπορευόμενοι συναντούσαμε εχθρικό τμήμα.

Βαδίζαμε αργά, χωρίς να μιλούμε μεταξύ μας, και ακουγόταν μόνο ο θόρυβος από τις οπλές των αλόγων μας. Για πολλή ώρα όλα ήταν ήσυχα, μόλις όμως περάσαμε μια σειρά από πυκνά πλατάνια, είδα σε απόσταση 80 περίπου μέτρων ένα ιταλικό φυλάκιο και δεξιά και αριστερά του από ένα μικρό τεθωρακισμένο. Έκανα αμέσως μεταβολή και καλπάζοντας κατευθυνθήκαμε σε μια συστάδα δένδρων στην αριστερή όχθη του χειμάρρου. Μαζί μου ενώθηκε και ο υπόλοιπος ουλαμός και έδωσα διαταγή στα οπλοπολυβόλα, μολονότι δεν βλέπαμε πια τον εχθρό, να βάλουν προς την κατεύθυνση του φυλακίου. Φαίνεται ότι οι Ιταλοί φοβήθηκαν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν κάποια ισχυρή δύναμη και έριξαν δυο-τρεις ριπές, χωρίς να επιχειρήσουν να μας καταδιώξουν.

Όταν βεβαιώθηκα πως δεν υπήρχε κίνδυνος να μας επιτεθούν, έδωσα το σύνθημα της επανόδου, και γυρίσαμε στον σταθμό διοικήσεως του Τσακαλώτου. Έδειξα στον συνταγματάρχη πάνω στον χάρτη το σημείο όπου συναντήσαμε το ιταλικό φυλάκιο και εκείνος, αφού με ευχαρίστησε, με διέταξε να επιστρέψω στη μονάδα μου.

*Αποσπάσματα από άρθρο-προδημοσίευση των «Νέων», αφιερωμένο στο βιβλίο του Γεωργίου Ράλλη με τον τίτλο «Κοιτάζοντας πίσω» (εκδόσεις «Ερμείας», 1993). Συντάκτης του άρθρου, το οποίο είχε περιληφθεί στο φύλλο της εφημερίδας που είχε κυκλοφορήσει την Παρασκευή 28 Μαΐου 1993, ήταν ο αξιομνημόνευτος δημοσιογράφος Γιάννης Ε. Διακογιάννης (1957-2006).

Ο νομικός και πολιτικός Γεώργιος Ράλλης, πρωθυπουργός της Ελλάδας από το Μάιο του 1980 έως τον Οκτώβριο του 1981, γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1918 και απεβίωσε στις 15 Μαρτίου 2006.

Στις 9 Μαΐου 1980 ο Ράλλης είχε λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τσάτσο (η κυβέρνησή του είχε ορκιστεί την επομένη, 10η Μαΐου).