Το πένθος είναι εθιστικό: Στο «The Shrouds» του Κρόνενμπεργκ η αγάπη γίνεται εμμονή και η εμμονή καταδίωξη

Στην τελευταία ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, «The Shrouds», τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, συναισθήματος και παθολογίας, βιολογίας και τεχνολογίας θολώνουν.

Ένα στεγνό μακάβριο χιούμορ διατρέχει εδώ και καιρό το έργο του Κρόνενμπεργκ, και η αβεβαιότητα πίσω από κάποιες από τις προθέσεις του εδώ δημιουργεί αμφισημία που προκαλεί σκέψη. Δεδομένου ότι μια σημαντική πηγή έμπνευσης ήταν ο θάνατος της συζύγου του Κρόνενμπεργκ από καρκίνο, το 2017, μπορούμε πράγματι να γελάμε;

«The Shrouds»

Ο προαναφερθείς Καρς (ένας συγκρατημένος Βενσάν Κασέλ, στην τρίτη του ταινία του Κρόνενπεργκ μετά το «A Dangerous Method» και το καταπληκτικό «Eastern Promises») είναι ένας επιχειρηματίας που οδηγεί Tesla στο Τορόντο. Η επιχείρησή του, η GraveTech, περιλαμβάνει την ταφή των νεκρών και εικόνες σε ενσωματωμένες σε οθόνη ταφόπλακες. Στο νεκροταφείο του, μπορείτε, στην πραγματικότητα, να παρακολουθήσετε μια ζωντανή ροή ενός σώματος που αποσυντίθεται.

Ο Καρς έχει επενδύσει προσωπικά σε αυτή την κάμερα πτώματος επειδή η σύζυγός του, Μπέκα (Ντιάνε Κρούγκερ), πέθανε από καρκίνο τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Είναι θαμμένη από την επιχείρησή του και μπορεί να ελέγχει την πρόοδο της αποσύνθεσής της.

Αυτό το μαθαίνουμε όλοι σε μια σουρεαλιστική εισαγωγική σκηνή, στην οποία ο Καρς εξηγεί την τεχνολογία GraveTech σε ένα ραντεβού για φαγητό, τη Μίρνα (Τζένιφερ Ντέιλ), σε ένα εστιατόριο με θέα το καλωδιωμένο νεκροταφείο του. Της δείχνει ακόμη και την τροφοδοσία της Μπέκα, η οποία μπορεί να μην ξεπερνάει το μπράντι ως χωνευτικό.

Πριν περάσει πολύς καιρός, η πλοκή μπαίνει κανονικά σε κίνηση. Χάρη στην υψηλή ανάλυση της τεχνολογίας του, ο Καρς παρατηρεί περίεργους όγκους στο πτώμα της Μπέκα. Δεν φαίνονται οργανικοί, οπότε τι είναι; Ποιος τους έβαλε εκεί; Λίγο αργότερα, οι τάφοι βανδαλίζονται. Και πάλι: Ποιος και γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο;

Με κάθε νέα εξέλιξη της πλοκής, η ταινία «τρεκλίζει» προς μια διαφορετική κατεύθυνση πριν την εγκαταλείψει. Το «The Shrouds» έχει να κάνει με ένα νέο ενοχλητικό «μαραφέτι». Όχι, πρόκειται για τη θλίψη, μια δύναμη τόσο ισχυρή όσο και παραλυτική. Περιμένετε, πρόκειται για παρακολούθηση και κατασκοπεία, και θα μπορούσε να εμπλέκει τη Ρωσία ή την Κίνα.

Πρόκειται ίσως και για την εμμονή όχι τόσο στους νεκρούς όσο στον ίδιο τον θάνατο και την ανάγκη να τον αποδεχτούμε. Μια υπόδειξη ίσως: Το 2021, ο Κρόνενμπεργκ, μαζί με την κόρη του, σκηνοθέτησε μια ταινία ενός λεπτού, «The Death of David Cronenberg», στην οποία φιλάει και στη συνέχεια αγκαλιάζει το ίδιο του το πτώμα.

Το σύμπαν του Κρόνενμπεργκ

Ανάμεσα σε σκηνές που είναι απλά μπερδεμένες (τις περιμένουμε από τον Κρόνενμπεργκ), υπάρχουν ανατροπές στην πλοκή και στιγμές που δεν βγάζουν νόημα. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία επιστρέφει διαρκώς στην πραγματικότητα και τη φαντασία, στο φετιχισμό και την επιθυμία, και στη στιγμή που η αγάπη γίνεται εμμονή και η εμμονή γίνεται καταδίωξη. Αυτή η τελευταία εξέλιξη, ειδικότερα, μοιάζει αναπόφευκτη στον κόσμο που κατοικεί ο Καρς.

Πολλά από αυτά τα θέματα είναι κοινά στις ταινίες του Κρόνενμπεργκ, και αν μη τι άλλο, το «The Shrouds» είναι σχεδόν συμβατικό σε σύγκριση με τον διαστροφικά ερωτικό προκάτοχό του, το «Crimes of the Future» (2022). Οι σχέσεις του Καρς με τις γυναίκες ακολουθούν ένα μοτίβο- φαίνεται να τις βιώνει αποκλειστικά ως πληρεξούσιες της γυναίκας του. Όπως και στο «Vertigo» του Χίτσκοκ, η ρομαντική εμμονή είναι ένα νεκροφιλικό πυρετώδες όνειρο.

Αυτές οι γυναίκες περιλαμβάνουν την αδελφή της Μπέκα, που μοιάζει με την Τέρι (Κρούγκερ), μια κτηνίατρος που έχει μετατραπεί σε κομμώτρια σκύλων, με την οποία έχει μια σχέση ώθησης και έλξης- και την τυφλή Σου-Μιν (Σαντρίν Χολτ), τη σύζυγο ενός υποψήφιου πελάτη. Το πιο τρομακτικό από όλα είναι ένα άβαταρ: η βοηθός τεχνητής νοημοσύνης του Καρς, η Χάνι (Κρούγκερ, και πάλι), ένα ανατριχιαστικά ζωηρό δοξασμένο emoji που τα ξέρει όλα, τα ελέγχει όλα και μπορεί να είναι πιο παρεμβατική και από τη ρωσική μυστική υπηρεσία.

Είναι λογικό, λοιπόν, ότι ο βασικός αντίποδας στον πρωταγωνιστή μας είναι ο πρώην σύζυγος της Τέρι, ο Μόρι (Γκάι Πιρς, σε μια ακόμη αξιομνημόνευτη δευτερεύουσα ερμηνεία). Ένας παλιομοδίτης χάκερ που κάνει κλικ-κλικ στον υπολογιστή του, ο Μόρι είναι τόσο λιπαρός και τσαλακωμένος όσο ο Καρς είναι γυαλιστερός και λείος. Αισθάνονται όμως σαν τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Το «The Shrouds» είναι παραγεμισμένο και συχνά άκομψο, αλλά αν υπάρχει ένα συμπέρασμα, αυτό είναι ότι κάποιοι άνδρες ασχολούνται με την τεχνολογία για να απεμπλακούν από την πραγματικότητα. Και αυτό είναι πιο ανησυχητικό από κάθε σωματικό τρόμο.

*Πηγή: The New York Times