
Η ακροδεξιά δεν ήρθε στο προσκήνιο με την εκλογή Τραμπ, ούτε με τον ναζιστικό χαιρετισμό του Μασκ
Η ακροδεξιά στροφή στον πλανήτη είναι σαφής εδώ και καιρό
Ο εμφανώς ναζιστικός χαιρετισμός του Έλον Μασκ μικρή σημασία έχει τελικά ως προς την πιστοποίηση της ακροδεξιάς στροφής και σίγουρα δεν δίνει το σύνθημα, τη «διαταγή» στρίψατε ακροδεξιά.
Όχι γιατί δεν είναι πρόκληση να χαιρετάει έτσι ένας μεγιστάνας του πλούτου, ο οποίος μάλιστα ελέγχει ένα βασικό μέσο κοινωνική δικτύωσης και πρόκειται να είναι βασικό μέλος του κυβερνητικού επιτελείου του Ντόναλντ Τραμπ.
Αλλά γιατί πολύ απλά η ακροδεξιά στροφή στο εσωτερικό των σύγχρονων φιλελεύθερων δημοκρατιών δεν ξεκίνησε τώρα.
Αντιθέτως, τη βλέπουμε εδώ και αρκετό καιρό -και όποιος εθελοτυφλούσε ή αδιαφορούσε φαίνεται πως ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσει με τρόπο μάλλον επώδυνο.
Στη μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα του κόσμου, την Ινδία, μια εθνικιστική και ακροδεξιά κυβέρνηση είναι στην εξουσία και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη αμφισβήτηση.
Στη Γαλλία όλοι γνωρίζουν ότι απλώς μετρά ο χρόνος αντίστροφα για την προεδρική εκλογή της Μαρίν Λεπέν και τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό.
Στη Ιταλία ήδη κυβερνά η Τζιόρτζια Μελόνι που προέρχεται από το πολιτικό ρεύμα των νοσταλγών του Μουσολίνι.
Στην Αυστρία πρόσφατα ήταν η ακροδεξιά που έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Και κανείς μπορεί να σκεφτεί πολλά άλλα παραδείγματα ανά τον κόσμο.
Όμως, δεν είναι μόνο ότι ακροδεξιά ρεύματα είναι σε εκλογική άνοδο και ολοένα και περισσότερο αναλαμβάνουν και κυβερνητικά καθήκοντα.
Είναι ότι η πολιτική ατζέντα της ακροδεξιάς είναι σε μεγάλο βαθμό ηγεμονική σε κρίσιμες πλευρές της πολιτικής των σύγχρονων δημοκρατιών.
Το δικαίωμα στο άσυλο έχει ουσιαστικά καταστρατηγηθεί, όπως και η δυνατότητα μετανάστευσης, με αποτέλεσμα πρόσφυγες και μετανάστες να συναντούν πλέον κλειστά σύνορα, που στην Ευρώπη είναι ήδη από καιρό στρατιωτικοποιημένα.
Η λογική «νόμου και τάξης» και αυστηροποίησης των ποινών ήδη αποτελεί τον κανόνα στην «σωφρονιστική πολιτική».
Η πολεμική ενάντια στη «woke κουλτούρα» και επί της ουσίας στο φεμινισμό και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια.
Η εχθρότητα απέναντι στα συνδικάτα και στα κινήματα είναι πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής εδώ και δεκαετίες.
Η αμφισβήτηση των επιστημονικών αποδείξεων για την κλιματική καταστροφή που είναι σε εξέλιξη εδώ και αρκετό καιρό αποτελεί αιχμή του δόρατος της ακροδεξιάς, που άλλωστε σε αυτό έχει και την υλική ενίσχυση των εταιρειών που θέλουν να συνεχιστούν οι εξορύξεις στο διηνεκές.
Η λογική του «ισχυρού κράτους» αντί για το σεβασμό του διεθνούς δικαίου» προκρίνει τις «προβολές ισχύος», και είναι πειρασμός εδώ και καιρό ισχυρός σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Όλα αυτά μας δείχνουν ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα.
Εάν σήμερα η ακροδεξιά παγκοσμίως αισθάνεται τόσο ισχυρή ώστε να προχωρά ακόμη και σε τέτοιες συμβολικές χειρονομίες, είναι γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν εκπροσωπεί την «εξαίρεση» αλλά μάλλον τη νέα «κανονικότητα».
Άλλωστε, αυτό διαπιστώνει όχι μόνο από τις προτάσεις συνεργασίας που δέχεται από κεντροδεξιά κόμματα, αλλά και από το γεγονός ότι οι σημαίνοντες εκπρόσωποι της παγκόσμιας ολιγαρχίας του πλούτου – ορισμένοι εκ των οποίων έχουν προσωπική περιουσία μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της Ελλάδας – αυτή τη στιγμή ανοιχτά στρατεύονται στο πλευρό πολιτικών όπως ο Τραμπ, ακριβώς γιατί μπορεί να λένε ότι νοιάζονται για τον «απλό εργαζόμενο» αλλά ταυτόχρονα υπόσχονται γενναίες φοροαπαλλαγές και εξυπηρετήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο.
Και αυτό σημαίνει ότι απέναντι σε αυτή την άνοδο της ακροδεξιάς την απάντηση δεν μπορούν να τη δώσουν τα πολιτικά ρεύματα που στην πραγματικότητα διευκόλυναν την άνοδό της, ούτε οι παραλλαγές του «Ακραίου Κέντρου».
Απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο εάν μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν πλατιές πολιτικές παρατάξεις που να εκπροσωπούν τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αναδιανομή, τη συμπερίληψη.
Διαφορετικά θα παραμείνουμε θεατές της παρέλασης των τεράτων…
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις