Δέκα (συν ένα) χρόνια κομμάτια

Πριν από λίγες ημέρες, βρήκα μέσα σε ένα ξεχασμένο βιβλίο μια πρόσκληση. Δεν ήταν για κάτι σημαντικό, έμεινα όμως πολλή ώρα να κοιτάω την ημερομηνία. 26 Σεπτεμβρίου 2009. Σαν σήμερα. Πριν από έντεκα χρόνια. Και μια αιωνιότητα. Διότι μέσα σε αυτά τα χρόνια δεν είναι μόνο που «μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου». Συνωστίσθηκαν τόσα πολλά και τόσο καθοριστικά γεγονότα που άλλαξε ο παλμός του σύμπαντος.

Θυμόμαστε πώς είμαστε στις 26 Σεπτεμβρίου του 2009; Σε οκτώ ημέρες θα είχαμε εκλογές. Εκείνες που ξαναέδωσαν στο ΠΑΣΟΚ, με 10,5 μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, τη χαμένη λάμψη του. Ποιος φανταζόταν τότε ότι θα επρόκειτο για την τελευταία αναλαμπή του; Για την τελευταία αναλαμπή μιας χώρας που στα αυτιά των πολιτών της ηχούσαν ακόμη οι παιάνες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004; Και που δύο χρόνια πριν, το 2007, ήταν (σε σχέση με τον πληθυσμό της) η πρώτη παγκοσμίως σε αγορές ειδών πολυτελείας; Τότε που «Το Gucci φόρεμα» είχε γίνει η εθνική μας φορεσιά. Που σουλατσαράμε αμέριμνοι στις λεωφόρους της ευμάρειας και κάτι σύννεφα στο βάθος μας φαίνονταν σαν μπόρα που θα ξεσπούσε πριν φτάσει καν σε εμάς. «Ποια χρεοκοπία; Αντε καλέ! Δεν γίνονται αυτά». Ηρθε ύστερα και ο Γιώργος Παπανδρέου και τα νέα πρόσωπα που έφερε στην κυβέρνηση, new look, ξεκούμπωτες μανσέτες, υπουργικά backpacksκαι sneakersκαι ντουγρού να γίνουμε η Σουηδία του Νότου. Μόνο που στα πρώτα μέτρα μάς έπιασε λάστιχο. Και λίγο μετά, το αμαξάκι χτύπησε μπιέλα.

Εντάξει, είχαν προηγηθεί τα «Δεκεμβριανά» του 2008, κάτι σιγόβραζε στην κοιλιά του κήτους, η οικονομική κρίση είχε μπει στη ζωή μας κυρίως όμως ως όρος. Υστερα ήρθαν οι μέλισσες. Τι μέλισσες; Ακρίδες. Σμήνη. Μιλιούνια. Και η κλωστή τραβήχτηκε και το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Για να φανερωθούν κάτι θλιβερά εσώρουχα. Εχει νόημα να τα περιγράψω; Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεδιπλώσω όλες τις πτυχές της οικονομικής και ιδεολογικής μας εξαθλίωσης. Δεν μου φτάνουν οι λέξεις. Αρκεί ένα «φανταζόσουν ποτέ ότι…» και μετά συμπληρώνεις ό,τι θέλεις. Από το ότι ο τάδε θα έμπαινε φυλακή έως τον δείνα κολοσσό που κατέρρευσε και από το ότι οι ναζί θα έμπαιναν στη Βουλή έως το ότι η Ακροδεξιά θα κρατούσε τα κυβερνητικά μπόσικα της Αριστεράς.

Το «παιχνίδι» κυκλοφόρησε βέβαια και σε world edition. Θα φανταζόσουν ποτέ ότι θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τραμπ; Μήπως εσύ θα φανταζόσουν ότι η Μ. Βρετανία θα αποχωρούσε από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Για να μην περάσουμε στα ζόρικα. Ποιος θα φανταζόταν ομαδικούς τάφους στη Νέα Υόρκη, τις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης άδειες και βουβές με τα κοντέρ να γράφουν καθημερινά χιλιάδες νεκρούς, ένα ελληνικό Πάσχα κλειδωμένοι στα σπίτια μας, μάσκες, γάντια, καραντίνες και lockdown…. 26 Σεπτεμβρίου 2009. Μια τόσο μακρινή ημερομηνία. Από εκείνη την «παλιά» εποχή που δεν είχαμε ακόμη εξοικειωθεί τόσο πολύ με το ακραίο ώστε να μας φαίνεται σχεδόν κανονικό.