Ο Μακέντα αδικούσε τον εαυτό του

Εκλεισε θετικά και όπως του άξιζε την κανονική διάρκεια ο Παναθηναϊκός. Με ωραίο ποδόσφαιρο κόντρα στον Βόλο, με «τεσσάρα» που μάλλον… λίγη φαίνεται μπροστά στην εικόνα του αγώνα, με δύο νέα παιδιά να ντεμπουτάρουν στο πρωτάθλημα (Ξενόπουλος, Ζαγαρίτης), με το πρώτο γκολ του Νάγκι και τα δύο του Μακέντα που τον φέρνουν στη δεύτερη θέση των σκόρερ πίσω από τον Ελ Αραμπί.

Ο Ιταλός έφτασε τα 13 γκολ, μια επιθετική συγκομιδή που αποτελεί την ισοφάριση του προσωπικού του ρεκόρ σε μια σεζόν. Του μένει ακόμα ένα για να ξεπεράσει τον… εαυτό του και φυσικά έχει έξτρα κίνητρο εν όψει των πλέι οφ. Φλερτάρει, πλέον, με την ανάδειξή του ως κορυφαίος σκόρερ της λίγκας, σε μια σεζόν που αμφισβητήθηκε έντονα κυρίως από τον κόσμο της ίδιας της ομάδας του. Πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν πως «χωρίς πέναλτι δεν μπορεί να σκοράρει εύκολα».

Ο φετινός Μακέντα έχει βάλει πολλά και σημαντικά γκολ μακριά από την άσπρη βούλα: σκόραρε στην Τούμπα, σκόραρε στην ανατροπή επί της ΑΕΚ, έβαλε για πρώτη φορά δύο γκολ σε ένα ματς απέναντι στον Βόλο. Πιθανότατα να βρήκε κίνητρο από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός πήρε τον Καρλίτος: η θέση του έμπαινε σε κίνδυνο εν όψει της νέας σεζόν. Άρα έπρεπε να πάρει… δραστικά μέτρα και ο ίδιος για να αλλάξει την κατάσταση.

Οι τελευταίες του εμφανίσεις είναι εκείνες που πρέπει να έχει ένα φορ. Ο Ιταλός είναι παίκτης που του αρέσει να βγαίνει πολύ απ’ την περιοχή, να έχει πολλές επαφές με την μπάλα, να φτιάχνει παιχνίδι. Δεν είναι επιθετικός στο «κουτί». Όφειλε να γίνει και έγινε.

Επί της ουσίας, ο Μακέντα αδικούσε τον εαυτό του στο θέμα του σκοραρίσματος. Πιθανότατα και γιατί δεν είχε τον ανταγωνισμό. Δεν υπήρχε επιθετικός να του βάλει πίεση, να τον κάνει να νιώσει αμφισβήτηση για τη θέση του. Εδώ και 1,5 χρόνο, το «εννιά» ανήκει σε εκείνον μονάχα. Όλοι οι υπόλοιποι (Περέα, Καμπετσής, Βέργος) ήταν εναλλακτικές λύσεις και ποτέ δε «φλέρταραν» με το να πάρουν τη θέση του.

Ο ανταγωνισμός προφανώς και κάνει καλύτερο τον Μακέντα, περισσότερο όμως τον κάνει να βγάλει και εγωισμό, γνωρίζοντας πως πια δε θα του χαριστεί κανείς.