Κι εγώ τι να κάνω; Η απειλή του κοινωνικού μιθριδατισμού

Και εγώ τι να κάνω;

Ένα ρητορικό ερώτημα που αγαπάμε να… μισούμε. Ίσως γιατί ο δέκτης αυτού του ερωτήματος καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει λύση, ενώ ο πομπός χρησιμοποιώντας μόνο 5 λέξεις αποποιείται όλες τις ευθύνες από πάνω του, σταυρώνοντας τα χέρια του.

Αυτό συνέβη και ένα βράδυ στο τρόλεϊ με κατεύθυνση προς τις καρναβαλικές εκδηλώσεις στο Κουκάκι.

Μικροί, μεγάλοι, ντυμένοι ή χωρίς στολές… με περίσσιο κέφι, αλλά και σιωπηλοί μπήκαμε στο τρόλεϊ προκειμένου να φτάσουμε και εμείς στην «καρδιά» της πλατείας όπου γιόρταζαν όλοι με διονυσιακή διάθεση.

Κι ενώ περιμέναμε ανυπόμονα να φτάσουμε στον προορισμό μας, ένα μικρό περιστατικό ήρθε να μας ταράξει.

Θέλετε ο νεανικός παρορμητισμός, θέλετε η τρέλα της στιγμής ή η ανάγκη για μια μικρή επανάσταση και οι νεαροί καρναβαλιστές ξεκίνησαν να σκαρφαλώνουν στο τρόλεϊ σα να ήταν… σανίδα του σερφ.

Θέλοντας να αποδείξουν πως μπορούν να γίνουν για λίγο ψευτο-ήρωες, ξάφνου δίπλα στα ηλεκτροφόρα καλώδια βρίσκονταν τρεις με τέσσερις νέοι, οι οποίοι ουσιαστικά στέκονταν στον αέρα πάνω σε ένα κινούμενο όχημα.

Ο οδηγός συγκεντρωμένος στο δρόμο, μιας και εκείνη την ώρα το πλήθος χόρευε στο δρόμο δεν είχε καταλάβει το παραμικρό και έτσι μερικοί επιβάτες φρόντισαν να τον ενημερώσουν.

Και εκεί που περιμένεις μία άμεση, αθόρυβη λύση του προβλήματος από τον οδηγό… ξάφνου σου σκάει αυτό το ερώτημα που αγαπάς να μισείς…

«Και εγώ τι να κάνω;» είπε η οδηγός και συνέχισε να οδηγεί λες και ποτέ δεν συνέβη τίποτα.

Βέβαια θα μου πείτε αυτός ο ωχαδελφισμός, αυτή η κοινωνική οκνηρία δεν είναι ένα ασυνήθιστο φαινόμενο πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Τα γερασμένα οχήματα, τα λιγότερο αξιόπιστα δρομολόγια και η γενικότερη απαξίωση που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια για τις συγκοινωνίες της Αθήνας είναι ο λόγος που τα παράπονα των κατοίκων και των εργαζομένων δεν τελειώνουν…

Ωστόσο τι θα πει: «Και εγώ τι να κάνω»;

Τι θα πει: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει τίποτα, αρκεί να βγει το οκτάωρο και να δω τα λεφτά στο λογαριασμό μου στις αρχές του μήνα;».

Τι θα πει: «Εγώ δεν δίνω δεκάρα για όσα γίνεται γύρω μου, γιατί φοβάμαι μη βρω το μπελά μου».

Αυτή είναι η αντιμετώπιση που θέλουμε να έχουμε και να περάσουμε στα παιδιά μας;

Αυτή είναι η αντιμετώπιση που θα μας πάει μπροστά συλλογικά και ατομικά;

Γιατί σίγουρα υπάρχουν αρκετοί που σκέφτονται:

«Και εγώ τι να κάνω αν οι πρόσφυγες ζουν σε άθλιες συνθήκες στα νησιά; Εγώ είμαι μια χαρά στον καναπέ μου και τα βγάζω πέρα μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνε黨.

«Και εγώ τι να κάνω αν η συνάδελφος μου έρχεται με μαύρο το μάτι στη δουλειά γιατί ο άνδρας της, την δέρνει κάθε βράδυ»;

«Και εγώ τι να κάνω αν ο συμμαθητής του γιου μου δεν έχει να φάει γιατί η οικογένειά του περνάει δύσκολα;»¨

Όχι φίλε μου εκεί στο τρόλεϊ, η σωστή αντιμετώπιση είναι να ξεκουνηθείς από την θέση σου και να τρίξεις τα δόντια σ’ αυτούς τους απερίσκεπτους νεαρούς.

Να το κάνεις για το καλό τους. Να το κάνεις για να τους προστατέψεις. Να το κάνεις γιατί είμαστε εδώ για τους άλλους και όχι μόνο για την πάρτη μας.

Και να πεις ότι το ερώτημα δεν είναι: «και εγώ τι να κάνω» αλλά «μήπως ήρθε η ώρα να κάνω κάτι επιτέλους;»

Η κοινωνική οκνηρία, ο ωχαδερφισμός ή όπως λένε οι Γάλλοι ο… ζαμανφουτισμός, λειτουργεί πάντα παραλυτικά στις χώρες. Αν την καταπολεμήσουμε είναι σίγουρο ότι θα πάμε μπροστά. Ειδαλλιώς θα οδηγηθούμε στο έσχατο στάδιο του ωχαδερφισμού που ονομάζεται «κοινωνικός μιθριδατισμός».

Κι αυτό θα είναι το τέλος μας…