Ερχεται άνοιξη;

Με οκτώ χρόνια βαρυχειμωνιάς πλήρωσαν οι Σύροι πολίτες κάθε εθνότητας και κάθε δόγματος την υποτιθέμενη «αραβική άνοιξη» του 2011, τότε που κάποιοι χαιρέτιζαν το τουίτερ σαν το νέο απελευθερωτικό όπλο των καταπιεσμένων του πλανήτη – για μία ακόμη φορά όμως αποδείχθηκε πως ο κυνικότατος Μάο είχε δίκιο: η εξουσία βρίσκεται στην κάνη του τουφεκιού, αυτού με το μεγαλύτερο βεληνεκές και τη μεγαλύτερη φονική ικανότητα, γιατί υπάρχουν τουφέκια και τουφέκια.

Το τουίτερ έμεινε να προωθεί ψευδείς ειδήσεις στις δημοκρατίες, απελευθέρωσε μόνο δημαγωγούς ηγέτες από τη χρεία των μέσων μαζικής επικοινωνίας.

Το θέμα δεν είναι αυτή τη στιγμή η απελευθέρωση όποιων καταπιεσμένων αλλά να τελειώσει το μακελειό που αποδεκατίζει  άμαχους και πολεμιστές και στέλνει εκατομμύρια απελπισμένους πρόσφυγες εκτός συνόρων – που δεν τους φθάνει η δυστυχία τους, αλλά κατηγορούνται από σπουδαιοφανείς αναλυτές ως «εισβολείς» που απειλούν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.

Η τουρκική εισβολή φαίνεται να επιδεινώνει την κατάσταση, να πολλαπλασιάζει τα θύματα και να επιτείνει το στρατιωτικο-πολιτικό αδιέξοδο, υποσχόμενη μόνο παράταση της βαρυχειμωνιάς.

Προκαλεί εντύπωση όμως ότι στην εισβολή αντιτάχθηκαν μεν οι κουρδικές αντάρτικες ομάδες, εναντίον των οποίων στρέφεται, αλλά καμιά από τις άλλες δυνάμεις με εξουσία, δηλαδή με τουφέκια, στην περιοχή: οι ΗΠΑ, διά του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και παρά τις αντιδράσεις μέρους του διπλωματικού και στρατιωτικού κατεστημένου,  διευκόλυναν την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων· η Ρωσία, διά του Βλαδίμηρου Πούτιν, προέβη σε δημοσιογραφικού τύπου σχόλια περί των κινδύνων που ίσως υπάρξουν· το Ιράν, μετά από ακαδημαϊκές παρατηρήσεις περί των κακών συνεπειών των εισβολών, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει μεταξύ Τούρκων – Κούρδων – Ασαντ για να βρεθεί λύση.

Ως προς τους Ευρωπαίους, παρά τα όσα λέγονται, η γαλλική δύναμη που μαχόταν κατά του Ισλαμικού Κράτους ετοιμάζεται να αναχωρήσει και αυτή μαζί με τους Αμερικανούς.

Αυτή η στάση των άμεσα εμπλεκομένων τυφεκίων ίσως δείχνει ότι υπάρχει συμφωνία μεταξύ τους (περιλαμβανομένων των Κούρδων και του Ασαντ) που να δίνει σε όλους κάτι: την υπό τουρκική επικυριαρχία μεθοριακή buffer zone που διεκδικεί ο Ερντογάν, στους Κούρδους καπεταναίους κάποιο αυτόνομο κρατίδιο τύπου «ηγεμονία Μπαρζανί» που υπάρχει στο Ιράκ, και τέλος τη διαιώνιση της εξουσίας της στη δυναστεία Ασαντ.

Πρόκειται για κάτι που μόνο σε ενδείξεις στηρίζεται, που ίσως αποδειχθεί απλώς ευχή του γράφοντος για πραγματική, αυτή τη φορά, άνοιξη στη Συρία.

Σε κάθε περίπτωση, τα τεκταινόμενα εκεί δείχνουν πόσο προσεκτική πρέπει να είναι η χώρα μας απέναντι σε υποσχέσεις συμμαχίας και βοήθειας – οι οποίες, ως γνωστόν, ανέκαθεν δέσμευαν μόνο τους αποδέκτες που τις πίστευαν και όχι αυτούς που τις έδιναν.