Η Τουρκία μπορεί να χαλάσει την σούπα

Όσο φαίνεται να βαίνει καλώς η προσπάθεια διαμόρφωσης μίας νέας εικόνας για την χώρα και καθώς οι διαθέσεις επενδυτών και οικονομικών παραγόντων δείχνουν να είναι καλές, κάποια σύννεφα στον ορίζοντα θα πρέπει να προκαλούν προβληματισμό και εγρήγορση.

Πρόκειται για δύο παραμέτρους αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες, οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανατροπές, εντάσεις και περιπλοκές, αν δεν προσεχτούν και δεν τους δοθεί η δέουσα σημασία, με ό,τι αυτό σημαίνει στα πεδία της πρόληψης και της προετοιμασίας.

Και τα δύο ζητήματα σχετίζονται με την Τουρκία.

Αφενός, η λεγόμενη τουρκική προκλητικότητα, η οποία τείνει πλέον να παγιωθεί ως επιθετικότητα. Αφετέρου, το προσφυγικό, το οποίο για μία ακόμη φορά μετατρέπεται σε μοχλό πίεσης και εκβιασμών στα χέρια του Ερντογάν.

Η τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, σύμφωνα με εκτιμήσεις κάποιων παρατηρητών, ενδέχεται να μην έχει επιστροφή. Με το διεκδικητικό της πλαίσιο διακηρυγμένο, η Τουρκία δεν είναι ορατό αυτήν την στιγμή πώς μπορεί να υποχωρήσει από το θέατρο που έχει στήσει στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, με φόντο τα ενεργειακά κοιτάσματα.

Όσο για το αν εν τέλει όλη αυτή η τεράστια επιχείρηση θα έχει μεγαλύτερο κόστος ή όφελος για την χώρα, είναι μία συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα…

Το ζήτημα εν προκειμένω είναι πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα. Είναι διατεθειμένη και έτοιμη η Τουρκία για πολεμικού τύπου ενέργειες; Ποιος θα είναι ο επόμενος χειρισμός της στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ; Το να εγκαταλείψει η Αγκυρα την στρατηγική σχέση με την Ουάσιγκτον είναι μάλλον απίθανο, παρά τις κραυγές του Τραμπ και του Ερντογάν. Το τι ανταλλάγματα θα ζητήσει προκειμένου να κάνει, τάχα, ένα βήμα πίσω, είναι ένα ζήτημα.

Κάποιες πηγές συνιστούν μεν ψυχραιμία, επισημαίνουν δε ότι τα βλέμματα θα πρέπει να είναι στραμμένα στην Κύπρο. Ειδικώς δε μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Άμυνας Ακάρ, για ενδεχόμενο ενός νέου «Αττίλα», σημείωναν ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο βέβαιοι ότι πρόκειται απλώς για πιστολιές στον αέρα.

Το κλίμα αυτό σε συνδυασμό με το προσφυγικό και τον κίνδυνο ανεξέλεγκτης αύξησης των ροών στο Αιγαίο, θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα. Και η αίσθηση της σταθερότητας στην περιοχή να ανατραπεί.

Τι μπορεί να κάνει η ελληνική κυβέρνηση εν όψει αυτών των κινδύνων και απειλών; Το πρώτο και κύριο είναι η καλλιέργεια των πραγματικών διεθνών συμμαχιών. Προφανώς, και η αποκατάσταση της θέσης της στην περιοχή των Βαλκανίων, όπου τα τελευταία χρόνια βρέθηκε να παρακολουθεί τους Τούρκους να απλώνουν την επιρροή τους και τους γείτονες να κλείνουν τα σύνορα, ενώ τα σύνορα της Ελλάδας ήταν σχεδόν ορθάνοιχτα.

Και σε αυτό το πεδίο απαιτείται ταχύτητα στις αποφάσεις και στις ενέργειες και πολύ λιγότερο δημοσιότητα και επικοινωνιακή αγωνία.

Διαφορετικά θα έλθει κάποια στιγμή όπου ακόμη και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν θα μπορεί να κάνει θαύματα…