Στο πατητήρι με το πρώτο γομάρι της…

Μάζευε κι ας είναι ρώγες, λέει μια παροιμία της.. Ποντγκόριτσα το νόημα της οποίας επιβεβαίωσε πλήρως στη χθεσινή πρεμιέρα της στο Παγκόσμιο Κύπελλο η Εθνική μπάσκετ…

Τυγχάνει κιόλας να είναι η εποχή του τρυγητού οπότε κουβαλάει τα γομάρια από το αμπέλι στο πατητήρι και προσδοκά να της βγει καλός ο μούστος!

Σύμφωνοι, η ελληνική ομάδα δεν σκότωσε κάποιο θηρίο: θα βρει στον δρόμο της τέτοια και τότε ασφαλώς θα υποβληθούν οι δυνατότητές της στη διαδικασία της βασάνου.

Προς το παρόν μπορούμε να απολαύσουμε αυτά που είδαμε χθες και δεν ήταν δα και λίγα, χώρια που εκτάθηκαν και στις δυο άκρες του γηπέδου…

Εν αρχή ην η (σεμιναριακού τύπου) άμυνα, που έφτασε στα όρια του… στραγγαλισμού και πάντως υπήρξε καθ’ όλα φοβιστική, με αποτέλεσμα οι Μαυροβούνιοι να σκοράρουν με το σταγονόμετρο: έβαλαν 16 όλους κι όλους πόντους στο πρώτο ημίχρονο και τα είδαν όλα κωλυόμενα…

Στην απέναντι όχθη η Εθνική υπήρξε παραγωγική χωρίς να κρέμεται μόνο από τις ευκαιρίες της να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο και να σκοράρει στον αιφνιδιασμό, που της ταιριάζει λόγω της παρουσίας του Αντετοκούνμπο. Χθες εμφάνισε πολλές αξιόπιστες λύσεις στο σετ παιχνίδι, χώρια που οι ψηλοί διέπρεψαν και ως δημιουργοί και ως εκτελεστές, ακόμη και σε σουτ τριών πόντων.

Τρίτον, μπήκε από νωρίς στην εξίσωση ο Σλούκας. Μπορεί το πλάνο να όριζε ότι αυτό θα συμβεί αργότερα, αλλά ο θεσσαλονικιός γκαρντ έχει τόση δίψα για να παίξει, ώστε επιτάχυνε την επιστροφή του και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Ολοι οι παίκτες είναι διψασμένοι, πεινασμένοι και πάει λέγοντας: φαίνεται τούτο από το πώς βουτάνε για να σώσουν μια μπάλα, από το πώς λυσσάνε στην άμυνα, από το πώς εφορμούν στην επίθεση, ακόμη κι από το πώς πανηγυρίζουν στο παρκέ και στον πάγκο.

Αυτά προς το παρόν. Και μόνο αυτά, διότι όπως φρονίμως ποιών, επισήμανε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, «προχωράμε βήμα – βήμα, διότι αν βιαζόμαστε μπορεί να γλιστρήσουμε».