Η ευθύνη των τραπεζών

Ο Νόμος Κατσέλη είναι κοινό μυστικό ότι τροφοδότησε τον «ηθικό κίνδυνο» και έκανε δύσκολη τη ζωή των τραπεζιτών αφού οι πολυμήχανοι Ελληνες βρήκαν χίλιους δύο τρόπους να ενταχθούν στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου και να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, έστω και αν είχαν την οικονομική δυνατότητα.

Αν όμως βάλουμε στη ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά του νόμου, από μόνο του το γεγονός ότι αρκετοί πολίτες που όντως ήταν ανήμποροι λόγω της κρίσης να ανταποκριθούν δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια και έτυχαν σημαντικών ελαφρύνσεων ή και ολικών διαγραφών αναδεικνύει τη χρησιμότητά του και το κοινωνικό του αποτύπωμα.

H ισχύς του νόμου έληγε στις 31.12.2018. Η κυβέρνηση δηλαδή είχε τρία ολόκληρα χρόνια από την εφαρμογή του (2016) για να έχει ετοιμάσει το διάδοχο σχήμα. Από το αποτέλεσμα προκύπτει ότι καμία προπαρασκευή δεν είχε γίνει και μόνο την τελευταία στιγμή προσπάθησε το Μαξίμου να «φορέσει» στους τραπεζίτες ένα πλαίσιο φιλολαϊκό αλλά δεν τα κατάφερε, αφού οι τράπεζες θα βάραγαν διάλυση.

Και αυτό γιατί τα «κόκκινα» δάνεια παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη και δεν υπήρχε περιθώριο για γαλαντομίες. Και εδώ είναι μεγάλη η ευθύνη των τραπεζών και των μεγαλοστελεχών τους.

Οι τραπεζίτες δεν κατάφεραν ποτέ  να εντοπίσουν τους στρατηγικούς κακοπληρωτές. Είτε από ανικανότητα, είτε από πρόθεση. Οταν οι ίδιοι άνθρωποι έχουν δώσει τα δάνεια, είναι πολύ δύσκολο να λάβουν και επώδυνα μέτρα για την αποπληρωμή τους. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των μεγάλων επιχειρηματικών δανείων. Αποτελούν τη μερίδα του λέοντος στα «κόκκινα» δάνεια, αφού σε σύνολο 84 δισ. ευρώ τα 50 δισ. ευρώ είναι επιχειρηματικά.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, το 2018 κατεγράφησαν μόνο έξι περιπτώσεις αναδιάρθρωσης προβληματικών επιχειρήσεων με την είσοδο στρατηγικού επενδυτή που επιτρέπει στις τράπεζες να ανακτήσουν ένα μικρό μέρος των δανείων που είχαν χορηγήσει. Σταγόνα στον ωκεανό. Σίγουρα για την επίδοση αυτή έχουν ευθύνη και τα δικαστήρια που αργούν να βγάλουν τις αποφάσεις εξυγίανσης, αλλά και η αδυναμία των τραπεζιτών να προχωρήσουν μια υπόθεση είναι καταλυτική. Ετσι, για να βρουν φρέσκο χρήμα, οι τράπεζες έπεσαν με τα μούτρα στους πλειστηριασμούς ακινήτων πολιτών που ήταν προσημειωμένα. Αυτή η πρακτική όμως εκτός από τον αρνητικό κοινωνικό αντίκτυπο οδηγεί σε διαγραφή απαιτήσεων από τους ισολογισμούς και ταυτόχρονα πιέζει τις τιμές προκαλώντας νέα αναστάτωση στην αγορά.