Ο Στάμος Ζούλας και οι αδικαιολογήτως απόντες

Το τι ήταν ο Στάμος Ζούλας έχει ήδη καταγραφεί στην Ιστορία, διαδικασία στην οποία και ο ίδιος συμμετείχε εν πολλοίς ως εκ της θέσεώς του και με τα γραπτά του. Το περιέγραψαν με τον ιδιαίτερο τρόπο τους και οι συνάδελφοί του Μαρία Κατσουνάκη και Ανδρέας Πετρουλάκης στα όσα ανέφεραν στους επικηδείους που εκφώνησαν στην κηδεία του την Τετάρτη το μεσημέρι.

Όμως η απώλεια ενός δημοσιογράφου αυτού του βεληνεκούς, δυστυχώς, ήλθε να φανερώσει την γύμνια και τον ευτελισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Οι απουσίες από την κηδεία του ήταν εκκωφαντικές.

Όσοι ήταν την Τετάρτη το μεσημέρι στον Ι.Ν. Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο Κεφαλάρι είτε τον είχαν γνωρίσει, υπήρξαν φίλοι του, είτε τον εκτιμούσαν δι’ αποστάσεως, είτε θέλησαν να συμπαρασταθούν στην οικογένειά του, είτε απλώς να τιμήσουν την μνήμη του.

Υπήρξαν όμως και εκείνοι που θα όφειλαν να παρευρίσκονται στον αποχαιρετισμό, από σεβασμό στο πρόσωπο, το ήθος και την πορεία του και, εν τέλει, στον ρόλο του ως υπηρέτη του Τύπου, με τρόπο που σήμερα λείπει. Κι όμως, απουσίασαν.

Δεν ήταν εκεί ούτε ένας εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ή της κυβέρνησης. Συλληπητήρια εκφράστηκαν με τυπικά δελτία Τύπου, όμως ούτε ένας κυβερνητικός αξιωματούχος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, ή το χρέος, να βρίσκεται εκεί. Ίσως αυτό δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει, τέτοια δείγματα ευαισθησίας δεν έχει δώσει η σημερινή κυβέρνηση…

Ελειψαν επίσης εκπρόσωποι από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Κάποτε τέτοιες «λεπτομέρειες» δεν αγνοούνταν από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Σήμερα φαίνεται ότι θεωρούνται ασήμαντες. Προς τιμήν του, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει την ίδια αντίληψη και ήταν εκεί.

Απουσίες πολλές σημειώθηκαν και από τον χώρο της ΝΔ, με τον οποίο ήταν ταυτισμένος πολιτικά ο εκλιπών. Η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι άλλοθι για κανέναν.

Για παράδειγμα και προς έκπληξη των περισσοτέρων, απουσίαζε ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Ήταν εκεί ο θείος του Αχιλλέας, αλλά δεν αρκούσε για να καλύψει το κενό.

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά;

Με βεβαιότητα, ναι. Είναι ενδείξεις θλιβερές του ευτελισμού και της παρακμής της πολιτικής ζωής. Δικαιολογούν βασίμως την εντύπωση ότι ελάχιστοι πλέον είναι σε θέση και έχουν την διάθεση να αντιληφθούν τι είναι σημαντικό, γιατί πρέπει να αποδίδονται τιμές σε συγκεκριμένα πρόσωπα και ποια ήταν η συμβολή του Τύπου και συγκεκριμένων λειτουργών του στην πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Το χειρότερο από όλα; Από το μυαλό των περισσότερων απόντων, όλα αυτά δεν περνούν καν.